Wielkimi krokami zbliża się najważniejszy turniej piłkarski największego kontynentu świata – Puchar Azji. Rozgrywki, będące odpowiednikiem naszego Euro, z roku na rok zyskują coraz większą popularność i coraz bardziej się rozrastają. Czempionat wystartuje 7 stycznia. Zanim to jednak nastąpi, zapraszamy do zapoznania się z sylwetkami drużyn w nim uczestniczących. Na początek grupa A.
Kuwejt
Kuwejt do mistrzostw kontynentu wraca po ośmioletniej przerwie. Zabrakło go bowiem wśród krajów walczących o prym w Wietnamie, Tajlandii, Malezji i Indonezji. Reprezentacja z tego małego arabskiego kraju ma dość bogate doświadczenie i osiągnięcia w Pucharze Azji. Zawodnicy „Al Azraq” w czempionacie Azji debiutowali w roku 1972. Jednak udział w turnieju w Tajlandii zakończył się dla nich bardzo niepomyślnie. Kuwejtczycy odpadli z rywalizacji już po fazie grupowej. Ich najlepsze lata przypadają na okres 1976-1984, kiedy byli jedną z dominujących sił na największym kontynencie świata. W pierwszych z tych rozgrywek dotarli do finału, w którym ulegli 0:1 Iranowi. Cztery lata później również nie zawiedli oczekiwań kibiców, lecz tym razem okazali się najlepsi dzięki pokonaniu w ostatecznym starciu Korei Południowej 3:0. W kolejnym turnieju musieli zadowolić się brązowym medalem i pokonaniem w małym finale Iranu w rzutach karnych. Na tym jednak wielkość Kuwejtu dobiegła końca. W następnych imprezach ich przygoda kończyła się na udziale w fazie grupowej. Łącznie w Pucharze Azji zdobyli po jednym złotym, srebrnym i brązowym medalu. Ich dorobek w mistrzostwach świata prezentuje się bardzo mizernie. Wystąpili na nich raz w 1982 roku w Hiszpanii. Udział w mundialu nie zaczął się dla nich źle, bo od remisu 1:1 z Czechosłowacją. Potem było już tylko gorzej. „Al Azraq” zostali rozgromieni przez Francję 5:1, a na koniec przegrali z Anglią 0:1 i po trzech meczach wrócili do domu. Najbardziej dzisiaj znani piłkarze z tego kraju to: Ahmad Ajab, Ali Maqseed i Mohamed Jarragh.
Katar
W grupie A, niejako z urzędu, poza dolosowanymi przeciwnikami znalazła się również reprezentacja z kraju organizującego mistrzostwa. Dokonania Kataru podczas turnieju o tytuł najlepszej drużyny największego kontynentu świata prezentują się, na nieszczęście dla tej drużyny, bardzo mizernie. Ekipa z tego małego arabskiego kraju po raz pierwszy zakwalifikowała się do czempionatu Azji w roku 1980, kiedy jego gospodarzem był Kuwejt. Jednak zarówno w tym, jak i w trzech kolejnych turniejach Katarczycy z rozgrywkami żegnali się już po trzech meczach. Odstępstwem od reguły był turniej, który w 2000 odbył się w Libanie. W swoim pierwszym w nim starciu „Annabi” zremisowali z Uzbekistanem 1:1. W potyczce z jednym z faworytów do końcowego triumfu, Arabią Saudyjską, udało się wywalczyć bezbramkowy remis. W trzecim początkowo Katar prowadził z Japonią, ale również skończyło się na wyniku nierozstrzygniętym. Dobry bilans punktowy pozwolił mu wejść do ćwierćfinału, w którym lepsi okazali się Chińczycy po wygranej 3:1. Ćwierćfinał do dziś jest najlepszym wynikiem w historii „Annabi” uzyskanym w Pucharze Azji. W przypadku mistrzostw świata zespół z tego małego arabskiego kraju nie może się niczym pochwalić. Dotychczas w mundialu nie uczestniczył, a jego debiut może nastąpić w roku 2022, kiedy najważniejszy piłkarski turniej zagości właśnie w Katarze. Najbardziej dzisiaj znani piłkarze z tego kraju to: Yusef Ahmed, Khalfan Ibrahim i Wesam Rizik.
