Futbol jest wielki: Holandia 1988 i dziś

Hans van Breukelen

Podstawowy bramkarz złotej jedenastki Rinusa Michelsa. W czasie turnieju bronił barw PSV Eindhoven i temu klubowi pozostał wierny do końca swej kariery, a więc do 1994 roku. Sezon, w którym Holandia wygrała Euro, był dla van Breukelena szczególnie udany. Wraz z PSV sięgnął po Puchar Mistrzów, broniąc decydującą jedenastkę w konkursie rzutów karnych. Golkiper grał także na Mundialu w 1990 oraz na Mistrzostwach Europy w 1992 roku.

Po zakończeniu piłkarskiej kariery, van Breukelen nie zdecydował się na kontynuowanie przygody z piłką nożną jako trener, lecz założył swoją własną firmę doradczą.

Joop Hiele

Rezerwowy bramkarz. W ciągu swojej całej kariery w reprezentacji rozegrał zaledwie siedem spotkań, ale Hiele przez wiele lat należał do ścisłej czołówki holenderskich golkiperów. Podobnie jak van Breukelen, występował na MŚ w 1990 roku i tak jak na Euro, 1988 był jedynie rezerwowym. Większość swojej piłkarskiej kariery spędził między słupkami Feyenoordu Rotterdam, a po zawieszeniu butów na kołku, został trenerem szkoląc bramkarzy wspomnianego klubu z Rotterdamu oraz PSV.

Adri van Tiggelen

Lewy obrońca kadry Michelsa, który w przeciągu swojej całej piłkarskiej przygody rozegrał 56 spotkań w kadrze. Popularny „Gwóźdź” znany jest z występów w FC Groningen, Anderlechcie i PSV Eindhoven. To właśnie w ostatnim z tych klubów wywalczył on swoje jedyne mistrzostwo Holandii.

Po zakończeniu przygody z futbolem, van Tiggelen, jak wielu swoich kolegów z reprezentacji, rozpoczął pracę szkoleniową, lecz nie odniósł w niej żadnych sukcesów.

Sjaak Troost

Na turnieju w RFN nie wystąpił ani razu, a całą swoją karierę zwieńczył czterema meczami w reprezentacji. Przez wiele lat związany był z Feyenoordem, w którym 329 razy wystąpił na boiskach Eredivisie.

Z rotterdamską drużyną Troost związany jest do dziś, bowiem pracuje on jako dyrektor ds. finansów w klubie.

Ronald Koeman

Jedna z największych gwiazd drużyny „Oranje” na turnieju w 1988 roku. Ronald Koeman po dziś dzień zapisał się w annałach futbolu jako jeden z najskuteczniejszych defensorów, a jego atomowe strzały wprawiały w osłupienie wielu golkiperów na europejskich stadionach. Oprócz tego jego precyzyjne podania często otwierały drogę do bramki drużyny przeciwnej. Dzięki tym atutom Koeman zasłynął grą w takich klubach, jak Barcelona czy Ajax, a obecnie, jak wszyscy dobrze wiedzą, z małymi lub większymi sukcesami pracuje jako trener.

Aron Winter

Winter był uniwersalnym zawodnikiem, gdyż mógł grać zarówno jako stoper, defensywny pomocnik lub rozgrywający. W reprezentacji Holandii zagrał aż 84 mecze, lecz na turnieju w RFN był on jedynie rezerwowym. Grał też na Euro 1992 i 2000 oraz na Mundialu w 1998 roku. Przez większość kariery związany był z Ajaksem Amsterdam, z którym zdobył Puchar UEFA, a zagranicą występował w Lazio Rzym i Interze Mediolan.

Teraz, wraz z Adrie Kosterem, szkoli drużynę juniorów Ajaksu.

Berry van Aerle

Podstawowy zawodnik na turnieju w RFN. Van Aerle mógł występować zarówno w obronie, jak i w pomocy, a niemalże całą swoją piłkarską karierę związany był z PSV Eindhoven. W barwach „Boeren” rozegrał blisko 300 spotkań w lidze holenderskiej, a w reprezentacji zagrał 35 razy.

Po zakończeniu czynnego uprawiania futbolu w 1994 roku, van Aerle podjął się pracy skauta w klubie z Eindhoven, a także… listonosza w mieście Helmond.

Gerald Vanenburg

Prawoskrzydłowy i gracz pierwszej jedenastki Michelsa na pamiętnym turnieju. W przeciągu swojej całej reprezentacyjnej kariery wystąpił w 45 meczach. Był zawodnikiem Ajaksu Amsterdam, PSV Eindhoven oraz TSV Monachium, gdzie zawiesił buty na kołku.

W Niemczech rozpoczął także pracę trenerską, a obecnie pracuje on w Willem II Tilburg.

