Tam też kopią: Saint Kitts i Nevis

Saint Kitts i Nevis to połączenie dwóch wysp w jedno państwo. Całkowita powierzchnia tego kraju to zaledwie 259 km2, które są zamieszkałe przez 50 tysięcy osób. Ze względu na wulkaniczne pochodzenie obie wyspy są górzyste. Najwyższy szczyt Mount Liamuiga liczy 1156 m n.p.m. Można się tu porozumieć po angielsku lub w licznych językach kreolskich. A stolicę – Basseterre – zamieszkuje 14 tysięcy ludzi. Futbol nie jest tu najpopularniejszą dyscypliną sportową, ustępuje on miejsca krykietowi oraz rugby.

W 1967 roku kolonia Saint Christopher-Nevis-Anguilla uzyskała wewnętrzną autonomię w ramach Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Natomiast w roku 1983 Saint Kitts i Nevis uzyskały pełną niepodległość. Początków piłki w państwie dwóch wysp należy szukać u Brytyjczyków, bo to oni byli kolonizatorami tego terenu. Już w roku 1932 powstał związek, którego spadkobiercą został St. Kitts and Nevis Football Association. To właśnie od tego roku sympatycy piłki nożnej w tym niewielkim kraju datują początki zorganizowanej formy futbolu. Swój pierwszy oficjalny mecz, jeszcze pod nazwą kolonialną, rozegrali 3 czerwca 1979 roku przeciwko Jamajce, przegrywając 2:1. Kraj w szeregi strefy CONCACAF został przyjęty w 1990 roku, natomiast wstąpienie do FIFA datuje się na rok 1992. Piłkarze noszą przydomek „Sugar Boyz”, ponieważ wyspa była znana z tego, że uprawiało się na niej cukier. Reprezentacja narodowa, rzecz jasna, na mistrzostwach świata nigdy nie zagrała. Pierwszy raz o prawo startu na mundial starała się w 1996 roku, trwały wtedy eliminacje do rozgrywek we Francji. Na drodze stanęły wtedy Saint Vincent i Grenada. Historia powtórzyła się również w eliminacjach do mundialu 2002. Nie najgorzej wypadły za to kolejne kwalifikacje, w których drużyna przeszła fazy przedwstępne i miała okazję zagrać m.in. przeciwko Meksykowi. Oczywiście, nasi bohaterowie doznali wówczas kilku wysokich porażek, ale zapewne wynieśli z nich dużo doświadczeń. Do RPA na mundial nie pojechali, do Brazylii też nie pojadą. Jednak jak na kraj liczący 50 tysięcy mieszkańców, Saint Kitts i Nevis mogą pochwalić się pewnym osiągnięciem.

Puchar Karaibów – to rozgrywki organizowane przez Caribbean Football Union. Organizacja ta zrzesza 30 reprezentacji, nie wszystkie z nich należą do FIFA. Rozgrywki o mistrzostwo Karaibów organizowane są od roku 1989, w przeszłości grano je co roku, obecnie odbywają się co dwa lata. Zawodnicy Saint Kitts i Nevis sześciokrotnie zdołali awansować do turnieju głównego. Czterokrotnie odpadali w fazie grupowej. W roku 1993 podczas turnieju rozgrywanego na Jamajce wyszli z grupy i awansowali do półfinału. W trakcie spotkania przeciwko Martynice szybko stracili gola, lecz w 89. minucie Austin Huggins wyrównał i doprowadził do rzutów karnych. Niestety w konkursie „jedenastek” lepsi okazali się rywale. W meczu o trzecie miejsce zbyt silne okazały się Trynidad i Tobago i skończyło się na czwartym miejscu. Największym sukcesem dwóch małych wysp okazał się jednak turniej w 1997 roku. Saint Kitts i Nevis wspólnie z Antiguą byli organizatorami turnieju finałowego. Po szczęśliwym awansie z grupy w półfinale uporali się z Grenadą, wygrywając 2:1. W finale turnieju doznali sromotnej porażki ponownie z Trynidadem i Tobago, przegrywając aż 0:4. Jednak ten finał po dziś dzień pozostaje największym sukcesem w historii tamtejszego futbolu. Wówczas reprezentacja była najbliżej zakwalifikowania się również do rozgrywek o Złoty Puchar. Lecz porażka przeciwko Kubie przekreśliła ich szanse. Drużyna nie zdołała wywalczyć nigdy awansu na ten turniej.

Obecnie trenerem kadry jest Jeffrey Hazel, który przejął ją w sierpniu 2012 roku. W całej historii drużyny narodowej nie doszukamy się trenera spoza Saint Kitts i Nevis. W poprzednich latach szkoleniowcami kadry byli m.in.: Ces Podd, Elvis Browne czy Lester Morris.

