ONBG: Martin Kobylański

Po pierwsze, większe perspektywy osiągnięcia sukcesu w turniejach dużej rangi (bardzo wyrazisty jest tutaj przykład takich graczy jak Podolski, Klose czy Trochowski, którzy w barwach Niemiec odnieśli znaczne osiągnięcia w ciągu ostatnich lat). Po wtóre, w świecie wciąż pokutuje przekonanie o tym, że Polsce daleko do miana piłkarskiej ziemi obiecanej, jesteśmy postrzegani bowiem jako przedstawiciele mało efektownego, topornego wręcz futbolu, co może odstraszać naszych potencjalnych reprezentantów. Po trzecie wreszcie, nasi działacze odpowiedzialni za obserwowanie obiecujących graczy, którzy futbolowe tajniki zgłębiali w innych krajach, a uprawnieni są także do gry w barwach Polski, często odznaczali się brakiem kompetencji i zdecydowania, przez co przynajmniej kilku utalentowanych piłkarzy wybrało grę dla innych reprezentacji.

8 marca 1994 roku sześciokrotnemu reprezentantowi Polski, srebrnemu medaliście igrzysk olimpijskich w Barcelonie, Andrzejowi Kobylańskiemu, urodził się syn. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie okoliczności, które kilkanaście lat później pojawiły się w życiu młodzieńca. Los bowiem sprawił, że Martin Kobylański wyrósł na zdolnego, świetnie zapowiadającego się piłkarza, który może osiągnąć w futbolu bardzo wiele. Jednak zanim to się stanie, niespełna 18-letni zawodnik będzie musiał dokonać bardzo ważnego wyboru, być może najważniejszego w swoim życiu. Decyzja ta będzie rzutować na dalszy przebieg kariery Kobylańskiego juniora i co najważniejsze, będzie nieodwracalna.

Wiele epizodów z życia Martina ściśle pokrywa się z przebiegiem piłkarskiej kariery jego taty. Chłopak urodził się w Berlinie, ponieważ Andrzej Kobylański w owym czasie reprezentował barwy występującej w 2. Bundeslidze Tennis Borussii Berlin. Miejsce, w którym Martin rozpoczął swą przygodę z piłką, czyli Hannover, również odpowiada biografii ojca, który w latach 1998-2000 występował w tamtejszym klubie. Wpływ Andrzeja Kobylańskiego na sportowe poczynania swego syna jest nieoceniony, to właśnie on nadzorował i czuwał nad harmonijnym rozwojem Martina, on od pierwszych lat życia wprowadzał go w magiczny świat futbolu, krok po kroku.

Dzięki czujnej opiece ojca Martin już jako młokos brylował na boisku. Jego występy w juniorskich drużynach Energie Cottbus (klubu, w którym występował też…. tata, a któż inny?) zwróciły uwagę skautów odpowiedzialnych za obserwowanie młodych talentów, zarówno z Polski jaki i Niemiec, w związku z podwójnym obywatelstwem gracza. Martin Kobylański występował więc w obu drużynach, począwszy od reprezentacji U-15. Jako że przepisy piłkarskie pozwalają na takie praktyki tylko i wyłącznie na szczeblu „młodzieżówek”, zawodnik skrzętnie korzystał więc z okazji i pojawiał się na zgrupowaniach dwóch ekip.

W listopadzie 2011 roku Martin Kobylański zadebiutował w pierwszej drużynie Energie Cottbus. Do tej pory w barwach drużyny rozegrał tylko trzy spotkania w 2.Bundeslidze, jednak jak na 17-latka jest to naprawdę spory wyczyn. Zawodnik brylował w drużynie rezerw Energie. Jesienią bieżącego roku Kobylański zaliczył również swój pierwszy występ w reprezentacji Niemiec U-18, kierowanej przez mistrza Europy z 1996 roku Christiana Ziege. Mało tego, w pojedynku tym zdobył decydującą o zwycięstwie swej drużyny bramkę! W ostatnich miesiącach kariera zdolnego gracza nabrała więc wyraźnego rozpędu.