Arnold Muhren

Młodszy z braci Muhren, który na turnieju w RFN był jednym z najstarszych zawodników mając 37 lat. Był graczem Ajaksu w latach 70. kiedy to „Joden” przeżywali najlepszy okres w historii klubu. Kilka lat później pomocnik zdecydował się, aby spróbować swoich sił zagranicą i wyjechał do Anglii, gdzie grał w Ipswich Town i Manchesterze United. Tam zdobył m.in. Puchar UEFA z Ipswich i dwukrotnie sięgnął po Puchar Anglii z Manchesterem. Jeśli chodzi o dorobek reprezentacyjny, Muhren nie może się pochwalić takim pokaźnym bilansem, jak inni koledzy z drużyny, bowiem 23 razy występował w barwach „Oranje”.

Po zakończeniu kariery pracował jako trener drużyn młodzieżowych w FC Volendam i Ajaksie.

John Bosman

Rezerwowy w kadrze Michelsa. Bosman mógł występować zarówno jako pomocnik, jak i napastnik i to właśnie z gry na tej drugiej pozycji jest znany szerszemu gronie kibiców. Wychowanek Ajaksu w 30 występach w barwach holenderskiej kadry zdobył 17 bramek. Największe sukcesy Bosman odnosił w Anderlechcie Bruksela, z którym sięgnął po cztery tytuły mistrza Belgii. Karierę zakończył w AZ Alkmaar, gdzie występował w latach 1999-2002.

Ruud Gullit

Najlepszy piłkarz świata wg FIFA w latach 1987 i 1989 oraz zdobywca Złotej Piłki w 1987 roku. W reprezentacji Gullit legitymuje się dorobkiem 66 występów i 17 bramek. Mogący grać niemalże na każdej pozycji Gullit, wraz z Marco van Bastenem i Frankiem Rijkaardem, tworzył trio, które decydowało o obliczu gry reprezentacji na Euro 1988. Urodzony w Amsterdamie zawodnik w Holandii występował w Feyenoordzie i PSV, lecz najbardziej znany był z gry w Milanie, gdzie ponownie stworzył trio z van Bastenem i Rijkaardem. Grając w Mediolanie dwukrotnie zdobył Puchar Mistrzów.

Karierę piłkarską zakończył w Chelsea Londyn, gdzie w 1996 roku został grającym trenerem. Oprócz tego pracował m.in. w Newcastle United i Feyenoordzie, lecz ławka trenerska nie była dla niego szczęśliwym miejscem i obecnie pracuje on jako skaut w Milanie. 

John van’t Schip

Urodzony w Kanadzie van’t Schip jako dziecko trafił do słynnej szkółki Ajaksu. Już wtedy wróżono mu karierę, a na boiskach Eredivisie zadebiutował w wieku 18 lat. W amsterdamskiej drużynie spędził większość swojej piłkarskiej przygody rozgrywając w niej 273 spotkania zdobywając 29 bramek. Sięgnął pięciokrotnie po mistrzostwo Holandii, a karierę kończył we włoskiej Genoi.

W kadrze van’t Schip łącznie wystąpił 41 razy i zdobył dwie bramki. Podobnie jak większość swoich kolegów z drużyny, został on trenerem. Szkolił młodzież w Ajaksie, trenował pierwszą drużynę Twente, a także był asystentem Marco van Bastena, gdy ten prowadził reprezentację Holandii. Teraz pomaga van Bastenowi w prowadzeniu „Joden”.

Marco van Basten

Największa gwiazda ME 1988. To właśnie dobra gra na czempionacie zaowocowała otrzymaniem Złotej Piłki oraz nagrody magazynu World Soccer. Grający w ataku van Basten został królem strzelców turnieju, zdobywając decydującego gola w finale z ZSRR, a jego bramka do dziś uznawana jest za jedno z najładniejszych trafień w historii. W całej karierze występował jedynie w dwóch klubach – Ajaksie i Milanie. W pierwszym z nich zagrał w 133 meczach zapisując na swoim koncie 128 trafień. Po transferze do Włoch, urodzony w Utrechcie zawodnik nie zatracił swojej skuteczności, lecz musiał zakończyć karierę w wieku zaledwie 29 lat. Wszystko przez uraz kostki, który okazał się zbyt poważny, aby powrócić do wyczynowego grania w piłkę.

Van Basten, mimo zdecydowanej deklaracji, że nie interesuje go praca trenerska, dołączył w 2003 roku do sztabu trenerskiego Ajaksu za namową Johna van’t Schipa. Prowadził reprezentację Holandii, a obecnie pracuje z „Joden”. Niestety w pracy szkoleniowej nie jest tak skuteczny, jak za czasów gry na futbolowej arenie.

Erwin Koeman

Młodszy brat Ronalda, lecz, w przeciwieństwie do brata, nie odniósł tylu sukcesów. Większość kariery spędził na boiskach Eredivisie z przerwą na występy w Belgii, gdzie reprezentował barwy KV Mechelen. Tam też zdobył Puchar Zdobywców Pucharów w 1988 roku. Piłkarską przygodę zakończył tam gdzie ją zaczynał, a więc w FC Groningen. W kadrze „Oranje” wystąpił 31 razy zdobywając dwie bramki.

Po zakończeniu kariery Koeman nadal pozostał przy piłce pracując jako trener. Pierwszy klub, który samodzielnie prowadził to RKC Waalwijk, gdzie pokazał się z dobrej strony. Efektem była oferta z Feyenoordu, lecz tam młody szkoleniowiec sobie nie poradził, a obecnie prowadzi on reprezentację Węgier.

