W świecie futbolu przyjęło się, że bramkarz ma być wysoki. Fakt, warunki fizyczne znacznie ułatwiają grę na tej pozycji, ale w historii dyscypliny mieliśmy do czynienia z piłkarzami, którzy nie imponowali wzrostem. Do nich możemy zaliczyć Frantiszka Planiczkę, Sergio Goycocheę czy Ikera Casillasa. W gronie takich sław znajduje się również Angelo Peruzzi.
Włoski bramkarz pochodzi z Blery (region Lacjum) i urodził się 16 lutego 1970 roku. Swoją karierę piłkarską rozpoczął w Romie. Przechodził przez wiele grup młodzieżowych, aż w końcu, w sezonie 1987/1988 znalazł się na ławce rezerwowych pierwszego zespołu. Dość nieoczekiwanie dostał szansę debiutu podczas spotkania z Milanem.
Okoliczności są bardzo interesujące, żeby nie powiedzieć szokujące. Tuż przed rozpoczęciem drugiej połowy meczu, podstawowy bramkarz Romy – Franco Tancredi zostaje trafiony petardą przez kibiców „Rossonerich”. Ogłuszony bramkarz stracił przytomność i przewieziono go do jednego z mediolańskich szpitali. Z ławki podniósł się Peruzzi i zaliczył swoje pierwsze minuty w Serie A. Roma przegrała 0:1 po bramce Paolo Virdisa z rzutu karnego. Jednak po meczu przyznano gościom zwycięstwo walkowerem 2:0.
Wypożyczenie do Werony i afera dopingowa
W sezonie 1988/1989 wiele się nie zmieniło. Wciąż pierwszym wyborem w kadrze „Wilków” był Franco Tancredi. Jednak w drugiej połowie kampanii Peruzzi dostał kilka meczów na „pokazanie się” w Serie A. Łącznie zagrał w 20 spotkaniach, w których zachował 6 czystych kont. Jednak po tym sezonie zdecydowano się na wypożyczenie Angelo do Hellasu Verona. W swoim nowym klubie zagrał we większości meczów – dokładnie 30, ale nie uchronił „Gialloblu” od spadku do Serie B.
Jednak po powrocie do Romy wciąż nie dostawał szans na grę. Mimo że miał pełnić rolę pierwszego bramkarza. Angelo nie występował w meczach z własnej winy. Wraz z Andreą Carnevale został przyłapany na dopingu. W organizmie 20–letniego bramkarza wykryto fenterminę. Ten związek chemiczny odpowiada za pobudzenie psychomotoryczne i zmniejsza uczucie głodu. Angelo Peruzzi został zawieszony na rok.
Transfer do Juventusu
Na początku lipca 1991 roku Angelo trafił do „Starej Damy” za 4,5 miliarda lirów (w obecnym przeliczeniu około 23 miliony euro). Powód był prosty, pierwszym bramkarzem drużyny z Turynu był Stefano Tacconi, który wówczas miał już 34 lata. Peruzzi był stopniowo wprowadzany do roli następcy piłkarza z Perugii. Zadebiutował w meczu przeciwko Interowi w Pucharze Włoch, a z czasem dostawał coraz więcej okazji. Początku w Juventusie również nie należały do łatwych. W rewanżowym starciu z „Nerrazurri” grał ze złamanym nosem. Po sezonie 1991/1992 Stefano Tacconi odszedł do Genoi. W ten sposób Angelo Peruzzi został pierwszym bramkarzem Juventusu.
Pod wodzą Giovanniego Trapatoniego Angelo nie wyróżniał się i nie poprawił znacząco swoich umiejętności. Jednak w sezonie 1992/1993 Juve sięgnęło po Puchar UEFA. Było to pierwsze trofeum międzynarodowe na koncie Peruzziego. Za to sytuacja w Serie A nie wyglądała tak kolorowo. Najpierw zaledwie 4. pozycja w tabeli, a rok później 2. lokata, tuż za Milanem. W 1994 roku w Turynie pojawił się Marcelo Lippi i właśnie ta współpraca z trenerem znacznie wpłynęła na dyspozycję bramkarza z Blery.
