GOS: Kaka

W drodze na szczyt

Kaka, a właściwie Ricardo Izecson dos Santos Leite, urodził się w 22 kwietnia 1982 roku w Gamie w Brazylii. Wywodzi się z bogatej rodziny, co wyróżnia go spośród innych brazylijskich legend – większość z nich pochodzi ze slumsów. Swoją karierę mógł przedwcześnie zakończyć, zanim jeszcze na dobre się rozpoczęła – w wieku osiemnastu lat wskoczył do basenu na tyle niefortunnie, że stracił czucie w nogach. Na szczęście po kilku dniach odzyskał je i mógł kontynuować karierę, dzięki czemu futbol zyskał nowego wspaniałego piłkarza.

Jako szesnastolatek przebił się do pierwszej drużyny Sao Paulo. Zadebiutował pierwszego lutego 2001 roku, a sezon skończył z dorobkiem dwunastu bramek w 27 występach. Zasłynął ze zdobycia dwóch goli w ciągu dwóch minut po wejściu na boisko w wygranym 2:1 finale Turnieju Rio – Sao Paulo. Oprócz tego notował dobre wyniki także w lidze, co przykuło uwagę europejskich klubów. Ojczyznę opuszczał z 23 trafieniami w 59 spotkaniach.

W 2003 roku dołączył do Milanu, ówczesnych Mistrzów Europy. W mniej niż miesiąc zajął miejsce Ruiego Costy w linii pomocy i stał się podstawowym zawodnikiem „Rossonerich”. Grał z takimi gwiazdami jak Inzaghi czy Szewczenko. W swoim pierwszym sezonie we Włoszech strzelił dziesięć goli w 30 występach i zanotował kilka niezwykle ważnych asyst jak ta po dośrodkowaniu do Szewczenki, którego bramka zadecydowała o wygraniu „scudetto”. Kolejne lata były dla Brazylijczyka coraz lepsze – strzelał więcej goli, zaliczał więcej asyst i z meczu na mecz poziom jego gry wyraźnie się polepszał. Rokrocznie nominowany był do szerokiej listy kandydatów do Złotej Piłki. W sezonie 2004/2005, podczas finału Ligi Mistrzów w Stambule, odegrał kluczowe role przy wszystkich trzech bramkach zdobytych przez Milan. Liverpool zdołał jednak odrobić trzybramkową stratę w zaledwie sześć minut i ostatecznie pokonał włoską drużynę w konkursie jedenastek.

Odejście Szewczenki w 2006 roku do Chelsea sprawiło, że Kaka stał się kluczowym zawodnikiem „Rossonerich”. Poprowadził swój zespół do zwycięstwa w Lidze Mistrzów. Podczas tego najważniejszego meczu w turnieju Milanowi ponownie przyszło zmierzyć się z Liverpoolem, jednak tym razem Włosi zdołali pokonać „The Reds” 2:1. Głodni dalszych sukcesów podopieczni Carlo Ancelottiego wywalczyli również Superpuchar Europy i wygrali Klubowe Mistrzostwa Świata. W 2007 roku został najlepszym piłkarzem na świecie, wygrywając rywalizację o Złotą Piłkę. Wyprzedził m.in. Cristiano Ronaldo i Lionela Messiego. Został ósmym piłkarzem w historii Milanu, który zdobył to prestiżowe wyróżnienie.

W styczniu 2009 roku pojawiły się informacje, że Manchester City złożył za Brazylijczyka ofertę opiewającą na 100 mln funtów, co byłoby absolutnym rekordem transferowym. Sam zawodnik postanowił jednak szybko przedstawić swoje stanowisko w tej sprawie.

Chciałbym zestarzeć się w Milanie. Marzę, by pewnego dnia założyć opaskę kapitańską. Jeżeli jednak klub zechce mnie sprzedać, nie będę robić problemów z negocjacjami. Mogę jednak zapewnić, że tak długo jak Milan będzie mnie chciał, tak długo na pewno zostanę.

Pod koniec zimowego okienka transferowego Silvio Berlusconi oznajmił, że „Obywatele” przestali zabiegać o podpis Kaki. Nieposiadający się z radości kibice tłumnie zgromadzili się przed domem Brazylijczyka i dziękowali mu za wierność. Kaká odpowiedział, wystawiając koszulkę w oknie. Tyle że w czerwcu plotki powróciły. Nowy prezydent Realu Madryt, Florentino Pérez, nie ukrywał, że chciałby mieć w swojej drużynie pomocnika Milanu. Po kilku dniach spekulacji i oświadczeń obu stron Kaká został zawodnikiem „Królewskich” za 65 mln euro i podpisał sześcioletni kontrakt. W barwach włoskiej drużyny zdobył 104 bramki i 55 asyst w 307 występach.

Bolesny upadek

W swoim pierwszym sezonie w Hiszpanii zdobył zaledwie dziewięć goli i dwanaście asyst w 44 meczach. W porównaniu do ostatniego sezonu we Włoszech, w którym 16 razy trafiał do bramki przeciwnika i czternatostokrotnie notował asystę, mogło to być lekkie rozczarowanie. Kolejny rok był jeszcze gorszy – siedem goli, sześć asyst. Jednak z gry na prawie sześć miesięcy wykluczyła go kontuzja, której doznał na początku sezonu. Brazylijczyk uszkodził łąkotkę, przez co musiał przejść operację.

