Fornalik – to jego wina

Nie jestem zwolennikiem występów Obraniaka, Perquisa, Boenischa czy Polanskiego w kadrze. Żaden z nich nie odmówiłby gry dla kraju, w którym się wychowywał. Ludo nie powiedziałby: „Excusez-moi, monsieur Domenech albo Blanc, ale ja czekam na powołanie z Polski, bo tam miałem dziadka”. Tak samo Perquis czy Boenisch. Nasza reprezentacja zawsze jest dla nich drużyną drugiego wyboru. Mały Ludo po skwerach Metz ganiał w koszulce Platiniego, nie Kazimierza Deyny. Jego marzeniem nie była gra w reprezentacji Polski. To jest moja opinia. Podobne zdanie ma wielu dziennikarzy. Żyjemy w wolnym kraju, każdy ma prawo głosu. Ale na Boga! To Fornalik jest trenerem, to on zaufał Obraniakowi, to jemu Ludo ratował dupę, dorzucając piłki na nos Mierzejewskiego i Glika!

Obejmując drużynę, Fornalik musiał wiedzieć, kto kogo lubi, kto się nienawidzi. Skoro postawił na Obraniaka, widząc w nim kreatora, powierzając przy tym egzekwowanie stałych fragmentów, musiał być pewien swojej decyzji w 100%. Musiał wiedzieć doskonale, jakie konsekwencje przyniesie taka decyzja. Musiał zdawać sobie sprawę, że Lewandowski może marudzić, że Błaszczykowski też może fukać, były tego symptomy na Euro. Dlaczego więc Fornalik nie broni swojej decyzji? Może on w ogóle nie podejmował żadnych postanowień? Przyjął spadek po Smudzie z dobrodziejstwem inwentarza, bez głębszej refleksji.

Niedopuszczalna jest sytuacja, w której Obraniak przyjeżdża na zgrupowanie kadry ze spuszczoną głową. Absurdem jest to, że rozgrywający reprezentacji Polski na kilkadziesiąt godzin przed kluczowym dla tych eliminacji meczem zaprząta sobie głowę krytyką, którą jest zewsząd zalewany. On powinien w spokoju trenować, czuć wsparcie selekcjonera, wsparcie drużyny, powinien kipieć energią, chęcią zwycięstwa. Tymczasem jest jakby nieobecny, nie ma go. Już jest przegrany, a nawet nie wyszedł na murawę.

Znamy zdanie Bońka, ba, jak już wspomniałem, zgadzam się z tak postawioną sprawą. Ludo został przez prezesa zrugany, a Fornalik milczy. Nie odzywa się, nie broni zawodnika. Jeżeli nie broni Ludo, to znaczy, że nie broni swoich decyzji. Boniek zatem – idąc drogą dedukcji – skrytykował Fornalika, a ten nic.

Jakiego sensu zatem dopatrywać się w powołaniu Obraniaka? Fornalik za namową Bońka chce doszczętnie zgnoić piłkarza, żeby temu już nawet nie chciało się przyjeżdżać na zgrupowania kadry? Jaka jest logika tej nominacji? Może Ludo ma wyjść na ostatnie pięć minut, jak już będzie 3:0 dla nas, aby pożegnać się z kibicami i reprezentacją? Jeżeli miałbym przed sobą jeden z najważniejszych meczów w życiu, a nie ufałbym swojemu rozgrywającemu, na którym – i tu po raz kolejny ten paradoks – buduję swoją drużynę, ponadto nie miałbym alternatywy, poszedłbym w kąt i przykrył się kocem.

Jan Maria powiedział kiedyś: „Nicea albo śmierć”. Fornalik do tej pory nie znalazł alternatywy dla Obraniaka, ale zamiast chuchać i dmuchać na swojego rozgrywającego, sam rzuca mu kłody pod nogi. Nie daje mu oparcia, wręcz przeciwnie, wypowiada się o nim mało życzliwie. Panie selekcjonerze: „Obraniak albo śmierć”.

Artykuł pojawił się również na blogu Pozielonejtrawie.pl

Girondins Bordeaux Ludovic Obraniak Polska Ukraina Waldemar Fornalik