Mundial po trenersku

Angielscy kibice na drugi w historii tytuł mistrzowski czekają już 44 lata. Kto by pomyślał, że ojczysty kraj futbolu zaledwie raz sięgnął po najwyższy laur i przez szereg piłkarskich pokoleń nie powtórzył swojego sukcesu. Nadzieją na lepsze jutro dla synów Albionu jest niewątpliwie Fabio Capello, który objął kadrę w 2008 roku. Po nieudanej kadencji Steve’a McClarena reprezentacja Anglii była w rozsypce, jednak znany z doskonałej wiedzy taktycznej i determinacji w dążeniu do celu Capello zebrał wszystko w całość. Efekt? Piorunująca gra w eliminacjach do mistrzostw i wygrana w swojej grupie. Szczególny podziw budzi bilans Anglików, którzy zdobyli 34 gole, tracąc sześć. Włoski trener na każdym kroku udowadnia, że ważny jest dla niego każdy aspekt kierowania drużyną. Nie bał się podjąć trudnej decyzji o zmianie kapitana zespołu po tym, jak na jaw wyszła afera związana z Johnem Terrym. Nie ma się też co martwić o problemy wychowawcze wśród Anglików w trakcie trwania czempionatu. Capello z pewnością zadba o wysoki poziom dyscypliny w drużynie i skupienie na jednym celu – zdobyciu Pucharu Świata.

Argentyna swoich szans ponownie szuka w osobie Diego Armando Maradony. Uznawany w swoim kraju za piłkarskiego boga Maradona przejął kadrę w 2008 roku po dymisji Alfio Basile, mając niewielkie doświadczenie w roli trenera. Wówczas w głowach sympatyków futbolu zrodziło się pytanie. Czy „Boski Diego” znów zwycięży, czy znów zawiedzie? Do dziś wielu Argentyńczyków ma w pamięci mundial w 1994 roku w USA, gdzie Maradona powrócił do kadry, obiecując zwycięstwo w turnieju. Rzeczywistość okazała się dla fanów „Albicelestes” brutalna. W organizmie Diego już po pierwszym meczu wykryto niedozwolone środki i zdyskwalifikowano go za doping. A jest to tylko jeden z wielu przykładów zakrętów w życiu Diego. Także jako selekcjoner Maradona wywołuje wiele kontrowersji. Obelżywy język na konferencjach prasowych, kary ze strony FIFA czy czasem niezrozumiałe dla wielu Argentyńczyków decyzje kadrowe to tylko namiastka dysonansów z udziałem byłej gwiazdy Napoli. Wszystkie one odejdą w niepamięć, gdy Maradona przywiezie z Afryki mistrzostwo świata.

W roli faworyta do Republiki Południowej Afryki wybiera się Hiszpania, którą do zwycięstwa poprowadzić ma Vicente del Bosque. Obejmując hiszpańską kadrę w 2008 roku, powrócił on do roli szkoleniowca po trzech latach przerwy. Wielu zastanawiało się, czy człowiek, który na przełomie wieków uczynił z Realu Madryt najlepszy zespół świata, da radę poprowadzić zwycięzcę Euro 2008 do pierwszego w historii zwycięstwa na mundialu. Del Bosque szybko udowodnił, że jest w stanie tego dokonać. Został pierwszym selekcjonerem w historii piłki, który wygrał pierwsze dziesięć spotkań po objęciu kadry. Licznik zwycięstw zatrzymał się na trzynastu, w Pucharze Konfederacji receptę na Hiszpanów znaleźli bowiem Amerykanie. Jakby tego było mało, „La Furia Roja” wygrali wszystkie dziesięć pojedynków eliminacyjnych! To budzi szacunek dla bardzo dobrej pracy, którą wykonuje selekcjoner Hiszpanów. Jednak mundial rządzi się swoimi prawami, a pamiętać trzeba, że del Bosque jeszcze nigdy nie brał w nim udziału.

Wybrzeże Kości Słoniowej uznawane jest za nadzieję Czarnego Lądu na nadchodzącym turnieju, jako ekipa, która może jako pierwszy reprezentant Afryki przebrnąć fazę ćwierćfinałową. W tym celu zatrudniono Svena Gorana Erikssona, który rzecz jasna najbardziej zasłynął z roli selekcjonera angielskiej kadry. Szwed ma za sobą bogatą karierę trenerską i olbrzymi bagaż doświadczenia, które może okazać się w RPA niezbędne. Jednak nietrudno oprzeć się wrażeniu, że od paru lat Eriksson opiera swoje CV jedynie na sukcesach z końca XX wieku, kiedy to z Lazio Rzym wygrało Serie A i zdobyło Puchar Zdobywców Pucharów i pracy – niezbyt owocnej – z reprezentacją Anglii. Bo przecież trudno uznać za sukces na Wyspach dwukrotne dojście do ćwierćfinału MŚ i ME. Ambicje synów Albionu wykraczają znacznie wyżej, a dziennikarze często zamiast na pracy Erikssona skupiali się na nowinkach z jego życia prywatnego. Czas pokaże, czy decyzja WKS w sprawie Erikssona była słuszna.

Raymond Domenech, który na mundialu poprowadzi reprezentację Francji, od dłuższego czasu nie ma łatwego życia. Żurnaliści nieustannie spekulują na temat jego przyszłości na ławce trenerskiej „Trójkolorowych”, a piłkarze często wypowiadają się o tym, że ciężko znaleźć im wspólny język z selekcjonerem. Co więcej, wielu wprost nazywa Domenecha dziwakiem, Francuz często bowiem kontrowersyjnie powołuje piłkarzy do kadry na podstawie… różnych nowinek astrologicznych. Niezrozumiałe decyzje personalne to największa przyczyna animozji na linii selekcjoner – kibice.  Tymczasem Domenech już od sześciu lat piastuje stanowisko szkoleniowca „Les Bleus” i jeśli dojdzie z Francją do finału mistrzostw, to z pewnością będzie mógł być spokojniejszy o swoją przyszłość. I nie będzie musiał zdać się na układ gwiazd.

Serbia po nieudanym eksperymencie z Javierem Clemente i krótkiej przygodzie Miroslava Djukicia, w końcu postawiła na solidną markę w trenerskim światku. Radomir Antić po raz pierwszy w karierze porzucił pracę w hiszpańskich klubach i przejął kadrę swojego kraju. Mający doświadczenie m.in. w Atletico Madryt, Realu Madryt czy też Barcelonie Antić szybko wziął się do pracy. Odmłodził zespół, a także przywrócił do gry ignorowanych wcześniej zawodników. Znany z ciętego języka i niezależnych poglądów trener odniósł sukces, wygrywając swoją grupę eliminacyjną, a na Bałkanach wszyscy wierzą, że to nie koniec.

32 drużyny, 32 selekcjonerów. Wśród nich gwiazdy ławki trenerskiej, którzy znają już smak występów na mistrzostwach świata, a także mundialowi debiutanci wierzący w sukces swojego zespołu. Jedni z bogatą karierą zawodniczą, drudzy niemający wielu sukcesów jako czynni piłkarze, za to nieźle sobie radzący jako szkoleniowcy. Jak widać ,w RPA ujrzymy trenerski miszmasz, który niejednego kibica może zaskoczyć.

Anglia Argentyna Diego Maradona Fabio Capello Francja Hiszpania Radomir Antić Raymond Domenech Serbia Sven Goran Eriksson Vicente Del Bosque Wybrzeże Kości Słoniowej