Poza drużyną narodową istnieje jeszcze oczywiście liga piłkarska. Pierwsze oficjalne rozgrywki miały miejsce w roku 1980. Liczba klubów w potyczkach zmienia się, ale zazwyczaj oscyluje w granicach od dziewięciu do trzynastu drużyn. Obecnie sezon trwa od października do maja. W pierwszej fazie każda drużyna gra z każdą dwukrotnie. Najsłabsza ekipa spada o klasę rozgrywkową niżej (taka też istnieje, choć trudno coś o niej powiedzieć), a cztery najlepsze zespoły rozgrywają między sobą dodatkowe mecze, które mają wyłonić dwie najlepsze drużyny, które biorą udział w finale. Kto wygra, zostaje mistrzem kraju. Rozgrywki zdominowane są przez Newton United FC, które szesnaście razy sięgało po tytuł. Poza Newton tylko cztery zespoły dostąpiły zaszczytu otrzymania miana najlepszej drużyny w kraju: Village Superstars, Garden Hotspurs, St Paul’s United oraz jedyna drużyna spoza stolicy, Cayon Rockets. Zwycięzca ligi gra w eliminacjach klubowych mistrzostw Karaibów. Największym klubowym sukcesem Saint Kitts i Nevis był udział Newton United w Lidze Mistrzów strefy CONCACAF w 1994 roku. Oczywiście, wyglądało to wtedy troszeczkę inaczej niż obecnie. Gdyby przełożyć to na dzisiejsze czasy, powiedzielibyśmy, że Newton grało w eliminacjach do Ligi Mistrzów, ale wówczas było to oficjalnie liczone jako udział w głównych rozgrywkach, a najlepsza drużyna z Karaibów awansowała bezpośrednio do półfinału. Wówczas w trzeciej rundzie ulegli drużynie United Sportive Robert 0:4 i zakończyli swoją przygodę.

W roku 1992 na wyspie Nevis zaczęły powstawać inicjatywy, aby stała się ona osobnym państwem. W 1970 roku na wyspie powstało Nevis Amateur Football Association. W roku 2006 z nazwy wyrzucono słowo „amatorski”. Wyspa Nevis również piłkarsko chciała stać się niepodległym krajem. Lecz ani FIFA, ani CONCACAF, ani CFU nie chciały współpracować z NFA. Nevis w 2005 roku stworzyło nawet oddzielną ligę, lecz zwycięzca i tak nie zagrał w żadnym pucharze, ponieważ federacja nadzorująca rozgrywki nie należy do żadnej organizacji piłkarskiej. Na wyspie powstała również reprezentacja, jednak gra ona tylko mecze nieoficjalne, z rywalami z innych malutkich wysp. NFA to organizacja trochę na uboczu. Czołowi piłkarze z Nevis i tak decydują się grać pod wspólną nazwą dwóch wysp, bo takie rozwiązanie daje im szanse rozwoju.

Piłkarze z Saint Kitts i Nevis nie odgrywają ważnych ról w europejskich klubach. Lecz jeden zawodnik wyróżnia się na tle pozostałych. Atiba Harris jest obecnie graczem drużyny z MLS, Colorado Rapids. W swoim zespole jest zawodnikiem podstawowej jedenastki. 28-letni pomocnik przez całą swoją karierę jest związany z amerykańską ligą. W poprzednich latach grał m.in. w zespołach z Dallas czy Salt Lake City. Ponieważ jego kraj był w przeszłości kolonią brytyjską, graczy pochodzących z Karaibów możemy znaleźć w Anglii, jednak raczej w amatorskich, małych klubach. Warto również wspomnieć o Ianie Lake’u, który jest chyba najlepszym zawodnikiem krajowej ligi oraz czołowym strzelcem reprezentacji. W przeszłości najbardziej znanym piłkarzem był Ces Pod, który przez ponad czternaście lat bronił barw angielskiego Bradford City.

Większość meczów rozgrywa się na Warner Park Sporting Complex, w którego skład wchodzi również boisko piłkarskie z trybuną na prawie trzy tysiące miejsc. Wiele klubów spoza stolicy rozgrywa swoje mecze na boiskach przy szkołach. Na stadion z prawdziwego zdarzenia przyjdzie im zapewne jeszcze trochę poczekać. Trudno przypuszczać, żeby w przyszłości Saint Kitts i Nevis odnosiły większe sukcesy. W tym malutkim państewku piłka nożna nie jest najważniejszym sportem. W całym kraju zarejestrowanych jest oficjalnie 31 klubów, co jak na taką małą powierzchnię i tak wydaje się imponujące.

Podstawowe informacje o Saint Kitts i Nevis:

Język urzędowy: angielski, kreolski

Stolica: Basseterre

Ustrój polityczny: monarchia konstytucyjna

Powierzchnia: 269 km2

Liczba ludności: 50 314

Jednostka monetarna: dolar wschodniokaraibski

Religia dominująca: protestantyzm

Piłkarskie rekordy:

Pierwszy mecz: Jamajka – Saint Christopher-Nevis-Anguilla 2:1 (czerwiec 1979)

Najwyższe zwycięstwo: Saint Kitts i Nevis – Montserrat 10:0 (kwiecień 1992)

Najwyższa porażka: Meksyk – Saint Kitts i Nevis 8:0 (listopad 2004)

Miejsce w rankingu FIFA: 137 (marzec 2013)

Najwyżej w rankingu FIFA: 106 (listopad 2012)

Najniżej w rankingu FIFA: 176 (listopad 1994)

Tam też kopią