Puśćmy wodze fantazji: Nowy selekcjoner Polski

Mistrzostwa Europy skończyły się dla Polski bardzo szybko, praktycznie zanim się zaczęły. Po świetnej pierwszej połowie z Grecją w drugiej nie mieliśmy nic do powiedzenia i zremisowaliśmy mecz, który już w pierwszej odsłonie był wygrany. W spotkaniu z Rosją osiągnęliśmy mały sukces, który został rozdmuchany do niesamowitych wręcz rozmiarów. Remis był traktowany jak zwycięstwo, nadzieje kibiców wzrosły, co po meczu z Czechami, przegranym w słabym stylu, tylko spotęgowało zawód wśród miłośników piłki nożnej w naszym kraju. Trzeba postawić sprawę jasno: nie, nie jesteśmy w żadnym wypadku futbolową potęgą, ale tak, zdecydowanie powinniśmy zagrać lepiej i wyjść z najsłabszej na Euro grupy. To było w naszym zasięgu. Ale jak to się mówi, musztarda po obiedzie, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem – teraz trzeba to mleko posprzątać.

W momencie kiedy Polska odpadała z Euro, było już prawie pewne, że to będzie koniec Franciszka Smudy na fotelu selekcjonera reprezentacji. Od razu pojawiły się spekulacje, każdy miał swoje propozycje, pomysły. Postanowiłem puścić wodze fantazji i podać siedem mniej lub bardziej realistycznych czy poważnych kandydatur, oczywiście w przypadkowej kolejności.

1. Berti Vogts

Niemiec wydaje się całkiem racjonalną opcją. Kiedyś doskonały piłkarz, potem utytułowany trener. Wygrał mistrzostwa świata w 1974 jako piłkarz, prowadził Niemców w 1996 roku, kiedy wygrali mistrzostwa Europy, potem prowadził Kuwejt, Szkocję, Nigerię, drużynę Bayeru Leverkusen, a obecnie Azerbejdżan. Na pewno jest to CV, którego żaden trener by się nie powstydził. Podobno obok Fornalika jest to jeden z głównych kandydatów do objęcia reprezentacji. Co ciekawe, sam zainteresowany dementuje wszystkie pogłoski i mówi, że nikt się z nim w tej sprawie nie kontaktował. To całkiem możliwa opcja, ale czy wyjdzie nam na dobre? Vogts jako były obrońca preferuje właśnie twardą, defensywną grę, obronę stawia wyżej niż atak. Należy zadać sobie pytanie, czy to styl, który naprawdę do nas pasuje.

2. Orest Lenczyk

Ciekawa kandydatura, choć mało prawdopodobna i zapewne mało popularna. W futbolu często nadużywa się określeń weteran i legenda, ale tutaj są one jak najbardziej na miejscu. 69-letni Lenczyk to prawdziwy fachman, który zjadł zęby na piłce (kto wie, czy nie dosłownie) i osiągnął naprawdę wiele. Karierę piłkarską zakończył w wieku 28 lat i poświęcił się trenerce. Przez 41 lat kariery trenerskiej zmieniał kluby 23 razy, zdobywał mistrzostwa, wprowadzał kluby do ekstraklasy, chronił je przed spadkiem… Po prostu z niejednego pieca jadł chleb i to doświadczenie mogłoby się przydać i zaprocentować. Można być pewnym, że do reprezentacji zapraszałby wielu zawodników z ekstraklasy, którzy jeszcze nie mieli szansy się pokazać.

3. Maciej Skorża

Kolejny szkoleniowiec rodem z Polski, tym razem ze zdecydowanie młodszego pokolenia. Swego czasu poważany obrońca, od paru lat trenuje najlepsze polskie drużyny. Do niedawna trener Legii Warszawa od zawsze był znany jako młody zdolny polskiej sceny szkoleniowej i potwierdzał tę opinię sukcesami z Dyskobolią, Wisłą i Legią. Wiele osób wypowiada się mało pozytywnie o kandydaturze Skorży, twierdząc, że nic się nie zmieni i błędy Smudy będą powielane.