Szkoleniowiec zmienił jednostki treningowe. Peruzzi wyraźnie się rozwinął pod względem technicznym, co miało swoje przełożenie na wyniki osiągane w kolejnych latach. Angelo był coraz lepszym bramkarzem, czego owocem było powołanie zawodnika na marcowe mecze w eliminacjach do mistrzostw Europy. Z czasem stał się pierwszym wyborem w reprezentacji Włoch.
Szeroki strumień trofeów
Rok 1995 był udany nie tylko dla samego Peruzziego, ale również dla całego Juventusu. Drużyna z Turynu sięgnęła po dublet. Wygrała Serie A z przewagą 10 punktów nad Lazio, a w finale Pucharu Włoch pokonała Parmę 1:0. Do pełni szczęście zabrakło zdobycia Pucharu UEFA, jednak „Stara Dama” musiała uznać w finale wyższość Parmy – w dwumeczu 1:2. Sam Angelo wystąpił w 43 spotkaniach sezonu 1994/1995 i zaliczył aż 21 czystych kont.
Jednak najważniejszy puchar w klubowym futbolu miał przyjść później. Juventus nie obronił tytułu mistrza kraju, przegrywając z Milanem o 8 oczek. Podopieczni Marcelo Lippiego odpadli w 1/8 finału Pucharu Włoch po porażce w dogrywce z Atalantą 0:1. Udało się wygrać krajowy superpuchar, zwyciężając nad Parmą 1:0 (w tym meczu Peruzzi dostał czerwoną kartkę w 39. minucie za zagranie ręką poza polem karnym).
Wszelkie siły rzucono na Ligę Mistrzów. Juventus krok po kroku zbliżał się do finału, w którym zmierzył się z Ajaxem Amsterdam. Włosi wyszli na prowadzenie po golu Gianluki Viallego, jednak rywale z czasem odpowiedzieli. Frank De Boer uderzył z rzutu wolnego. Angelo Peruzzi odbił piłkę przed siebie. Ta spadła pod nogi Jariego Litmanena, który doprowadził do wyrównania. Remisowy wynik 1:1 nie uległ zmianie, nawet po dogrywce. W rzutach karnych lepszy okazał się Juventus, wygrywając 4:2. Peruzzi obronił strzały Sonny’ego Silooy’a i Edgara Davidsa.
https://www.youtube.com/watch?v=e9A9Cl4T7r0
Awans w hierarchii
Po wygranej w Lidze Mistrzów Angelo Peruzzi został wybrany wicekapitanem. Opaskę wciąż nosił Antonio Conte, jednak w obliczu kontuzji pomocnika Juve, bramkarz miał okazję unosić trofea za wygraną w Pucharze Interkontynentalnym i Superpucharze UEFA. „Stara Dama” ponownie sięgnęła po triumf w Serie A, ale nie obroniła tytułu w Lidze Mistrzów. Włoską drużynę pokonała w finale Borussia Dortmund. Kibicom Juve najbardziej utkwiła w pamięci bramka Larsa Rickena, który przelobował Peruzziego w okolic 25. metra.
Mimo przegranego finału, sezon 1996/1997 był bardzo udany dla Angelo. Został nominowany w plebiscycie Złotej Piłki (ostatecznie zajął 29. miejsce), został wybrany przez IFFHS 2. najlepszym bramkarzem roku, tuż za Jose Chilavertem. Jednak na tej pozycji nie miał sobie równych w Serie A i sięgnął po piłkarskiego Oscara we Włoszech.
Jak się okazało, były to ostatnie triumfy Angelo w biało–czarnych barwach. Ponownie zdobył tytuł najlepszego bramkarza w kraju, Juventus wygrał ligę i sięgnął po Spuerpuchar Włoch. W Lidze Mistrzów ponownie zameldował się w finale, tym razem przegrał z Realem Madryt 0:1. Peruzzi z czasem uznał, że to koniec jego przygody w Turynie i po bardzo słabym sezonie 1998/1999 (dopiero 7. miejsce w Serie A) odszedł za 19 milionów do Interu Mediolan.
