Na czym polega klątwa angielskich drużyn w europejskich pucharach?

Arsenal przegrał z Borussią Dortmund, mistrz Anglii Manchester City z Bayernem. Obecny lider Premiership, Chelsea, zremisował z tragicznym w tym sezonie Schalke, a Tottenham nawet nie myślał o walce z Partizanem Belgrad i zadowolił się bezbramkowym remisem. Zasłużone zwycięstwo zaliczył tylko Everton w spotkaniu z Wolfsburgiem (4:1), bo Liverpool swoje trzy punkty z debiutującym w LM Łudogorcem Razgrad wymęczył dopiero w 93. minucie.

O ile porażka przebywających w wiecznym letargu Kanonierów nie dziwi, o tyle Manchester City pozostawił po swojej porażce z Bayernem Monachium lekki niedosyt. Mistrzowie Niemiec nie byli tak dużo lepsi, zaś „The Citiziens” stwarzali zagrożenie pod bramkę Neuera, byli jednak nieskuteczni. Całą winę zwalić można by na  dotychczasowy mózg zespołu czyli Yaya Toure. Środkowy pomocnik kompletnie nie przypomina zawodnika z poprzedniego sezonu, gdzie błyszczał geniuszem na prawo i lewo. Z Bayernem notował stratę za stratą, nie bronił i nie atakował. Wcześniejsze porażki zespołu z Eithad Stadium można było tłumaczyć kupowaniem na siłę ton gwiazd, które nie miały czasu, aby się dobrze zgrać. Obecnie o takim problemie mówić nie można, bo wskutek kary za przekroczenie finansowego fair play właściciele klubu zakupili tylko dwóch konkretnych piłkarzy – pomocnika Fernando i stopera Mangalę, z których żaden w przegranym meczu nie zagrał. Pellegriniego czeka trudne zadanie – uniezależnić swój zespół od Yaya Toure. Mówimy przecież o piłkarzu, który ma już 31 lat i choć umowę ma ważną jeszcze przez trzy kolejne, to trudno oczekiwać, że przez ten cały czas będzie zawodnikiem kluczowym. Były zawodnik Barcelony był jedną z przyczyn porażki w tak prestiżowym spotkaniu, rozczarowując kolegów i kibiców swoją grą. Nie można jego samego tylko obwiniać za porażkę, bo choć „The Citiziens” zaprezentowali się dobrze na tle tak potężnego rywala, to gdy już udało się wykreować sytuację bramkową, pudłował albo Dżeko, albo Silva.

Rozczarowała również ekipa Jose Mourinho, która mimo kontrolowania spotkania nie potrafiła sforsować defensywy słabiutko spisującego się w tym sezonie Schalke. Można to tłumaczyć brakiem w podstawowej jedenastce fenomenalnego ostatnio Diego Costy czy błyskotliwego Oscara. Na boisku byli jednak od początku: pomysłowy Hazard, człowiek-orkiestra czyli Ramires czy taranujący wszystko Drogba. Nie można więc mówić o braku wartościowych zmienników, zwłaszcza że w Londynie nie ma regularnie nieskutecznego Torresa. Z powodu świetnej postawy w lidze można ten podział punktów „The Blues” przebaczyć, uznać za wypadek przy pracy.

Kompletnie inaczej ma się sprawa z Tottenhamem. Zespołem, który po odejściu Garetha Bale’a nie potrafi się pozbierać i kupuje piłkarzy, którzy choć w pewnym stopniu mogliby zastąpić grającego w Realu Madryt Walijczyka. Skutki transferów są póki co mierne. Kupiony rok temu Lamela nadal nie potrafi się odnaleźć w Premiership, Paulinho i Eriksen grają w kratkę, a piłkarze kupieni w ostatnim okienku transferowym nie gwarantują wcale wyższego poziomu gry. Skutek jest taki, że „Koguty” grają niepewnie i bezbarwnie, czego świadectwem jest gwałt na futbolu, jakiego piłkarze Mauricio Pochettino dokonali w spotkaniu z Partizanem Belgrad.

Rozczarował również w pewnym sensie Liverpool, który był rewelacją poprzedniego sezonu Premiership. Co prawda zaliczył udany powrót po pięciu latach nieobecności w Lidze Mistrzów, bo wygrał z Łudogorcem Razgrad 2:1, ale… Było to zwycięstwo wymęczone. Podopieczni Brendana Rogersa nie kaleczyli gry jak Tottenham, ale do formy sprzed roku było im daleko. Balotelli co prawda bramkę strzelił, ale nie zastąpił sprzedanego Suareza, który: rozgrywał, asystował i strzelał. W ataku widać było pewną nieporadność i chwilowy brak pomysłu na wstrzelenie piłki w bramkę debiutujących w Lidze Mistrzów Bułgarów. Dopiero Gerrard w doliczonym momencie dał zwycięstwo „The Reds”, wykorzystując rzut karny. Trzy punkty więc są, a o słabej grze za miesiąc nikt nie będzie pamiętać.

