Człowiek z blizną

W karierze każdego piłkarza przychodzą lepsze i gorsze chwile. Właściwie chyba nawet w życiu każdego człowieka tak jest. Sinusoida jest czymś oczywistym. Podobnie było z najlepszym zawodnikiem 50. sezonu Bundesligi, który odkąd przyszedł do drużyny Bayernu Monachium, był zawsze jej mocnym punktem. Kiedy znalazł się w Monachium jako absolutna gwiazda, wszyscy wiedzieli, czego się spodziewać po „Frankensteinie”, ponieważ rok wcześniej pokazywał swe umiejętności na mundialu w Niemczech w 2006 roku, podczas którego reprezentacja Francji zdobyła wicemistrzostwo świata, a Franck był jednym z najlepszych zawodników w drużynie Raymonda Domenecha. Zainteresowane transferem tego silnego skrzydłowego były takie europejskie marki, jak: FC Barcelona, Real Madryt, Juventus Turyn czy Manchester United. Francuz obrał jednak niemiecki kierunek.

W sezonie 2009/2010 zdobył tytuł mistrzowski z „Bawarczykami”. Później już nastała era żółto-czarnych, czyli dream teamu Jürgena Kloppa. W poprzedniej edycji Ligi Mistrzów Bayern z Riberym w składzie doszedł do finału. Tam na drodze do upragnionego pucharu stanęli „The Blues”. Chelsea Londyn w karnych pokonała Bayern i dopiero rok później w starciu z największym rywalem, czyli Borussią Dortmund, monachijczycy sięgnęli po największy laur w europejskiej piłce. No właśnie. Miniony sezon był czymś niesamowitym. Bayern zdominował wszystko, co mógł. Od krajowego podwórka po europejskie areny. Każdy, kto stawał na drodze tego klubu, był równany z ziemią. Kto był głównym egzekutorem? Facet, który mierzy 170 cm wzrostu i waży 70 kg. Brzmi trochę zabawnie, ale na boisku żadnemu piłkarzowi, któremu przychodzi z nim walczyć, nie jest do śmiechu.

Takie warunki fizyczne są całkiem przydatne dla skrzydłowego i m.in. właśnie dzięki nim Ribery uszczęśliwiał kibiców Bayernu. Zanim przyszły tłuste lata, Frank musiał zmierzyć się z gigantycznym ciężarem, jaki spadł na jego osobę w wyniku balangi z kolegami w Paryżu. Tam też miał korzystać z usług pań o nie najcięższych obyczajach. Niejaka Zahia Dehar, czyli urodziwa Marokanka, zdradziła organom ścigania, że Ribery korzystał z jej usług w momencie, kiedy ona miała jeszcze 17 lat. Burza wybuchła tuż przed mistrzostwami świata w RPA w 2010 roku, co zdruzgotało kibiców na całym świecie, a przede wszystkim we Francji. Otóż, okazało się, że najprawdopodobniej Benzema i Ribery nie pojadą na afrykański mundial. Dla reprezentacji „Les Bleus” taka strata to prawdziwy kataklizm. Ostatecznie Frank pojechał, a Benzema został. Jak powiedział Domenech: – Pominięcie Benzemy nie ma żadnego związku z aferą. Napastnik Realu Madryt gra ostatnio słabo. Ribery jest w formie, więc pojedzie na mistrzostwa świata.

Upiekło się zatem „Frankensteinowi” i do RPA zawitał. Tam reprezentacja Francji rozegrała jeden z najgorszych turniejów ostatnich kilkunastu lat. Poza słabymi wynikami sportowymi tematem numer jeden był bunt, w którym udział wziął m.in. Ribery. Nieporozumienie na linii trener – piłkarze to historia, która przez całe mistrzostwa ciekawiła kibiców i dziennikarzy. Zaczęło się od usunięcia Anelki z reprezentacji, a skończyło jak łatwo się domyślić, na klęsce sportowej. Kariera „Człowieka z blizną” nie była zatem usłana płatkami róż, a co najwyżej różami z ostrymi kolcami. Po feralnym mundialu w RPA francuski pomocnik wrócił do Monachium. Wtedy okazało się, że kłopoty zaczęła stwarzać Borussia Dortmund. To ta drużyna z Polakami w składzie na dwa sezony zajęła fotel mistrza Niemiec.

