Sylwetka reprezentacji Hiszpanii

Zacznijmy jednak od początku. Pierwsze finały piłkarskich mistrzostw Europy pod nazwą Pucharu Europy Narodów, odbyły się w 1960 roku we Francji. Dla Hiszpanii nie były jednak udane mistrzostwa. Napięta sytuacja polityczna panująca wówczas w podzielonej Europie zaostrzyła się po zestrzeleniu nad terytorium ZSRR amerykańskiego samolotu szpiegowskiego. W tych warunkach prawicowy przywódca Hiszpanii generał Franco podjął decyzję o zbojkotowaniu spotkań z ZSRR i wycofaniu się z Mistrzostw. Wcześniej Hiszpanie wyeliminowali m.in. Polskę. W 1964 roku turniej o Mistrzostwo Europy odbywał się w Hiszpanii. Tym razem, nie tak jak cztery lata wcześniej, politycy nie ingerowali w sprawy sportowe. W madryckim finale zmierzył się ekipy gospodarzy i ZSRR.

Przy szczelnie wypełnionych trybunach Estadio Bernabeu Hiszpanie pokonali rywali zza żelaznej kurtyny 2:1, strzelając decydującą bramkę na pięć minut przed zakończeniem meczu. Wcześniej w półfinałach pokonali po dogrywce również 2:1, niezwykle mocne wtedy Węgry. Był to początek i koniec sukcesów Hiszpanii na arenie europejskiej. Przez kolejne trzy ME Hiszpanie nie zdołali nawet zakwalifikować się do głównej imprezy. Złą passę przełamały dopiero kolejne Mistrzostwa w roku 1980 we Włoszech. Udało im się co prawda zakwalifikować, ale w  zajęli ostanie miejsce w grupie remisując tylko z gospodarzami i przegrywając z Anglią oraz Belgią. Rok 1984 przyniósł już dużo większy sukces. Na mistrzostwach we Francji Hiszpanie pokonali w grupie Portugalię, RFN i Rumunię, a w niezwykle emocjonującym półfinale po dogrywce i rzutach karnych (6:5) zwyciężyli Danię, aby w finale ulec gospodarzom 0:2.

Najlepszym piłkarzem mistrzostw został Michel Platini, którego bramka w przedostatniej minucie dogrywki zapewniła gospodarzom półfinałowe zwycięstwo z Portugalią (3:2), a  później pokonanie właśnie Hiszpanii, gdzie Platini także strzelił gola. Decyzją Komitetu Wykonawczego UEFA z dnia 15 marca 1985 roku ósme finały Mistrzostw Europy w piłce nożnej odbyły się w roku 1988 na stadionach Republiki Federalnej Niemiec.. Bezkonkurencyjna okazała się Holandia, w ataku której królowali Marco van Basten i Ruud Gullit. Hiszpanie nawet nie wyszli z grupy, zajmując trzecie miejsce, za RFN i Włochami. To był początek kryzysu narodowej reprezentacji. Hiszpanie nie zdołali zakwalifikować się do kolejnych Mistrzostw w 1992 roku w Szwecji.

Wtedy tytuł nieoczekiwanie zdobyli Duńczycy. Na otarcie łez przyszły dwie kolejne europejskie imprezy. Najpierw w 1996 roku doszli do ćwierćfinału ulegając Anglii po rzutach karnych. Reprezentacja prowadzona przez Javiera Clemente pokonała wcześniej w grupie Bułgarię i Rumunię. W finale doszło do powtórki sprzed 20 lat. Tym razem lepsi okazali się Niemcy, którzy po „złotej bramce” zdobytej w piątej minucie dogrywki przez Olivera Bierhoffa pokonali Czechów 2:1, zapewniając sobie trzeci tytuł mistrzów Europy (poprzednio w 1972 i 1988 roku, gdy istniały dwa państwa niemieckie). Euro 2000 to kolejny ćwierćfinał.

Hiszpanie ulegli wtedy późniejszym triumfatorom, Francji 1:2. Grupę mieli łatwą, w której pokonali Jugosławię, Norwegię oraz Słowenię. Na boiskach Holandii i Belgii faworytami byli Francuzi. Przewidywania sprawdziły się i „Trójkolorowi” zostali najlepszym zespołem Starego Kontynentu, choć mistrzostwo wywalczyli rzutem na taśmę. W finale pokonali Włochów po dogrywce.

Ostanie mistrzostwa to klęska Hiszpanów. Co prawda w Portugalii zagrali, ale tylko w fazie grupowej. Grali tam jednak z późniejszym mistrzem i wicemistrzem całego turnieju, Grecją i Portugalią. Było to jednak zdecydowanie za mało dla kibiców i samych podopiecznych Iñaki Sáeza.

Od wielu lat Hiszpania wygrywa większość turniejów juniorskich i młodzieżowych. Do jej najważniejszych sukcesów zaliczyć należy: złoto na Igrzyskach Olimpijskich w 1992 r., mistrzostwo Europy U-21 1998 i 2000, mistrzostwo świata U-20 1999 oraz srebro na Igrzyskach w 2000 r. Większość tych trofeów zdobyła pod wodzą Inakiego Sáeza. Ta dobra forma w reprezentacjach juniorskich, nie przekłada się jednak na grę seniorskiej rprezentacji. Czy tym razem będzie podobnie?

Od czasu wygranych mistrzostw Europy, poza finałem z 1984 r., reprezentacja nie może pochwalić się żadnym sukcesem. Rozgrywki o Puchar Świata oraz Puchar Europy kończy zazwyczaj na ćwierćfinale. Mimo jednej z najlepszych lig piłkarskich na świecie oraz silnej reprezentacji młodzieżowej dorosła kadra, w której w latach 90. nie brakowało przecież wielkich indywidualności, nie tylko przegrywa najważniejsze mecze, ale, inaczej niż sąsiedzi z Portugalii, gra nieefektownie, z dużym przywiązaniem do defensywy.

Tak więc Hiszpania to drużyna z wielkimi nazwiskami, ale bez sukcesów. Mają jedną z najlepszych lig świata, nie mają reprezentacji. Po Euro 2008 Luis Aragonés ma pożegnać się ze stanowiskiem trenera. Chce aby odejście było w chwale, za co uważamy triumf w Mistrzostwach. Hiszpanie to drużyna mogąca zarówno wygrać z każdym, jak i z każdym przegrać. W grupie zagrają z Grecją, Szwecją i Rosją. Zawsze są wymieniani wśród faworytów, tak jest i teraz. Ale jak będzie w tym roku okaże się już wkrótce.

Federacja piłkarska

Data założenia związku: 1913
Data wstąpienia do FIFA: 1914
Adres strony www: www.rfef.es
Obecny przewodniczący: Amgel Maria Villar
Obecny mistrz kraju: Real Madryt
Obecna pozycja w rankingu FIFA: 2
Kod FIFA kraju: ESP

Informacje o kraju

Powierzchnia: 504 782 km2
Ludność: 40 341 462
Nazwa oficjalna kraju: Królestwo Hiszpanii
Stolica: Madryt
Większe miasta: Walencia, Barcelona, Sewilla
Waluta: euro
Domena internetowa: .es
Język urzędowy: hiszpański

Hiszpania