Pomagamy Antonio Contemu. Kogo hipsterskiego powinien powołać do reprezentacji?

Ostatnie mecze „Squadra Azzurra” można określić mianem wielkiego testowania. Na listopadowe spotkania towarzyskie z Belgią i Rumunią powołani byli zawodnicy, którzy prawdopodobnie głośno zaśmialiby się, gdyby kilka lat temu ktoś powiedział im, że coś takiego nastąpi. Mowa tutaj o między innymi  Francesco Acerbim, Lorenzo De Silvestrim czy Stefano Okace. Jeśli nie kojarzycie któregoś z tych nazwisk, nie szkodzi, nie są to zawodnicy wiodący nawet na boiskach Serie A.

Nie zdało to egzaminu, reprezentacja zagrała bardzo słabo, przegrywając 1:3 z „Czerwonymi Diabłami” i remisując 2:2 z Rumunią. Większość wybranych przez Contego zawodników zawiodło, grę ciągnęli sprawdzeni od lat w bojach piłkarze, a formacja 4-4-2, którą usilnie próbuje wprowadzić były szkoleniowiec Juventusu, wydaje się kompletnie nie pasować do przyzwyczajonych do grania trójką w obronie Włochów.

http://i66.tinypic.com/15g41ae.jpg

Skład reprezentacji Włoch w ostatnim meczu z Rumunią

Z wyżej wymienionych powodów we włoskich mediach rozgorzała dyskusja nt. szans „Squadra Azzurra” (a właściwie ich braku) na tegorocznym Euro. Wielu dziennikarzy mówiło wprost o zwolnieniu Contego i budowaniu zespołu od nowa na pół roku przed rozpoczęciem imprezy. W całej tej burzy spokój zachował główny zainteresowany, który stwierdził, że nie zmieni swoich planów i dalej będzie testować różne rozwiązania (co innego może zrobić). Co ciekawe, „wielkie testowanie” selekcjonera reprezentacji Włoch ominęło kilku zawodników, którzy mogliby rozwiązać problemy drużyny. Oto oni:

Alessio Romagnoli

21-letni środkowy obrońca występujący w barwach Milanu prezentuje się w tym sezonie bardzo dobrze. Wydawało się, że piłkarz kupiony za 25 mln euro z Romy okaże się kolejną transferową wtopą często mylącego się ostatnimi czasy Adriano Gallianego.

Wraz z trwaniem sezonu gwiazda 21-latka coraz bardziej rozświeca. Okazuje się, że porównując jego statystyki ze statystykami żelaznej trójki defensorów Juventusu i reprezentacji, Bonuccim, Cheillinim, Barzaglim, zawodnik Milanu wypada dokładnie na tym samym poziomie co oni. Dlaczego więc nie sprawdzić go w drużynie narodowej?

http://i63.tinypic.com/2gt5c3l.jpg

Porównanie Romagnolego z trójką defensorów Juventusu

Kolejnym atutem Romagnolego jest to, że piłkarz rozpoczynał karierę w pomocy, dzięki czemu posiada przewagę nad innymi zawodnikami występującymi na pozycji środkowego obrońcy.  Za to, że potrafi wyprowadzić piłkę, a nawet podłączyć się do akcji ofensywnej, bardzo ceni go Sinisa Mihajlović, który za czasów swojej kariery grał w podobny sposób, tyle że w drugiej linii.

Niestety Antonio Conte wyżej w swojej prywatnej hierarchii traktuje niczym niewyróżniającego się obrońcę Fiorentiny Davide’a Astoriego. W takim wypadku można mieć tylko nadzieję, że selekcjoner pójdzie po rozum do głowy i Romagnoli koniec końców znajdzie się w zespole na Euro, bo wychowanek Romy jawi się jako następca Giorgio Chielliniego. Udział w takiej imprezie mógłby zaprocentować w przyszłości, a z jego obecną formą na Euro po prostu musi pojechać.

Giacomo Bonaventura

26-latek, podobnie jak Romagnoli, również występuje w zespole prowadzonym przez Sinisę Mihajlovicia. I to właśnie

pod wodzą Serba „Jack” wreszcie zaczął grać na miarę swoich możliwości. W obecnym sezonie lewoskrzydłowy, który bardzo często operuje w środku pola, jest alfą i omegą „Rossonerich”. Gdybyśmy zapytali się kibiców klubu, kto jest najważniejszą postacią obecnej drużyny, ci w 99% bez wahania wskazaliby na Bonaventurę.

Trzeba przyznać, że jego nazwisko może być nieznane kibicom nieinteresującym się Serie A, ale skrzydłowy od kilku lat gra na bardzo wysokim poziomie. A w tym przechodzi samego siebie, przez długi czas sam ciągnął Milan ku górze tabeli (6 goli i 9 asyst w 24 meczach).