Wim Kieft

Rezerwowy napastnik w ekipie zwycięzców turnieju. Wychowanek szkółki Ajaksu, gdzie trzykrotnie sięgnał po mistrzostwo kraju. Po sukcesach na rodzimych boiskach wyjechał na Płw. Apeniński, gdzie reprezentował barwy Pisy Calcio i Torino. Następnie powrócił do Holandii, a konkretnie do PSV, gdzie występował do 1994 roku z roczną przerwą na grę w francuskim Girondins Bordeaux. Grając w zespole z Eindhoven dołożył na swoje konto kolejne trzy tytuły mistrza Holandii.

Po zakończeniu czynnej przygody z piłką w wieku 32 lat, Kieft został komentatorem sportowym, a jego syn Robbin występuje obecnie w FC Groningen.

Wim Koevermans

Środkowy obrońca, który w trakcie kariery wyróżniał się swoimi warunkami fizycznymi, ma bowiem 194 cm wzrostu. Na turnieju u naszych zachodnich sąsiadów był jedynie rezerwowym, a przez niemal całą karierę związany był z Fortuną Sittard. Przygodę z piłką zakończył w Groningen, gdzie trafił na dwa sezony i niespodziewanie w wieku 30 lat zdecydował się powiedzieć „dość”.

W niedalekiej przyszłości podjął pracę trenerską, lecz z miernymi skutkami. Obecnie jest on dyrektorem technicznym Irlandzkiej Federacji Piłkarskiej.

Frank Rijkaard

Kolejny z wielkiej trójki Gullit – Rijkaard – van Basten, która siała popłoch na niemieckich boiskach. Trzykrotnie sięgnął po Puchar Mistrzów, a czwarte trofeum dołożył jako szkoleniowiec Barcelony. Podobnie jak van Basten jest wychowankiem Ajaksu i podobnie jak on trafił do Milanu, w międzyczasie grając w Saragossie. Reprezentacyjną karierę zakończył dorobkiem 73 spotkań, zaliczając dziesięć trafień. Karierę zakończył w Ajaksie w 1995, gdzie był jednym z najsilniejszych punktów drużyny.

Rijkaard karierę szkoleniową rozpoczął w 1998 roku, kiedy to został następcą Guusa Hiddinka i objął reprezentację Holandii. Wywołało to dużą falę sprzeciwu, a trenowana przez niego kadra nie prezentowała się najlepiej. Następnie pracował w Sparcie Rotterdam i Barcelonie. To w katalońskim klubie święcił swoje największe sukcesy szkoleniowe.

Wilbert Suvrijn

Urodzony w Sittard obrońca w RFN był tylko rezerwowym, grając jedynie w dwóch spotkaniach turnieju. Przez całą karierę występował w trzech klubach kolejno w Fortunie, Rodzie i francuskim Montpellier, gdzie w 1993 zawiesił buty na kołku. Reprezentacyjny dorobek Suvrijna to zaledwie dziewięć spotkań.

Po zakończeniu kariery został on agentem piłkarskim.

Hendrie Kruzen

Pomocnik, znany głównie z gry w Heraclesie Almelo, którego jest wychowankiem. W czasie swojej piłkarskiej kariery grał w kilku zespołach, lecz na dłużej zakotwiczył jedynie w Go Ahead Eagles, które było jego ostatnim klubem w karierze. W reprezentacji zagrał pięć razy, nie zdobywając żadnego gola.

W sezonie 2002/03 Kruzen został asystentem trenera w Heraclesie, gdzie pracuje do dziś.

Jan Wouters

Podstawowy zawodnik środka pola w ekipie Rinusa Michelsa. W czasie turnieju był zawodnikiem PSV, w którym występował do 1991 roku, po czym przeniósł się on do Bayernu Monachium. Karierę zakończył pięć lat później w Ajaksie Amsterdam, gdzie zdobył Puchar Mistrzów, a dorobek reprezentacyjny zamknął na 70 występach i czterech golach.

Pozostał przy futbolu zostając trenerem, a obecnie pracuje jako asystent trenera w ekipie „Boeren”. 

Generał, który poprowadził swoją armię

Rinus Michels to człowiek bez którego nie byłoby sukcesu holenderskiej reprezentacji. Twórca „futbolu totalnego”, z którego przez wiele lat słynęła cała niderlandzka piłka. Popularny „Generał” czterokrotnie prowadził kadrę „Oranje”, lecz to właśnie wygrana na Euro była jego największym sukcesem. W uznaniu za swoją pracę otrzymał w 1993 roku tytuł trenera stulecia wg FIFA. To właśnie Michels wykreował dla holenderskiego futbolu takie gwiazdy, jak Johan Cruijff, Marco van Basten, Ruud Gullit czy Frank Rijkaard. To właśnie na tej ostatniej trójce zbudował drużynę, która nie miała sobie równych na ME w RFN.

Michels zmarł 3 marca 2005 roku w Aalst mając 77 lat.

Holandia