4. Leo Beenhakker

Zaskoczeni? Oczywiście, jest to wielce nieprawdopodobna opcja, ale jest parę czynników, które mogłyby sprawić, że sensacyjny powrót Holendra na stanowisko selekcjonera naszej reprezentacji byłby spektakularnym sukcesem. Ogromne doświadczenie zdobyte na całym świecie jest czymś, czego nie można zignorować – w końcu Leo trenował choćby w Ajaksie, Feyenoordzie czy Realu Madryt, był też dwukrotnie selekcjonerem Holandii. Z Polski, która w tamtym czasie była słabsza niż obecnie, wyciągnął to, co najlepsze, i gracze przeciętni tworzyli naprawdę zgrany kolektyw, który walczył do końca. Powrót Leo jest raczej niemożliwy. Szkoleniowiec jest dosyć drogi i skłócony z działaczami, którzy chcieli zbytnio ingerować w jego pracę… ale z perspektywy czasu można żałować, że Leo nie zagrzał u nas miejsca dłużej, bo pod jego wodzą z dzisiejszym składem gralibyśmy o wiele lepiej.

5. Waldemar Fornalik

Drugi po Vogtsie kandydat, którego zatrudnienie poważnie rozważa PZPN. Przez całą karierę wierny jednemu klubowi – prawdziwa legenda Ruchu Chorzów. Absolwent katowickiej Akademii Wychowania Fizycznego został uznany najlepszym trenerem sezonu w ekstraklasie, więc na pewno jest uznanym fachowcem, ale jednak wydaje się, że brakuje mu doświadczenia na niwie reprezentacyjnej. Osobiście uważam, że to jedna wielka niewiadoma.

6. Jerzy Engel

Kolejny mało prawdopodobny powrót, ale ewentualnych powodów do podjęcia tej decyzji nie trzeba daleko szukać. Engel to człowiek, który reprezentację obejmował jako mało znany szkoleniowiec, którego kibice nie darzyli zbytnim zaufaniem. W krótkim czasie reprezentacja Polski zaczęła być nazywana „Aniołkami Engela” na cześć sukcesów, do których doprowadził ich wyżej wymieniony szkoleniowiec. W pięknym stylu przebrnęliśmy przez eliminacje do mistrzostw świata w Korei i Japonii, jasno świeciły gwiazdy takich piłkarzy, jak: Jerzy Dudek, Adam Matysek, Radosław Kałużny, Paweł Kryszałowicz czy w końcu prawdziwe odkrycie i pierwszy z naturalizowanych reprezentantów Polski, Emmanuel Olisadebe. Wszyscy bardzo sobie chwalili współpracę z Engelem, drużyna grała koncertowo, ładnie i przede wszystkim skutecznie. Potem przyszły nieudane mistrzostwa, a Engel pożegnał się z reprezentacją. Szkoda, bo zbudował solidny fundament drużyny.

7. Josep Guardiola

Dlaczego by nie? Jest wolnym strzelcem, my nie mamy selekcjonera, wystarczy dodać dwa do dwóch i mieć selekcjonera na światowym poziomie! Jest to oczywiście kandydatura, którą można włożyć między bajki, ale na potrzeby dyskursu, brnijmy w temat. Pep Guardiola to jeden z najwybitniejszych zawodników w historii hiszpańskiej piłki nożnej. Pomocnik z niespożytą energią, który nie bał się podejmować najtrudniejszych zadań na boisku, prawdziwy lider drużyny. Gdy skończył karierę piłkarską i zajął się szkoleniem, wielu myślało, że nie będzie w stanie dorównać swojej boiskowej przeszłości, ale on osiągał sukces za sukcesem, prowadząc Barcelonę i miażdżąc konkurencję. Udało mu się wygrać wszystko w Hiszpanii i Europie zarówno jako piłkarz i trener, w rekordowym sezonie 2009/2010 zdobywając sześć trofeów. Te osiągnięcia mówią same za siebie i są gwarantem tego, że Guardiola to naprawdę fenomen. Ciekawe tylko, czy gdyby miał do dyspozycji Obraniaka zamiast Messiego i Perquisa zamiast Puyola, jego taktyka byłaby tak samo skuteczna i czy byłby w stanie dogadać się z mocno despotycznym zarządem PZPN-u…

Ktokolwiek by nie został nowym selekcjonerem reprezentacji Polski, trzeba mieć nadzieję, że wprowadzi zmiany na lepsze… a przede wszystkim dostanie czas na wprowadzenie owych zmian, nie zostanie zwolniony przy pierwszych objawach problemów. Żeby zbudować dobrą drużynę, potrzeba w końcu nie tylko umiejętności i systematyczności, ale i czasu!

Azerbejdżan Berti Vogts Franciszek Smuda Jerzy Engel Josep Guardiola Leo Beenhakker Maciej Skorża Orest Lenczyk Polska Ruch Chorzów Śląsk Wrocław Waldemar Fornalik