Hiszpańscy sędziowie to tchórze

W sobotę wieczorem Eduardo Iturralde Gonzalez, sędzia, swoją drogą, zupełnie niekryjący się z sympatią dla Barcelony, doznał kontuzji. Zastąpił go debiutant, drugoligowy arbiter Gorka Sagues. W ciągu 45 minut podjął całą masę dobrych decyzji – prowadził mecz naprawdę fajnie, pozwalał na kontaktową, szybką grę – i popełnił dwa błędy. Nie podyktował rzutów karnych za zagrania ręką piłkarzy Realu. Najpierw futbolówkę niedozwoloną częścią ciała dotknął Xabi Alonso, a później, w ostatniej akcji spotkania, Sergio Ramos. O ile w przypadku Baska zagranie można uznać za przypadkowe, o tylko Andaluzyjczyka nic nie broni. „Jedenastka”, czerwona kartka i koniec. Pan Sagues nie gwizdał. Ze strachu.

Chora sytuacja trwa od jakichś trzech lat, od czasu wzrostu potęgi Barcelony i początku wariackiego pościgu Realu. Reszta ligi zeszła na drugi, trzeci i dalsze plany. Liczą się tylko dwie ekipy. Sędziowie to wiedzą. Zdają sobie sprawę, że jedna nieodpowiednia decyzja może zaważyć na losach tytułu mistrzowskiego. To wielka odpowiedzialność. Wielkie ryzyko, zwłaszcza dla kogoś, kto jest tchórzem. Lepiej płynąć z prądem, nie zauważyć ręki, podyktować wątpliwy rzut karny, kogoś niesłusznie wyrzucić, kogoś niesłusznie na murawie zostawić i tak sobie egzystować w bezpiecznym kokonie.

Barcelona długo deklarowała, że nie będzie rozmawiała na temat arbitrów – to zdanie Pep powtarzał i ciągle powtarza jak mantrę. Guardiola jest bardzo sprytny. O sędziach nic nie mówi wtedy, gdy wszystko jest dobrze. Gdy swego czasu dziennikarze zapytali go, jak skomentuje kuriozalny rzut karny podyktowany w derbach Katalonii dwa sezony temu, on zasłonił się zasadami. „Sorry, chłopaki, nie mogę o tym mówić, nie mogę nikogo krytykować. Takie są reguły”. Owe reguły chwilowo przestały obowiązywać, gdy kilkanaście miesięcy później pan z chorągiewką wyłapał minimalnego spalonego Pedro w finale Pucharu Króla. Pep wtedy grzmiał na konferencji prasowej, twierdząc, że arbitrzy nie mają prawa gwizdać minimalnych spalonych. Owa barcelońska hipokryzja udziela się nie tylko trenerowi. Piłkarze również oczekują specjalnego traktowania, również węszą spisek, doszukują się jakichś ciemnych konszachtów, działania grup nacisku i Bóg wie czego jeszcze.

Madryt podobnie. Club senor, szlachcic wśród plebsu Primera Division, zawsze czuł się lepszy od innych. Arbitrzy to sprawa drugorzędna, oni wykonują swoją pracę, nie można ich krytykować. Tak jest, ale tylko wtedy, gdy sprzyjają Realowi. Jeśli jednak jakaś decyzja będzie nie na rękę gigantowi z Santiago Bernabeu, zaczyna się wojna. Mourinho wyciąga z rękawa listę pomyłek, apeluje, by sędziego zwolnić, zesłać na Sybir, skuć kajdanami i zamknąć w jakimś lochu. Mourinho czeka na sędziego na parkingu, obraża go, jawnie z niego kpi. Asystenci Portugalczyka nie mogą usiedzieć na ławce, wyrywając się, by pokazać szefowi, jacy to oni nie są agresywni. Rui Faria dostał w tym sezonie trzy czerwone kartki. Nikt w La Liga nie ma ich więcej.

Pepe Mel, trener Realu Betis, na pomeczowej konferencji prasowej mówił, że nie skomentuje decyzji arbitra. Madrytczyk jest przekonany, że jakakolwiek krytyka może zaszkodzić nie tylko jemu, ale też całemu klubowi. Podobną postawę prezentuje większość szkoleniowców. Jeśli ktoś sędziego atakuje, to robi to bardzo delikatnie. Gdy Mourinho ma problem z arbitrem, wali do niego z armaty, gdy problem ma Ramon Sandoval, może pana z gwizdkiem co najwyżej pomiziać piórkiem. To porównanie nie jest przesadzone, głos Portugalczyka jest słyszany na całym świecie. Wołanie Hiszpana słychać co najwyżej w Vallecas.

Arbitrzy pracujący w Primera Division to nie tylko tchórze. To też ludzie lubiący wyżywać się na słabszych. To, o czym mówił Mel, zdarza się często. Sędziowie się mszczą, wyrzucają z boiska zawodników, których nie lubią, czasami dyskutują z całym zespołem, a czasami karzą zawodnika za jedno słowo. To właściwie taka loteria. Raz się zyska, raz się straci. Ogólnie wychodzi na zero. Przynajmniej tak jest w osiemnastu drużynach.

Dwie czołowe grają w zupełnie inną grę. W czasie ich meczów arbitrzy prześcigają się w faworyzowaniu. Ręka w polu karnym? Wejście dwoma nogami od tyłu? Faul w „szesnastce”? Łokciem w szczękę rywala? Nic nie było, grać dalej. Nikogo już nic nie dziwi. Przeciwnicy Realu i Barcelony cieszą się, gdy przegrają wysoko, bo wtedy przynajmniej nie czują niesmaku, że gdyby nie sędzia, mogłoby być inaczej. Stokroć lepiej jest być zdeklasowanym piłkarzem Espanyolu niż obrabowanym zawodnikiem Betisu.

Kilka dni temu Alfons Godall, wiceprezes FC Barcelona, bez cienia wstydu, skruchy czy godności stwierdził, że za rządów Joana Laporty było lepiej, bo klub cieszył się znacznie większą przychylnością komitetu sędziowskiego. Teraz jest gorzej, bo „Blaugrana” zaczyna być traktowana tak jak inni. Jeśli tak wysoko postawiony człowiek mówi takie rzeczy, to czy naprawdę mamy prawo dziwić się, że jest tak jak jest? Real Madryt zatrudnia specjalnego pracownika, który zajmuje się arbitrami. Przebywa z nimi przez cały dzień, dostarcza wszystkie niezbędne rzeczy, rozmawia… Ten pracownik to nie byle kto. Carlos Megia Devila jeszcze kilka lat temu był uważany za najlepszego sędziego La Liga. Później problemy ze zdrowiem zmusiły go do zakończenia kariery. Przygarnął go Florentino, zapewnił pensję (podobno siedem tysięcy euro) i nieźle na tym wyszedł.

Ostatnio sposób, w jaki panowie z gwizdkami faworyzują Real, powoli przekracza granice absurdu. Zazwyczaj wszystko było wyważone, trochę pomyłek na korzyść, trochę na niekorzyść. Teraz tego nie ma. Teraz jest beztroskie wspieranie Jose Mourinho. Zapewne ze strachu przed wyciągniętą na konferencji prasowej listą błędów. Lepiej udać, że się nie widziało ewidentnej ręki Ramosa, niż podpaść Portugalczykowi, Realowi Madryt i całemu komitetowi sędziowskiemu. Błędy na korzyść „Królewskich” szybko są zmieniane w anegdotki. Błędy na ich niekorzyść to sprawy wagi państwowej.