W przypadku „Jacka” nie chodzi o samo powołanie, bo to wysyłane jest regularnie przez Antonio Contego, ale o danie szansy liderowi „Rossonerich”, gdyż ten na takową zwyczajnie zasługuje. W ostatnich meczach na lewym skrzydle wystąpili Stephane El Sharawy i Antonio Candreva, którzy są zawodnikami stworzonymi do gry z kontry. Dlatego też bardziej mobilny i szukający gry Bonaventura może bardziej pasować do stylu „Squadra Azzurra”, która będzie musiała grać w ataku pozycyjnym.

Riccardo Saponara

Partnerem Claudio Marchisio w środku pola jest Roberto Soriano, którego nie można nazywać stuprocentowym Włochem (pomocnik urodził się w Darmstadt i ma niemieckie obywatelstwo). Nie przeszkadza nam rzecz jasna jego narodowość, ale fakt, że Conte ma pod ręką świetnego pomocnika, którego zupełnie nie zauważy. Chodzi o lidera Empoli – Riccardo Saponarę.

24-letni piłkarz jeszcze nie zadebiutował w reprezentacji narodowej. Być może selekcjoner uważa, że Saponara, grając w prowincjonalnym klubie z Toskanii, może nie podołać presji w czasie Euro 2016, bo  to właściwie jedyny logiczny powód, dlaczego nie zawodnik nie dostał jeszcze szansy pokazania się.

W obliczu braku Andrei Pirlo to on mógłby się wcielić w rolę dyrygenta „Squadra Azzura”. Na pewno ma stosowne do tego umiejętności, a w tym sezonie regularnie to pokazuje. Jak dotąd zanotował pięć bramek i dziewięć asyst, ale dużo istotniejszy jest jego wpływ na grę Empoli.

Jeśli udałoby mu się pokazać podobną dyspozycję w reprezentacji, mógłby zostać zbawicielem Contego. Włochy mają w ostatnim czasie ogromny problem ze stwarzeniem dogodnych sytuacji. Drużyna bije głową o mur przez większość meczu, nie potrafiąc się przebić środkiem pola. Ktoś taki jak Saponara, potrafiący zagrać podanie na wolne pole (2,6 zagrań otwierających na mecz) albo pociągnąć kilkadziesiąt metrów z piłką (dwa dryblingi na mecz), mógłby w tym aspekcie udoskonalić grę reprezentacji.

Massimo Maccarone

36-latek przeżywa obecnie nie drugą, ale czwartą młodość. Występując w Empoli, notuje świetny sezon. Jak na razie jest najlepszym strzelcem drużyny z 11 bramkami, czym zawstydza utalentowanego Marco Pucciarellego. Maccarone idealnie odnajduje się w roli kilera i w obliczu deficytu klasowych napastników rodem z Italii to on mógłby zagrać na Euro, przynajmniej jako dżoker.

Czy Conte ryzykowałby czymkolwiek, powołując leciwego napastnika? Zdecydowanie nie. W końcu od tego są mecze towarzyskie. A być może Maccarone dodałby coś nowego w grze zespołu. Świat zna i pamięta podobne historie jak choćby 42-letni Roger Mila w reprezentacji Kamerunu, wymiatający na mundialu w 1994 roku. W końcu mówimy o zawodniku, który uchodził swego czasu za bardzo utalentowanego napastnika.

https://www.youtube.com/watch?v=IsVVs19QlPk

Umówmy się, powołanie „BigMaca” na Euro należy rozpatrywać w sferze marzeń. Selekcjoner „Squadra Azzurra” nie zdecyduje się na szaleńczy ruch i postawi na kogoś z dwójki Eder, Pelle, mimo że ci są kompletnie bez formy, albo na powracającego do formy Ciro Immobillego. A szkoda, bo charakterystyczna łysa głowa Massimo Maccaronego zdecydowanie ubarwiłaby mistrzostwa Europy.

Leonardo Pavoletti

Napastnik Genoi znalazł się w tym zestawieniu trochę na wyrost, ale sytuacja reprezentacji Włoch w ataku jest tak zła, że Antonio Conte powinien pomyśleć o przetestowaniu 27-latka. Podstawowi napastnicy (Eder, Graziano Pelle) w tym roku strzelili łącznie dwie bramki, a sam Pavoletti pięć.

Jeśli chodzi o tego zawodnika, to na pewno nie uważamy, że musi jechać na Euro i koniec kropka. Ale powołanie go na mecze sparingowe nie wydaje się  złym pomysłem. W tym sezonie zawodnik Genoi ma świetne statystyki strzeleckie (10 goli w zaledwie 17 meczach) i gdyby utrzymał formę, to znalazłby się na koniec sezonu wśród trzech najlepszych strzelców ligi. Taki piłkarz na pewno by się kadrze przydał.

Antonio Conte Giacomo Bonaventura Massimo Maccarone Riccardo Saponara