Twórca Robinsonady

W czasach kariery piłkarskiej Robinson znany był głównie z powodu dwóch rzeczy – po pierwsze, solidnej gry, a po drugie, był jednym z pierwszych, jeśli nie pierwszym, tak zwanym ‘fruwających’ golkiperów. Pokazywał swe umiejętności między innymi w roku 1899, w czasie zagranicznego tournee Southamptonu, gdzie wtedy grał, po Austrii i Węgrach.

Po latach nawiązał do tego reprezentant Węgier Gyula Grosics, wspominając, że: „William Moon z Corinthians, Jack Robinson i wielu innych bramkarzy angielskich było pionierami tej sztuki, ucząc jej golkiperów z kontynentu.”

Natomiast na własne oczy widział to Hugo Meisl, trener słynnego austriackiego ‘Wunderteamu’ z lat 30. Po latach wspominał „W roku 1899 większej części Europy pokazali się pierwsi profesjonaliści z Anglii, Southampton FC. Pokonali reprezentację Wiednia aż 6:0, a ich bramkarz, Robinson, pokazywał jak za pomocą fruwania w powietrzu można z łatwością bronić nawet najtrudniejsze strzały. Do dziś (1930 – przypis autora) ten typ gry bramkarskiej znany jest w Austrii i Europie Środkowej jako Robinsonada. Po meczu Robinson przeprowadził swoisty pokaz. Sześciu zawodników strzeliło jednocześnie na jego bramkę, a on obronił większość strzałów.”

Karierę piłkarską Jack Robinson zakończył około roku 1912 w barwach zespołu Rochester. Ciekawostką jest, że oprócz piłki nożnej grał również w baseball w barwach Derby County Baseball Club wraz z kolegą z boiska, Stevem Bloomerem. W latach 90tych XIX wieku baseballiści z Derby dwukrotnie byli mistrzami kraju.

Jack Robinson zmarł 28 października 1931 roku w mieście urodzenia, Derby. I chyba nie byłby pamiętany aż do dzisiaj, gdyby nie wynalazek, którego był jednym z prekursorów – Robinsonada, która istnieje i jest używana do dziś. Co więcej, bez niej piłka nożna nie byłaby tak emocjonująca, jak jest dziś.

Grubasek

William Henry Foulke urodził się 12 kwietnia 1874 roku w Dawley, w hrabstwie Shropshire, na terenie Anglii. W czasach kariery sportowej był profesjonalnym krykiecistą oraz bramkarzem piłkarskim. Jednakże znany był nie tyle z powodu znakomitych umiejętności, co…gabarytów. Przy wzroście 188 centymetrów ważył aż 150 kilogramów, co nie przeszkadzało mu w grze. Ale zacznijmy od początku.

Foulke, przez kibiców zwany ‘Fatty’ (‘Grubasek’) w roku 1900 rozegrał cztery spotkania w barwach Derbyshire County Cricket Club, jednak bardziej znany jest z kariery piłkarskiej. Grał jako bramkarz w ekipach Sheffield United, Chelsea Londyn i Bradford City. W roku 1897 bronił bramki reprezentacji Anglii w meczu z Walią.

Odkryto go gdy grał w amatorskim klubie z wioski Blackwell w Pucharze Derbyshire w meczu z Ilkeston. W barwach Sheffield zadebiutował 1 września 1894 w meczu z West Bromwich Albion i pomógł drużynie dojść trzykrotnie do finału Pucharu Anglii (dwukrotnie Sheffield zwyciężało) oraz do Mistrzostwa Kraju.

Po zakończeniu pierwszego spotkania finału Pucharu Anglii w roku 1902 Foulke zaprotestował, twierdząc, że wyrównujący gol dla Southampton nie powinien być uznany. Opuścił szatnię nieubrany i zaczął gonić sędziego, pana Kirkhama, który znalazł schronienie w schowku na miotły. Dopiero grupka oficjeli Angielskiego Związku Piłkarskiego powstrzymała krewkiego bramkarza przed wyrwaniem drzwi od schowka z zawiasów i dosięgnięcia sędziego. W drugim meczu Sheffield wygrało 2:1, a Foulke musiał naprawdę się wykazać w kilku sytuacjach.

W roku 1905 przeszedł do Chelsea Londyn za sumę 50 funtów. Tam otrzymał opaskę kapitańską, jednak pozostał w stolicy jedynie sezon, by przenieść się do swego ostatniego klubu, Bradfordu.

W Bradfordzie również spędził tylko sezon. Kilka lat później, w roku 1916, zmarł na marskość wątroby. Niektórzy twierdzili, że przyczyną zgonu było zapalenie płuc, którego miał się nabawić zarabiając pieniądze popisując się kunsztem bramkarskim na plaży w Blackpool, jednak na przypuszczeniach się skończyło.

Poza karierą sportową Foulke zaliczył swoisty epizod w aktorstwie. Grając w meczu Sheffield United z Bury 6 września 1902 roku wystąpił w jednym z filmów Mitchella i Kenyona. Poza tym wiąże się z nim pewna zabawna anegdota. Podobno w jednym ze spotkań sezonu 1896/97 mecz z udziałem Foulka musiano przerwać z nie byle jakiego powodu. Otóż Foulke, nudząc się w bramce, postanowił pohuśtać się na poprzeczce. Ta jednak nie wytrzymała jego ciężaru i pękła. Jednak spora masa nie przeszkadzała Foulke’owi być dobrym bramkarzem.