Jego kariera w Hiszpanii z pewnością nie układała się tak, jak sam Kaka by sobie tego życzył. Grał coraz mniej, głównie przez eksplozję formy Mesuta Özila, który wygryzł go ze składu. Z „Królewskimi” zdobył co prawda trzy trofea: mistrzostwo Hiszpanii, Puchar Króla i superpuchar Hiszpanii, ale w ich wywalczeniu nie odgrywał tak kluczowej roli, jak w czasach gry dla Milanu. 29 sierpnia 2013 roku w oficjalnym liście na Twitterze pożegnał się z klubem i kibicami, dziękując im za czas spędzony w Madrycie. Drugiego września tego samego roku za darmo powrócił do „Rossonerich”. Dla „Królewskich” zdobył 29 goli i 39 asyst w 102 występach.

Na samym początku swojej drugiej przygody z Milanem uszkodził mięsień, przez co musiał pauzować dwadzieścia cztery dni. Brazylijczyk postanowił nie pobierać tygodniówki podczas leczenia, czym zaskarbił sobie jeszcze większą sympatię fanów. Sezon zakończył z dziewięcioma bramkami i ośmioma asystami. Pomocnik jednak prawdopodobnie był zbyt drogi w utrzymaniu dla pogrążonego w kryzysie włoskiego klubu, przez co umowa Kaki została unieważniona w lecie 2014 roku. Nie pozostał na długo wolnym zawodnikiem, gdyż kilka dni później podpisał kontrakt z amerykańskim Orlando City. Z miejsca został wypożyczony na pół roku do Sao Paulo w celu ogrania, gdyż Major Soccer League startuje dopiero zimą 2015 roku. Jak dotąd w dwudziestu czterech spotkaniach zdobył trzy gole i cztery asysty.

Niektórzy mówią, że gdy raz osiągnie się szczyt, można z niego już tylko spaść. Kwestią czasu jest to, kiedy to nastąpi. Za główną przyczynę upadku Brazylijczyka podaje się jego hulaszczy tryb życia – ponoć często spędzał całe noce w klubach, skupiając się bardziej na imprezowaniu niż trenowaniu. Jest to chyba charakterystyczna cecha, a raczej wada, utalentowanych Brazylijczyków. Za przykłady można tu podać, wspomnianego we wcześniejszej odsłonie cyklu, Robinho, a także przyszłych bohaterów – Ronaldinho i Pato.

Trofea i sukcesy

– Torneiro Rio-Sao Paulo (Sao Paulo) (2001)

– Mistrzostwo Świata (Brazylia) (2002)

– Bola de Ouro (Sao Paulo) (2002)

– Bola de Prata (Sao Paulo) (2002)

– Złoty Puchar CONCACAF – Najlepsza XI (Brazylia) (2003)

– Mistrzostwo Włoch (AC Milan) (2004)

– Najlepszy Zagraniczny Zawodnik Ligi Włoskiej (AC Milan) (2004, 2006, 2007)

– Najlepszy Zawodnik Ligi Włoskiej (AC Milan) (2004, 2007)

– Superpuchar Włoch (AC Milan) (2004)

– Najlepszy Pomocnik Ligi Mistrzów (AC Milan) (2005)

– Puchar Konfederacji (Brazylia) (2005, 2009)

– Drużyna Roku UEFA (AC Milan/Brazylia) (2006, 2007, 2009)

– Drużyna Roku FIFPro (AC Milan/Brazylia) (2006, 2007, 2008)

– Liga Mistrzów (AC Milan) (2007)

– Superpuchar Europy (AC Milan) (2007)

– Klubowe Mistrzostwa Świata (AC Milan) (2007)

– Pallone d’Argento (AC Milan) (2007)

– Król Strzelców Ligi Mistrzów (AC Milan) (2007)

– Najlepszy Napastnik Ligi Mistrzów (AC Milan) (2007)

– Piłkarz Roku UEFA (AC Milan/Brazylia) (2007)

– FIFPro Najlepszy Zawodnik Świata (AC Milan/Brazylia) (2007)

– Złota Piłka (AC Milan/Brazylia) (2007)

– Złota Piłka Klubowych Mistrzostw Świata (AC Milan) (2007)

– Toyota Award (AC Milan) (2007)

– Onze d’Or (AC Milan/Brazylia) (2007)

– Piłkarz roku wg magazynu World Soccer (AC Milan/Brazylia) (2007)

– Najlepszy Playmaker wg IFFHS (AC Milan/Brazylia) (2007)

– Latynoski Sportowiec Roku wg IAAF (AC Milan/Brazylia) (2007)

– Lista Time 100 (2008, 2009)

– Sala Sław Maracany (2008)

– Samba d’Or (AC Milan/Brazylia) (2008)

– Drużyna Roku FIFA (AC Milan/Brazylia) (2008)

– Złota Piłka Pucharu Konfederacji (Brazylia) (2009)

– Najlepsza XI Pucharu Konfederacji (Brazylia) (2009)

– Marca Leyenda (AC Milan/Brazylia) (2009)

– Puchar Króla (Real Madryt) (2011)

– Mistrzostwo Hiszpanii (Real Madryt) (2012)

– Superpuchar Hiszpanii (Real Madryt) (2012)

– Superclásico de las Américas (Brazylia) (2014)