Choć Martin nie zadeklarował jeszcze, w której reprezentacji chciałby występować na szczeblu seniorskim, wszelkie racjonalne argumenty przemawiają na korzyść naszych zachodnich sąsiadów. Niemiecki związek piłki nożnej na bieżąco monitoruje bowiem rozwój zdolnego gracza, kontaktuje się z nim i co krok agituje na rzecz wyboru ich barw. Zdaje się natomiast, że PZPN zupełnie nie wyciągnął wniosków z błędów, które wielokrotnie wcześniej popełniał w tej materii. Organizacji tej obca jest prawdopodobnie sztuka mediacji i dyplomacji. W ostatnim czasie doszło, co prawda, do spotkania zorganizowanego w sprawie przyszłości Kobylańskiego juniora, jednak nie przyniosło ono w zasadzie żadnych skutków. Grzegorz Lato, Jerzy Engel i Andrzej Kobylański wzięli udział w kurtuazyjnej pogawędce, okraszonej… degustacją kawy, co wyraźnie rozczarowało tego ostatniego (dodajmy, że zaproszono także Franciszka Smudę, ten jednak się spóźnił). Szef monitoringu i rozwoju młodych piłkarzy z ramienia PZPN, Maciej Chorążyk, w licznych wypowiedziach prasowych, bardzo zgrabnie również unikał dotychczas konkretnych wypowiedzi w sprawie zawodnika. Postawa naszych władz piłkarskich po raz kolejny nie pozostawia złudzeń co do umiejętności i zaangażowania większości działaczy.

Najlepszym podsumowaniem tej chorej sytuacji niech będą słowa Grzegorza Ignatowskiego, redaktora iGol.pl: – Martin Kobylański zapowiada się na piłkarza bardzo dużego formatu. Podnosząc swoje umiejętności w Niemczech i mając wsparcie w swoim ojcu, który był nieprzeciętnym piłkarzem, jest skazany na sukces. Jeśli PZPN nie zacznie działać, to stracimy kolejnego piłkarza, który ma wszelkie predyspozycje, by pójść w ślady Miro Klose czy Lukasa Podolskiego. Jednak trzeba uczciwie przyznać, że działaczy PZPN-u trudno posądzać o przewidywalne myślenie, więc pewnie skończy się jak zawsze, ze szkodą dla polskiego futbolu. Łatwiej przecież naturalizować lawinę pseudotalentów, które nie zostały zauważone za granicą.

Jak widać, nie powinniśmy pokładać specjalnych nadziei w działalności PZPN-u, a propos kazusu dotyczącego utalentowanego gracza. Perspektywa pomyślnego rozwiązania sprawy powoli się oddala, ja jednak jeszcze raz zwróciłbym uwagę na niezwykłą rolę Andrzeja Kobylańskiego w całym tym cyrku towarzyszącym jego synowi w ostatnich miesiącach. Były zawodnik na każdym kroku podkreśla bowiem, że marzy mu się, aby Martin wybrał Polskę. Z drugiej strony, młody zawodnik jest niemalże pełnoletni i ta kluczowa decyzja będzie należeć tylko i wyłącznie do niego. Zwłaszcza że Andrzej Kobylański wydaje się naprawdę rozsądnym człowiekiem i zależy mu przede wszystkim na tym, aby jego syn był szczęśliwy. Martin wychowywał się w Niemczech, tam ma swoich przyjaciół i bliskich, z tym krajem chyba także bardziej się identyfikuje. Niemniej jednak, strata takiego gracza byłaby kolejnym, sporym ciosem dla Polski, która nie jest krainą piłkarskiego urodzaju. Martin Kobylański jest natomiast bardzo dobrym napastnikiem, posiadającym świetną technikę użytkową i precyzyjny strzał. W dodatku odznacza się on niezwykłą ambicją i pracowitością, co nie jest cechą powszechną wśród tak młodych graczy.

W mediach pojawiły się niedawno głosy, aby powołać Kobylańskiego na nadchodzące mistrzostwa Europy jako tego 23. gracza. Jest to pomysł dosyć kontrowersyjny, choć w pewnym sensie można by go uznać za „polisę na przyszłość”. Znając jednak Franciszka Smudę, do takiego rozwiązania zapewne nie dojdzie i wtedy będziemy musieli liczyć już tylko na… cud. Cuda?