Dopiero w ostatnim sezonie Jupp Heynckes zbudował na tyle silną drużynę, że wygrał nie tylko z BVB, ale… ze wszystkimi. Ribery dominował. Każdy jego mecz to prawdziwa poezja. Nie ma sensu rekomendować jego zagrań, bo każdy bardziej wprawny obserwator futbolu w Europie zna jego specyfikę. Kiedy ekipa Heynckesa wychodziła na boisko bez Francka, to w końcu i tak w drugiej połowie go zobaczyliśmy. Dlaczego? Ponieważ Bayern bez tego filigranowego pomocnika nie jest już tą samą drużyną w ataku i zdarzało się, że przy stanie 0:0 Ribery wchodził i przesądzał o zwycięstwie.

Swoją wagę podkreślił chociażby w ostatnim meczu ligowym, kiedy Bayern był bliski porażki z Borussią M’Gladbach. Wtedy też Ribery strzelił dwa gole i przy dwóch pozostałych asystował. Mecz można by powiedzieć bez znaczenia, jednak lepiej przystępować do finału Ligi Mistrzów z kolejnym zwycięstwem na karku niż z porażką. Pomocnik Bayernu w wielu spotkaniach jak choćby z Hoffenheim, Augsburgiem czy Eintrachtem holował swoją drużynę, która akurat w tych meczach łapała zadyszkę. Nie można być przecież w każdym meczu idealnym. Wtedy warto mieć w drużynie takiego faceta, jakim jest Franck.

W ciągu sześciu lat spędzonych w Bayernie Ribery rozegrał 156 meczów i strzelił dla „Bawarczyków” aż 53 gole. Jak na pomocnika imponująco, prawda? No właśnie. Franck to nie rzemieślnik, który wypracowuje sytuacje dla napastnika. W pewnym sensie też, ale przede wszystkim to wirtuoz. Kiedy porywa się na indywidualną akcję, to zawsze wychodzi coś niezwykłego. Często to jego magiczne zagrania przesądzają o losach meczu, kiedy coś nie idzie.

Wtedy drużynie jest potrzebny ktoś taki jak Ribery, czyli wódz, który może udźwignąć ciężar i presję, jaka ciąży na ekipie. Taką iskrę bożą ma właśnie Franck. Skoro o takich wzniosłych tematach mowa, to należy podkreślić, że Ribery jest muzułmaninem. Nie był to jego pierwszy wybór. To wyznanie przyjął w wyniku małżeństwa z Algierką. Teraz piłkarz wyznający religię spod znaku półksiężyca, mocno trzyma się zasad islamu i np. w posezonowej fecie, kiedy drużyna Bayernu otrzymała mistrzowską paterę, Ribery uciekał jak mógł przed Boatengiem, który gonił go z kuflem pełnym piwa. Jak wiadomo, muzułmanie w tej kwestii mają nieco inne zdanie niż np. kibice w pubie. Franck mocno się zdenerwował, kiedy Boateng go dopadł i oblał alkoholem. Francuz ostatecznie wybaczył koledze, ponieważ okazało się, że piwo było bezalkoholowe, a więc i prawa nie miał, aby się gniewać.

Konflikty omijały w tym sezonie Bayern. Dzięki wspaniałej atmosferze, jaką wytworzył w szatni trener Bayernu, widzieliśmy na przestrzeni całego sezonu uśmiechniętych i pewnych siebie piłkarzy. Sukcesy, jakie odniosła „Złota drużyna Heynckesa”, przejdą do historii Bundesligi i coś mi się wydaje, że nie prędko znajdzie się ekipa, która choć zbliży się do wyczynu Bayernu. Może dopiero za kolejne… 50 lat?

Bayern Monachium Francja Franck Ribery