Przyjemne czytanie

Po tym mało piłkarskim wstępie pewnie większość z Was pomyśli o jakiejś niezłej książce. Ostatnio na rynek wyszedł Ferguson, ponoć całkiem niezły, ale z góry uprzedzamy, że tekst nie będzie o nim. Co może być dalej… To prawda, że niektórym prowadzącym angielskie teamy przydałyby się pewne pozycje z półki coachingowej, coś w stylu: „Jak wygrać bez zbędnych wydatków”, „Obrońcy tytułu, czyli faza pucharowa naszym marzeniem”, lub podobne. Nie, nie będzie o książkach. Premiership, czytanie… to może być tylko jedno: Reading!

Sam doskonale pamiętam, jak we wczesnej młodości udało mi się zapunktować wśród znajomych, wymyślając ten błyskotliwy żart, suchar. Teraz niekiedy jeszcze jest powtarzany z podobną satysfakcją, ale już wystarczy. Przechodzimy do piłki.

Zacznę również od historii… Czyste szaleństwo – właśnie tak pomyślałem, gdy w czasie jedzenia obiadu włączyłem transmisję spotkania Reading z Manchesterem United w ubiegłą sobotę. Niespełna 25 minut i pięć goli. Insane. Oczywiście, skończyło się zgodnie z porządkiem natury. Gospodarze ukarani za zuchwalstwo. Specjalnie zajrzałem później do pomeczowych wywiadów. Menedżer „The Royals”, Brian McDermott, promieniał i miotał pochwałami na prawo i lewo, natomiast piłkarze „Czerwonych Diabłów” srodze żałowali kiepskiego, jak na ich standardy, występu. W szczególności po golu Rooneya było widać, że mimo bramkowego zrównania się z przeciwnikiem myśl o sławnej suszarce w przerwie nie napawała graczy szczęściem. Dopiero bramka van Persiego częściowo zdjęła blady strach z kolegów.

Ciekawostkę, jak zwykle, opowiedział nasz ulubiony statystyk Martin Tyler. Tylko dwa razy w historii Premier League widzieliśmy co najmniej siedem trafień w pierwszej odsłonie – Bradford przeciwko Derby County w 2000 roku i Leeds vs Blackburn trzy lata wcześniej.

Oczywiście, to nie był pierwszy raz „The Royals”, za którym przysłowiowo boli najbardziej. W tym sezonie gracze w pasiastych niebiesko-białych strojach cierpieli zawsze, gdy wychylali się przed szereg – tak jak pies szczerzący kły na swojego pana, który zawsze obrywa. Już w drugim meczu sezonu najsłabszy z beniaminków prowadził po 20 minutach na Stamford Bridge 2:1. Skończyło się potwornie, bo przyjezdni dostali jeszcze trzy ciosy i bez sensacji wyłożyli się na deskach.

Im głębiej w terminarz, tym większą można było zaobserwować mobilizację wraz z rosnącą rangą przeciwnika. Futbolowe konwenanse zostały brutalnie zgwałcone, piłkarze Reading bez oporów strzelili trzy bramki najpierw Fulham, a chwilę potem dublet dostało Newcastle.

Fenomen najsłabszego z kopciuszków, bez powalających nazwisk, ujawnił się podczas meczu Capital One Cup z Arsenalem. Mecz życia wielu kibiców, historyczne spotkanie dla klubów. Reading pokazało, że da się pogrążyć „Kanonierów” bez przysłowiowego mydła. Mimo że wielu podstawowych graczy nie wyszło wtedy na trawę, to i tak potencjał zawodników Wengera kazał określić to spotkanie mianem niedzielnego spacerku dla stołecznych. Jak się skończyło, pewnie pamiętacie. Brawurowy come back „The Gunners” i ostateczne ich zwycięstwo 7:5 na boisku rywala. Po raz kolejny gracze Reading doznali upokorzenia, chociaż od nieba dzieliło ich naprawdę niewiele.

Po spotkaniu menedżer gospodarzy przyznał się, że w szatni zapanowała iście pogrzebowa atmosfera. Już wtedy Reading śmierdziało trupem, a takie grzebanie i powstawanie z martwych w tym sezonie okazało się mottem drużyny z Madejski Stadium.

Później było podobnie jak po Chelsea. Piłkarze właściciela o polskim naziwsku na ziemię sprowadzili dubletem „The Toffees” i następnie ciepło ugościli Manchester United. Zwycięstwo nad Evertonem pozostaje jedynym w obecnej kampanii.

Analizując postawę drużyny z Madejski Stadium, dochodzimy do smutnej prawdy. Piłkarze Reading prócz wielkiego zamieszania i strachu nic więcej nie są w stanie zaoferować i wielkim zaskoczeniem byłoby ich utrzymanie w lidze. Już jutro podopiecznych McDermotta czeka walka o sześć punktów z Southampton. Czasami to nudne i wymęczone 1:0 jest więcej warte niż szalona strzelanina zakończona wieloma dziurami we własnym ciele.

Drużyna Reading wspaniale wpisuje się w rozrywkową ideę futbolu. Miła, radosna gra bez grama odpowiedzialności cieszy każdego kibica. W każdym meczu zespół walczy o pełną stawkę, nie uznaje kompromisów, rzuca rękawicę każdemu rywalowi bez względu na jego status czy potęgę. Mimo przytoczonych wyżej aktów śmiałości czy totalnego szaleństwa i brawury „The Royals” nie liczą się z potencjalnymi kosztami, a przecież w ich sytuacji każdy punkt ma wartość dwóch. Czas mija, zabawa trwa, a rachunek prędzej czy później trzeba będzie zapłacić…

Artykuł ukazał się na Pod Pressingiem

Reading FC