Historia, której nie znajdziecie w Wikipedii

Liga Mistrzów pod obecną nazwą funkcjonuje od sezonu 1992/1993. Cofnijmy się jednak do lat 50. ubiegłego wieku. I do fragmentu książki Alfredo Relano pt. „Barca vs. Real. Wrogowie, którzy nie mogą bez siebie żyć”.

W połowie lat 50. Futbol był gotowy, żeby przekraczać granice w Europie. Wypełniały się stadiony, wieści zaczynały się rozchodzić szybciej i pojawiła się ciekawość, żeby zobaczyć wielkie drużyny z innych krajów

Pojawił się popyt na wielkie widowiska, którymi przecież są mecze z udziałem najlepszych klubów na Starym Kontynencie. Odbudowująca się po II wojnie światowej Europa dojrzała, a stale rozwijający się transport lotniczy tylko ułatwiał sprawę.

Początki

Był rok 1954. Anglia. Dwa mecze towarzyskie. Wolverhampton vs. Spartak Moskwa oraz Wolverhampton vs. Honved Budapeszt. Pierwsze spotkanie zakończyło się wynikiem 4:0 dla „Wilków”. W drugim zaś gospodarze pokonali węgierski zespół, w którym grał m.in. Ferenc Puskas, 3:2.

Brytyjscy sprawozdawcy piali z zachwytu i określali Wolverhampton mianem mistrzów świata. Jednak to nie oni dali początek tej największej piłkarskiej inicjatywie, ale wysłannik „L’Equipe”, który obserwował tamte mecze – Gabriel Hanot.

Francuski reporter w swoim artykule opisał pewien pomysł. Pomysł, który stał się fundamentem utworzenia Pucharu Europy (dziś LM). Chciał bowiem, aby utworzono rozgrywki, w których wszyscy europejscy mistrzowie mierzyliby się ze sobą w systemie pucharowym. Aż do finału.

Do gry wkracza Madryt

Oto historia, której nie ma w Wikipedii czy na innych tego typu stronach. Przecież nie było tak, że dziennikarz wpadł na pomysł, więc ot tak utworzono rozgrywki. Potrzebowano silnego poparcia, propagatora, który w stu procentach zaangażuje się w to przedsięwzięcie.

Na szczęście znalazł się Santiago Bernabeu – legendarny prezes Realu Madryt, któremu inicjatywa utworzenia tak prestiżowego turnieju niezwykle przypadła do gustu. Zapewne jednym z powodów był fakt, że mistrzem Hiszpanii był jego zespół, a przecież miały być to rozgrywki dla najlepszych drużyn w europejskich państwach.

W kwietniu 1955 roku Bernabeu i Raimundo Saporta udali się do Paryża, gdzie odbyło się zebranie, któremu przewodniczył redaktor naczelny „L’Equipe” Jacques Goddet. Ustalono, że szefem komitetu organizacyjnego zostanie wiceprezes francuskiej federacji. Natomiast jego zastępcami zostali – a jakże – Bernabeu i Gusztav Sebes z Węgier.

W kolejnym miesiącu spotkali się już w Madrycie. W stolicy Hiszpanii omawiano m.in. kwestie podziału wpływów z biletów. Logiczne było, że zespoły z największymi stadionami zarobią najwięcej – na przykład Real Madryt. Jednak prezes „Królewskich” zaproponował równy podział na wszystkich uczestników.

Co na to FIFA I UEFA?

Początkowo podchodziły do tego sceptycznie. Dlaczego? Pierwsza z nich była – jak by to powiedzieć – zazdrosna? Patronowała bowiem innemu turniejowi o Puchar Miast Targowych, który również wystartował w 1955 roku. Ale jak pokazała historia, nie osiągnął takiego sukcesu.

Ale zaraz? Co światowa organizacja miała do europejskiego futbolu? Ano to, że UEFA powstała w 1954 roku i dopiero raczkowała. I do tej pory to FIFA, której siedziba znajduje się w Europie, opiekowała się futbolem na Starym Kontynencie.

Z czasem, gdy ustalono już nazwę rozgrywek – Puchar Klubowych Mistrzów Europy – zobaczono, że sprawa jest poważna. I nie ma już odwrotu. UEFA zdecydowała się złapać rozpędzający się pociąg (w ostatniej chwili) i dołączyła do tego przedsięwzięcia.

I ruszyli….

4 września 1955 roku – przełomowa data. Dzień, w którym ruszyły najlepsze klubowe rozgrywki, znane dziś jako Liga Mistrzów. Lizbona i pojedynek pomiędzy Sportingiem a Partizanem Belgrad. Wynik? 3:3.

Niby miał być to turniej dla samych mistrzów, ale de facto udział w nim wzięły zespoły, które zajęły dalsze miejsca. Było to podyktowane brakiem wiary w końcowy sukces w turnieju lub najzwyczajniej kluby nie miały środków na uczestnictwo. Dlatego rodzime federacje zgłaszały kolejne drużyny.

W pierwszej edycji udział wzięły zespoły z: Portugalii, Hiszpanii, Francji, Włoch, Holandii, Belgii, Szwajcarii, Austrii, Niemiec, Saaru (dziś jest to część Niemiec), Danii, Szwecji, Szkocji, Węgier, Jugosławii i POLSKI.

Byliśmy reprezentowani przez Gwardię Warszawa, która w dwumeczu ze szwedzkim Djurgardens IF przegrała 1:4 i już w pierwszej rundzie (tj. w 1/8 – gdyż tylko 16 drużyn brało udział) pożegnała się z Pucharem Klubowych Mistrzów Europy.

Rozgrywki, które zmieniły historię Realu Madryt

„Los Blancos” byli dużym, znanym klubem, ale dzięki PKME stali się europejskim, a później światowym gigantem. Niesamowita passa, która zbudowała legendę Realu Madryt. I jeden zawodnik, bez którego nie byłoby to możliwe.

Alfredo Di Stefano, bo to on właśnie poprowadził „Królewskich” do pięciu z rzędu zwycięstw w pierwszych pięciu edycjach. Seria, do której żaden inny zespół nawet się nie zbliżył. Dziś Real Madryt w klubowym muzeum ma 13 „pucharów z uszami”.

Czy klub ze stolicy Hiszpanii po sezonie 2018/2019 będzie musiał rozbudowywać swoją gablotę? Być może. Z drugiej strony, ile można wygrywać, prawda? Ale przecież „Królewscy” nawet mieli nie obronić tytułu (bo nikt tego wcześniej nie zrobił – w LM), a co tu mówić o hattricku?

Ostatnimi drużynami, które trzykrotnie z rzędu zgarniały najcenniejsze klubowe trofeum w Europie, były w latach 70. Ajax Amsterdam (1971-1973) i Bayern Monachium (1974-1976). To drugie najlepsze serie w tych rozgrywkach, po tej Realu Madryt.

Jeszcze trzy lata temu taki obrót spraw był jak coś z gatunku science fiction. Przecież poziom gry znacznie się wyrównał. Nie ma już takich przepaści jak w tamtych latach (50. czy jeszcze 70.). A jednak. Zidane i jego”Galaktyczni” dokonali czegoś niemożliwego.

Dziś bez „Zizou” i Cristiano Ronaldo, ale wciąż z aspiracjami na kolejny puchar. Ich puchar. Przeznaczenia nie da się oszukać.

Gabriel Hanot L'Equipe Puchar Europy Real Madryt Santiago Bernabeu