Początek hegemonii Brożka

19-letni gołowąs pojawił się w najmocniejszym polskim klubie, uczył się od najlepszego duetu snajperów i od najlepszego polskiego omnibusa wśród trenerów – Henryka Kasperczaka, przypatrywał się z bliska (bo wkład w sukcesy Wisły Kraków miał raczej ograniczony), jak koledzy zdobywają kolejne trofea. Klawe życie, prawda? Nie do końca, bo hegemonia Żurawskiego i Frankowskiego przykuła Pawła Brożka do ławki tak mocnymi łańcuchami, że mógł liczyć tylko na kilkuminutowe epizody.

Wraz z upływem czasu „Brozinho” od boiska nie miał prawa się oddalać, żeby talent czystej wody – broń Boże – nie został zmarnowany. Rok 2004 spędził w GKS-ie Katowice, który oferował mu cotygodniowe występy w lidze, aby młodzian mógł okrzepnąć. Po roku – pełen wiary i nadziei – wrócił pod Wawel, ale tam „Żuraw” i „Franek” toczyli właśnie bój o koronę króla strzelców (wygrał „Franek” 25:24), więc przeszkadzać im raczej nie wypadało. Musiał więc cierpliwie czekać aż ci dwaj dżentelmeni wreszcie ruszą na podbój Europy. Wyruszyli latem 2005 roku, a on do składu Wisły wreszcie wskoczył, częściej jednak zawodząc niż zachwycając.

Tak, tak, długo to trwało, lecz Brożek w końcu liderem Wisły został. Mniej więcej od roku trwa jego supremacja. Ma to szczęście, że wysoka dyspozycja strzelecka zderzyła się z niemocą pozostałych wiślackich snajperów – do siatki (dwukrotnie) trafił tylko (jeśli sklasyfikujemy Rafała Boguskiego jako pomocnika) 20-letni Patryk Małecki. A co z Andrzejem Niedzielanem niedawno marzącym o reprezentacyjnym trykocie, o Tomaszu Dawidowskim czy Grzegorzu Kmieciku nie wspominając? Nie wiem, czy strzelanie tydzień w tydzień bramek w rodzimej lidze sprawia mu jeszcze jakąkolwiek frajdę.

Bohater tekstu jest skrajnym przypadkiem – golami odwdzięcza się tylko wtedy, gdy trener obdarzy go zaufaniem. Tak też było latem 2005 roku – Jerzy Engel widział w nim następcę Żurawskiego, więc ten do siatki trafiał w miarę regularnie (nawet przeciwko Panathinaikosowi Ateny), ale gdy eksselekcjonera zwolniono, to celownik się rozregulował. Zeszłoroczna metamorfoza też nie jest dziełem przypadku – Maciej Skorża sporo z nim rozmawiał, ale przede wszystkim powiedział, iż przyjściem Andrzeja Niedzielana nie ma co się przejmować, że mimo wszystko to on będzie najwyżej w hierarchii wiślackich snajperów. Ba, zażądał od jednego z bliźniaków króla strzelców.

Niby ostatnio Brożek dojrzał i mentalnie (kilka lat temu na okrągło oglądał swoje gole), i piłkarsko (Leo Beenhakker we wrześniu sklasyfikował go jako international level, choć wcześniej na Euro go nie zabrał)… Chciałbym, aby wśród polskich emigrantów wreszcie był ewenementem, aby najpierw do siatki trafiał regularnie w Holandii bądź Portugalii, a później na oczach całej Europy. Tak czy owak wszyscy wiemy, że jego zagraniczne wojaże skończyłyby się klapą.

Na Zachodzie nikt króla strzelców Ekstraklasy nie będzie uprzywilejowywał. Kredytu zaufania też raczej od nikogo nie dostanie. Zagraniczna kariera – a raczej przygoda – dla rodzimego kopacza trwa bardzo krótko. Kiedy trener po kolejnym słabym meczu wyczuwa, co się święci, podchodzi do Polaka i oznajmia wprost, że za transferem stoi prezes, że on zakupowi był przeciwny. Polak siada więc na ławkę rezerwowych, z reguły rzadko się z niej podnosi.

Brożek wychylać nosa poza Wisłę nie powinien. Choć krajowe podwórko ofiarowało mu już chyba wszystko, to cele do zrealizowania będą zawsze. Cel pierwszy – gdyby wiosną obronił tytuł króla strzelców, okazałby się siódmym kopaczem, któremu ta sztuka się udała (ostatnim był Jerzy Podbrożny 15 lat temu, z kolei rekordzista Włodzimierz Lubański owej korony nie oddawał przez cztery, a Teodor Anioła i Kazimierz Kmiecik przez trzy sezony). Cel drugi – pozostanie pod Wawelem i utrzymanie obecnej dyspozycji sprawiłoby, że miałby szanse na dużo szybsze pojawienie się w Klubie Stu od Żurawskiego i Frankowskiego (na koncie ma 63 trafienia). I wreszcie cel trzeci – detronizacja najskuteczniejszego ligowca Ernesta Pola (186 bramek). Nie, nie wcale nie żartuję, bo strzelenie 123 goli w przeciągu sześciu lat (miałby wtedy na karku dopiero 31 wiosen karku) jest co prawda zadaniem do wykonania trudnym, aczkolwiek możliwym. Oczywiście przyjmując, iż snajperski instynkt go nie opuści (musiałby strzelać nieco ponad 20 bramek na sezon).

Statystyki przytaczam, aby udowodnić, że tak naprawdę hegemonia Pawła Brożka na rodzimym podwórku dopiero się zaczyna. Sam zainteresowany przyznaje, iż w Ekstraklasie nie ma nikogo, kto by mu dorównywał. Powtórzmy: wiślak kariery zagranicznej nie zrobi dlatego, iż do rywalizacji w naszym kraju nie przywykł. I na koniec pytanie – wolelibyście powalczyć o miano najwybitniejszego (teza nieco przesadzona) czy spróbować zachodniego chleba, wiedząc już na samym początku, że – prędzej czy później – bylibyście skazani na poważne zatrucie?

Czy zgadzasz się z autorem, że Paweł Brożek nie powinien opuszczać Ekstraklasy, bo za granicą sobie nie poradzi?

Paweł Brożek Wisła Kraków