Smuda v.2.0

Kto by pomyślał, że pół roku po Euro znajdzie się trener, który z naszą kadrą zanotuje regres?! Nasza gra na mistrzostwach w czerwcu w porównaniu do obecnego stanu rzeczy była o niebo lepsza. Przecież zaliczyliśmy dobry okres gry w spotkaniu z Grecją, a mecz z Rosją to dziś nieosiągalny poziom dla kadry. W najczarniejszych snach nie przypuszczałem, że jeszcze zatęsknię za Smudą. Fornalik ma szczęście, że jest przy tym wszystkim lubiany i media po porażce z Ukrainą wyciągają tylko konstruktywne wnioski, a nie plują na niego z byle powodu. Smuda zostałby od razu zmieszany z błotem, bo to przecież człowiek z innego świata, którego można było traktować jak przygłupa. W tej sytuacji wychodzi obraz środowiska dziennikarskiego w Polsce. Najciekawsze jest to, że fala krytyki wylała się dopiero teraz, po dotkliwej porażce w eliminacjach, a po przegranych meczach towarzyskich media dawały selekcjonerowi ogromny kredyt zaufania, zamiast bić na alarm. W dzisiejszym Cafe Futbol trochę rozśmieszyła mnie sytuacja, gdy redaktor Borek zaczął wyciągać fakty z meczów z Urugwajem i Irlandią, w których to prawą ręką Fornalika okazał się Andrzej Dawidziuk, oficjalnie trener bramkarzy. W takim razie moje pytania: Dlaczego nie poruszaliśmy tego tematu przed meczem? Dlaczego nie wytykaliśmy konstruktywnie błędów, by w piątkowym spotkaniu ich nie powtarzać?

Selekcjoner błędów popełnił ostatnio na pęczki. Wystarczy wspomnieć tylko zmiany z Ukrainą (czy przypadkiem już tego nie przerabialiśmy?). Aż się prosiło, żeby po przerwie wpuścić drugiego napastnika, który rozbijałby parę obrońców i robił miejsce dla „Lewego”. Ba! Teodorczyk albo Milik powinni zagrać od początku! Po co był mecz z Irlandią? Urugwajem? Przecież właśnie w tych spotkaniach dostaliśmy odpowiedź, że „Lewy” i owszem może grać z przodu, ale na pewno nie sam. Kolejna sprawa… Cały czas trąbi się, że Robert powinien grać za napastnikiem, tzw. 4-4-1-1. To ja się pytam: Dlaczego mamy go wycofywać? Przecież gros drużyn gra dwoma napastnikami na równych prawach. Kiedyś grał Frankowski z Żurawskim w systemie 4-4-2 i to ustawienie świetnie sprawdzało się zarówno w Wiśle, jak i kadrze. Teodorczyk ze swoimi inklinacjami do gry kombinacyjnej mógłby świetnie współpracować z Lewandowskim. Są to podobni napastnicy, ale dlaczego ten fakt ma dyskredytować ich wspólną grę z przodu? To może być atut! Już nawet przez te 15 minut, podczas których „Teo” przebywał na boisku, pokazał, że walki się nie boi i na pewno doda więcej cech wolicjonalnych niż wszystkie gwiazdki kadry razem wzięte. Fornalik jednak uczepił się ustawienia z jednym atakującym, tak samo jak Smuda. Jest to o tyle dziwne, że przecież w Ruchu forował grę dwójką, a Piech z Jankowskim swego czasu byli najbardziej niebezpiecznym duetem w lidze.

Prawdziwymi okazały się też wątpliwości dotyczące charakteru selekcjonera. Po zaborczym „Franzu” przyszedł czas spokojnego, ważącego każde słowo Waldka. Polacy to taki naród, który idealnie potrafi przejść z jednej skrajności w drugą. O ile w mediach Smuda wypadał karykaturalnie, o tyle Fornalik może nie czuje się w obecności kamer jak ryba w wodzie, ale myśli potrafi przekazywać rzeczowo. I tutaj różnice się kończą, bo jaki obecny trener ma wpływ na drużynę w trudnych momentach meczu? Identyczny jak poprzednik, czyli żaden. Trener stojący przy ławce jak słup soli – to żaden trener. Kto ma ich poderwać do walki, skoro od przełożonego bije niepewność na kilometr? Ewidentnie brakuje mu umiejętności trafienia do piłkarzy. Najbardziej zatrważające jest to, z jakim brakiem woli walki weszliśmy w mecz. Przecież to właśnie w szatni powinno się budować podejście do spotkania. Pamiętam, jak przed meczem z Anglią wychodziliśmy strasznie nabuzowani. Ktoś powie, że selekcjoner wtedy potrafił natchnąć zawodników. Guzik prawda. Zawodników zmotywował rywal i historyczna waga spotkań z Anglią. Rolą selekcjonera jest stworzyć taki sam poziom ambicji w zespole w spotkaniach o mniejszej randze i tutaj Fornalik nie ma się czym pochwalić. Po każdej potyczce towarzyskiej słyszymy te same formułki, że w meczu o punkty tego zaangażowania będzie więcej. Już za wypowiedzenie takiego zdania Fornalik powinien wyciągać konsekwencje, bo co to znaczy, że w meczach kadry brakuje woli walki?

Piątkowy wieczór uwypuklił wady Fornalika do tego stopnia, że nie widzę już najmniejszych szans na zbudowanie czegoś pod batutą tego pana. Zawsze byłem daleki od szybkiego ferowania wyroków, ale w tej sytuacji nie widzę najmniejszych przesłanek przemawiających na korzyść tego zespołu. Co gorsza, nie widzę na horyzoncie żadnego innego polskiego coacha, który mógłby kadrę poprowadzić. Ktoś da gwarancję, że pod sterami Nawałki sytuacja się nie powtórzy? Nie mamy wyjścia. Jeśli chcemy zbudować drużynę na eliminacje Euro 2016, musimy zatrudnić kogoś z zagranicy. I to nie pierwszego lepszego trenera ze stażem w 2. Bundeslidze, tylko szanowanego szkoleniowca, który będzie potrafił wstrząsnąć tą naszą zbieraniną piłkarzy. Świetną kandydaturą na trudne czasy byłby ktoś na modłę Capello. Zatrudnienie Włocha jest jednak nierealne, ale wyciągnięcie jakiegoś trenera z przeszłością w Serie A już tak. Powinniśmy wykorzystać fakt, że prezesem PZPN jest Boniek, więc szanse na pozyskanie kogoś z dobrym warsztatem trenerskim są zdecydowanie większe niż w poprzednich latach. Tym bardziej, że związek nie należy do biednych, a więc fundusze dla świetnego fachowca się znajdą.

Tekst ukazał się również na blogu ZZA BRAMKI

Obserwuj autora na Twitterze: @Vieczny

Polska Waldemar Fornalik