Nic złego nie można jedynie napisać o Evertonie, który słusznie wygrał z rywalem na swoim poziomie. 4:1 z Wolfsburgiem robi wrażenie, bo choć „Wilki” nie są drużyną z czołówki europejskich klubów, to nadal ekipa silna. „The Toffies” szaleli w ataku, w bramce zaś na posterunku stał Tim Howard kilka razy w fenomenalny sposób udowadniający, że jest jednym z najlepszych golkiperów w Europie.

Aż cztery spotkania z sześciu rozczarowały, a jeśli dorzucimy do tego koszyka Liverpool, to nawet pięć. Angielskie drużyny od dawna mają problemy w europejskich pucharach i mimo potężnej siły ognia, rzadko kiedy zachodzą wyżej w fazie pucharowej. W ciągu 11 ostatnich lat w Lidze Mistrzów tylko cztery razy triumfował klub z Premier League, w Lidze Europy zaś jedynie dwa razy. Skoro aż tyle ekip występujących na co dzień w najsilniejszej lidze świata gra w najważniejszych europejskich rozgrywkach co rok, to dlaczego wygrywają tak rzadko?

Drużyny ligi angielskiej wcale nie są słabsze niż wcześniej. Wcale nie rozwijają się wolniej. Wcale też nie mają pecha. Powodem takich, a nie innych wyników w europejskich pucharach jest… sama Premiership. Liga, w której jedna trzecia tabeli walczy o mistrzostwo i w której kluby wydają najwięcej na transfery. Tak duża rywalizacja może i podnosi oglądalność Premier League, może sprawia, że rozgrywki angielskie są bardziej nieprzewidywalne, ale jednocześnie osłabia zespoły. W lidze hiszpańskiej są tylko cztery drużyny – Real, Barcelona, Atletico i Sevilla. We francuskiej PSG i Monaco. W Bundeslidze jest tylko Bayern, pozostałe kluby mogą się bić co najwyżej o drugie miejsce z Borussią Dortmund. Natomiast w Anglii trzeba uważać na prawie wszystkich. Arsenal, Tottenham, oba Manchestery, Liverpool, Everton. Mistrzowskie plany pokrzyżować potrafią również Newcastle i Southampton. Niemal połowa tabeli to drużyny nieobliczalne, zdolne do wszystkiego, na które trzeba cały czas uważać. Nigdzie indziej nie ma takiej konkurencji jak w Anglii, gdzie dodatkowo mecze rozgrywane są non stop! Piłkarze mają najkrótsze przerwy, grają tuż przed Wigilią i tuż po Nowym Roku. Gdy w Premiership piłkarze już grają, w innych ligach dopiero wraca się z urlopów. Efekt? Zmęczenie i presja. A dorzućmy do tego reprezentacje, w których duża część kopaczy także występuje…

Stąd też wymuszone zmiany u Mourinho, który nie może już na początku sezonu pakować do pierwszej jedenastki wszystkich swoich gwiazd, jeśli myśli o mistrzostwie Anglii, bo w pewnym momencie zwyczajnie nie będą miały siły biegać. A jeśli gra się ciągle tymi samymi liderami, mamy sytuację taką jak w: Tottenhamie, Liverpoolu czy Manchesterze City. Z gry wypada jeden kluczowy piłkarz i wszystko się sypie. Następcy albo nie ma (Bale i Tottenham), albo jest to piłkarz o innej specyfice, z którym trzeba inaczej grać (Suarez i Liverpool), albo piłkarze chcą polegać na zawodniku, który jest bez formy (Toure i City). Wszystko to tyczy się również Arsenalu, choć kryzys „Kanonierów” to temat na jeszcze osobny artykuł.

Szkoleniowcy zespołów Premier League muszą więc rozkładać swoje siły równomiernie i rozważnie na cały sezon, bo natłok spotkań jest niesamowity, zaś konkurencja nie śpi. Tutaj nie można sobie pozwolić nawet na jedną porażkę w lidze, gdyż ta może zostać wykorzystana w najmniej spodziewanym momencie. Stąd też wysoki poziom Premiership i zmęczenie, które towarzyszy piłkarzom tam grającym. Problem z brakiem dobrych wyników w europejskich pucharach nie polega więc na: braku klasowych piłkarzy, pieniędzy czy jakiejś klątwie. Do zagrania jest po prostu tyle, że nie wiadomo, do czego najpierw się zabrać.

Arsenal Bayern Monachium Borussia Dortmund Chelsea FC Everton FC Schalke 04 Liverpool Ludogorec Razgrad Manchester City Partizan Belgrad Tottenham Hotspur VfL Wolfsburg