Pawłowszczyzna, czyli apogeum żenady

No właśnie, profesjonalizm. Minęło tyle lat, a polscy piłkarze zdają się nadal przecierać oczy ze zdumienia. Przed szereg w ostatnich dniach zdecydowanie wybił się Wojciech Pawłowski, która chyba od tego tarcia w końcu nabawi się zapalenia spojówek. Bo że pójdzie po rozum do głowy i wpoi sobie, że piłkarz nie ma za zadanie jedynie kopać skórzanej futbolówki, nie ma co liczyć.

Pawłowski, który opuścił Lechię Gdańsk na rzecz włoskiego Udinese i zdecydował się na wywiad przed kamerami klubowej telewizji, najwyraźniej nie zorientował się wcześniej, że Włosi nie najlepiej mówią po polsku. Bystrzak, co się zowie, przemyślał jednak sprawę dokładnie i uznał, że ów feler rozwiąże piękna pani tłumacz. Problem polegał jednak na tym, że sam Pawłowski poliglotą raczej nie jest i oprócz języka polskiego nie operuje żadnym innym narzeczem. No dobra, biegle posługuje się językiem, który dopiero raczkuje w lingwistycznym świecie, pawłowszczyzną.

„Okazejszyn”, „solić”, „we will say, what time we will tell” –  to tylko niektóre z kwiatków, które w trakcie wywiadu usłyszeliśmy od Pawłowskiego. Kompromitacji nie było końca, a wyraz dezorientacji wypisany na twarzy pani tłumacz najlepiej oddawał wszechobecną atmosferę żenady. Dzięki jej zabiegom całość udało się jakoś (mniej lub bardziej) dociągnąć do końca, ale niesmak pozostał. Sprawa jest tym bardziej zaskakująca, że Pawłowski o transferze do Udinese nie dowiedział się przecież wczoraj i miał wystarczająco dużo czasu, by choć trochę liznąć języka temperamentnych Włochów. Nie zrobił tego i w konsekwencji naraził się na śmieszność, a przy tym wrzawę rozentuzjazmowanych internautów, którzy teraz mają ubaw po pachy.

Tu wracamy do punktu wyjścia. Profesjonalizm – słowo enigma dla polskich piłkarzy. Przykro to mówić, ale taka mentalność rodzimych kopaczy sprawia, że na ogół są oni postrzegani w zachodnich klubach tak, a nie inaczej. Sami dają argumenty krytykom. Sami pozwalają na to, by się z nimi nie liczono i nie szanowano. I o ile zwyczajne lenistwo Pawłowskiego to w gruncie rzeczy jego sprawa i jego problem, o tyle nie można zapominać, że przecież były bramkarz Lechii w jakiś sposób reprezentuje także swój kraj. Wystawia świadectwo nam wszystkim – Polakom. A tego już nie można wybaczyć.

I tak to się kręci. Zgodnie z zasadą „a nuż się uda”. Może ktoś nie zauważy, może ktoś przemilczy, w końcu ważne, by suma zer na koncie się zgadzała. Tę filozofię futbolu celnie określił swego czasu Wojciech Łazarek. „Na udo”, czyli „jak się udo, to się udo”. No cóż, nie „udo się”. Panie Pawłowski, marsz do szkoły! I cała reszta też.

PS

Udinese Wojciech Pawłowski