Uzbekistan
W ostatnim czasie Uzbekistan stał się jedną z dość ważnych sił w azjatyckim futbolu. Przez długi czas nie uczestniczył w rozgrywkach ze względów politycznych. Wchodził bowiem w skład Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Jego debiut nastąpił w roku 1996 podczas czempionatu rozgrywanego w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Występu tego do udanych zaliczyć jednak nie mógł. Debiut na najważniejszym turnieju na kontynencie zakończył się dla niego powrotem do domu po trzech meczach. Jednak od tamtego czasu poszedł w byłej radzieckiej republice wyraźnie poszedł do przodu, czego dowodem jest dojście Uzbekistanu do ćwierćfinału w dwóch ostatnich edycjach. W Chinach wygrał grupę po trzech zwycięstwach 1:0 kolejno nad: Irakiem, Arabią Saudyjską i Turkmenistanem. W Malezji, Indonezji, Tajlandii i Wietnamie w grupie znalazł się na pozycji drugiej za Iranem, któremu uległ 1:2. Poza tym Uzbecy triumfowali 5:0 nad Malezją i 3:0 nad Chinami. Jednak po pozytywnie zakończonym etapie grupowym zawsze znajdowali swojego pogromcę w ćwierćfinale. Najpierw lepszy po remisie 2:2 w karnych okazał się Bahrajn, a cztery lata później „Białe Wilki” uległy 1:2 Arabii Saudyjskiej. W przypadku mistrzostw świata o Uzbekistanie za wiele powiedzieć nie można. Zespół z byłej radzieckiej republiki na razie nie wywalczył sobie prawa do startu w największej imprezie piłkarskiej świata. Kwalifikacje mundialowe jeszcze się nie zaczęły, więc nie jest wykluczone, że zobaczymy Uzbekistan w Brazylii. Najbardziej dzisiaj znani piłkarze z tego kraju to: Timur Kapadze, Aleksander Giejnrich i Serwer Dżeparow.
Chiny
Reprezentacja Chińskiej Republiki Ludowej od zawsze była ważnym graczem azjatyckiej sceny piłkarskiej. Jednak forma drużyny z tego kraju miewa spore wahanie. Efektem tego są nieregularne występy Chińczyków w turniejach. Zdarza się, że po kilku niezłych czempionatach zdarza im się klapa i odpadnięcie już w rundzie grupowej. Ich debiut w Pucharze Azji miejsce miał w 1976 roku w Iranie. Wypadł on, w przeciwieństwie do wcześniej omawianych, bardzo okazale. W liczącym sześć drużyn rozgrywkach „Wielka Ściana” zajęła trzecie miejsce po pokonaniu w małym finale Iraku. Jednak to nie brązowy, a srebrny medal jest największym sukcesem drużyny z najludniejszego kraju świata. Do domu wracała z drugim najcenniejszym krążkiem dwukrotnie – w 1984 i 2004 roku. Szczególny smak miał sukces odniesiony za drugim razem, gdyż miało to miejsce na rozgrywkach mających miejsce na własnym boiskach. Chińczycy w grupie po remisie 2:2 z Bahrajnem pokonali 5:0 Indonezję oraz 1:0 Katar, co dało im pierwsze miejsce. W ćwierćfinale „Wielka Ściana” nie dała szans Irakowi, pokonując go 3:0, a w półfinale poradziła sobie po karnych z Iranem. Jednak w ostatecznym starciu odpowiedziała zaledwie jednym golem na trzy zdobyte przez Japończyków i musiała zadowolić się srebrnym medalem. W 1984 w Singapurze w finale gorsza okazała się od Arabii Saudyjskiej. Jej łączny dorobek w Pucharze Azji to dwa srebrne i dwa brązowe medale. W przeciwieństwie do pozostałych zespołów z tego kraju, Chiny jako jedyne mogą pochwalić się udziałem w mundialu. Zadebiutowały wśród piłkarskiej elity w 2002 roku w Korei Południowej i Japonii. Do domu Chińczycy wracali jednak w bardzo złych humorach, gdyż nie przywieźli ani punktu, ani gola. Przegrali gładko 0:2 z Kostaryką, 0:4 z Brazylią i 0:3 z Turcją. Najbardziej dzisiaj znani piłkarze z tego kraju to: Zheng Zhi, Sun Xiang i Shao Jiayi.
Kuwejtowi w prawidłowym rozwoju
piłkarskim,przeszkodził zapewne konflikt zbrojny z
Irakiem i ogólnie sąsiedztwo,z tym jakże niepewnym
krajem;/
Katar ma co prawda dużo pieniędzy i ligę z coraz
to bardziej znanymi,grającymi tam
obcokrajowcami,ale...Ale właśnie obcokrajowcy w
reprezentacji grać nie mogą więc ich poziom
reprezentacyjny,jest raczej mierny;/
O Uzbekistanie wiem niewiele,ale jako ludzie z
naprawdę dalekich ziemi Zakaukazia mogą pewnie
niewiele na niwie ogólno światowej,a w swoim
azjatyckim tyglu może coś...;/
No i jak zawsze mocarstwowe Chiny-pożyjemy zobaczymy
co osiągną;) A po Mistrzostwach Świata,gdzie
wrócili do domu po fazie grupowej,zobaczymy czy
ostał się tak ktoś z kadry zawodniczej,bo jak
pamiętam,to była groźba dość sporych szykan pod
względem ich zawodników,ze strony tamtejszych
komunistycznych władz...8/
Groźba szykan ze strony władz to w korei
północnej