Transfer do Lazio
Z perspektywy czasu trudno ocenić przygodę Angelo z Interem za udaną. W stolicy Lombardii grał tylko rok. Zanotował 38 występów, zachowując czyste konto 12 razy. Z wypożyczenia do Hellasu Verona wrócił bardzo obiecujący bramkarz, Sebastien Frey. Francuz, jak się okazało, wygryzł Peruzziego z klubu. Konkurencji Angelo byli bardzo młodzi (oprócz 20–letniego Frey’a w klubie byli 17–latkowie: Tommaso Berni, Marco Varaldi i Alex Cordaz). Zwycięzca Ligi Mistrzów z Juventusem trafił w 2000 roku do Lazio, w zamian za 17,9 miliona euro i Marco Ballottę.
Transfer ma nie tylko podłoże sportowe. Inter, sprzedając reprezentanta Włoch chciał skupić się na aspektach finansowych. Z kolei sam Peruzzi chciał być bliżej domu, miał już 30 lat, w Włosi niechętnie opuszczają rodzinne strony. Dla Lazio był to słoty okres. „Biancocelesti” bronili tytułu mistrza kraju. Do tej pory podstawowy bramkarz, Luca Marchegiani został rezerwowym. Angelo wciąż grał bardzo dobrze. Z nim w bramce, ekipa z Rzymu wygrała Superpuchar i Puchar Włoch i dwukrotnie zajmowała 3. miejsce w Serie A. W 2007 roku Angelo Peruzzi zdecydował się na zakończenie kariery. Podczas ostatniego spotkania z Parmą wszedł na 6 minut, zastępując Berniego, dobrego znajomego z Interu.
Peruzzi mistrzem świata
Poniekąd w cieniu występów klubowych może umknąć jeden istotny fakt. Angelo grał w reprezentacji Włoch nieprzerwanie w latach 1995–1999. W kolejnych latach selekcjoner, Dino Zoff stawiał na dwójkę Gianluigi Buffon – Francesco Toldo. Jednak dość nieoczekiwanie Peruzzi wrócił do reprezentacji w 2004 roku, pod koniec kadencji Giovanniego Trapatoniego. Pod wodzą popularnego Trapa zagrał w meczu towarzyskim z Hiszpanią. We Włoszech nie brakowało głosów krytyki, z reguły rolę trzeciego bramkarza pełni młody i perspektywiczny piłkarz. Wyżej w hierarchii byli wspomniani wyżej Buffon i Toldo. Średnia wieku całej trójki w 2004 roku wynosiła 31 lat. W opinii niektórych na powołanie zasłuż Ivan Pelizzoli.
Następnym szkoleniowcem reprezentacji Włoch został Marcelo Lippi. Właśnie on sięgnął z Juventusem i Peruzzim po 3 mistrzostwa Włoch, Puchar UEFA i Ligę Mistrzów. Angelo rozegrał 3 mecze w reprezentacji podczas eliminacji do Mundialu w 2006 roku. Swoimi dobrymi występami zasłużył sobie na powołanie w trakcie niemieckiego turnieju. Wszyscy fani włoskiego calcio doskonale wiedzą, jak skończyły się Mistrzostwa Świata w 2006 roku. Italia sięgnęła po złoto, a rezerwowym bramkarzem był Angelo Peruzzi. Po turnieju Gianluigi Buffon przyznał, że trzymanie tak doświadczonego bramkarza na ławce było w pewnym sensie marnotrawstwem: ” Szkoda, że nie grał na Mistrzostwach Świata jako podstawowy bramkarz. Myślę, że na to zasłużył. Moim zdaniem posiadanie bramkarza na ławce z taką techniką, jaką miał Peruzzi było marnotrawstwem”.
Po zakończeniu kariery Angelo aktywnie działa w futbolu. Był w sztabie reprezentacji Włoch w latach 2008–2010, pełnił rolę asystenta trenera w kadrze U–21, a później w Sampdorii. Obecnie jest kierownikiem Lazio. Angelo Peruzzi wyróżniał się warunkami fizycznymi, ale nie mowa tu o wzroście. Mierzył „zaledwie” 181 centymetrów, ale był bardzo silny. Ważył 88 kilogramów, przez co był nazywany dzikiem. Jest jednym z najbardziej utytułowanych włoskich bramkarzy. Zdobyciem Ligi Mistrzów i mistrzostwa świata w Italii mogą pochwalić się tylko nieliczni.
Peruzi CUD pilnuj watykanu bo jadę do reprezętacji INDIA