Wraz z końcem 1991 roku z mapy świata zniknął Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Na jego gruzach powstało niepodległe państwo rosyjskie oraz inne kraje, które dotychczas stanowiły jego części składowe. Powstały również odrębne piłkarskie reprezentacje. W każdych eliminacjach mistrzostw świata i Europy możemy patrzeć, jak radzą sobie chociażby Rosja, Ukraina, Białoruś czy Kazachstan. Jednak kilka części składowych ZSRR znajduje się także w Azji, a wśród nich jest Uzbekistan.
Dorobek reprezentacji Uzbekistanu w światowym futbolu nie wygląda zbyt imponująco. Nosząca przydomek „Białych Wilków” drużyna narodowa dotychczas ani razu nie uczestniczyła w turnieju o tytuł najlepszego zespołu globu. W turniejach organizowanych do roku 1994 nie mogła brać udziału ze względu na bycie częścią Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Po upadku ZSRR federacja piłkarska Uzbekistanu weszła w skład AFC (azjatycki odpowiednik UEFA) i z tej strefy kwalifikowała się do mundiali. Najbliżej awansu do tej prestiżowej imprezy była w 2006 roku. Rywalizację rozpoczęła od drugiej rundy, w której wygrała grupę drugą, wyprzedzając Irak, Palestynę i chińskie Tajpej. W trzeciej rundzie trafiła już na o wiele mocniejszych przeciwników. Ostatecznie udało się Uzbekom pokonać tylko Kuwejt. Musieli natomiast uznać wyższość największych azjatyckich potęg futbolowych – Arabii Saudyjskiej i Korei Południowej. Od awansu do mundialu w Niemczech ekipę prowadzoną ówcześnie przez Anglika Bobby’ego Houghtona dzieliły cztery mecze. By dostać się do ostatecznego barażu, musiała ona pokonać Bahrajn. Pierwszy mecz „Białe Wilki” wygrały, lecz ze względu na błąd sędziego FIFA nie uznała wyniku spotkania i nakazała jego powtórzenie. Za drugim razem padł remis 1:1. Na nieszczęście dla Uzbekistanu, w rewanżu bramki już nie padły i do rywalizacji z Trynidadem i Tobago o miejsce na mistrzostwach świata stanął Bahrajn.
Nieco lepiej wygląda dorobek reprezentacji Uzbekistanu w Pucharze Azji będącym odpowiednikiem naszego Euro. Dotychczas wzięła w nim udział czterokrotnie. Debiutowała w roku 1996 na turnieju w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Zespół z kraju ze stolicą w Taszkencie nie wracał z niego zadowolony, zajął w nim bowiem ostatnie miejsce w grupie. Na pocieszenie pozostało mu historyczne zwycięstwo na najważniejszej imprezie piłkarskiej w Azji, odniesione nad Chinami. Uzbekowie wygrali 2:0 po golach Igora Szkwyrina i Maksima Szackicha. Gorzej poszło im cztery lata później w Libanie. Znowu zamknęli tabelę swojej grupy, lecz tym razem udało im się wywalczyć tylko jeden punkt.
Wielka gra reprezentacji Uzbekistanu na mistrzostwach Azji rozpoczęła się dopiero w 2004 roku w Chinach. Na inaugurację wygrała ona 1:0 z Irakiem po golu Mirdżałoła Kasymowa. W starciu z Arabią Saudyjską wygraną w takim samym wymiarze zapewnił Aleksandr Giejnrich, a awans do ćwierćfinału przypieczętował Kasymow, strzelając jedynego gola w potyczce Turkmenistanem. Po wygraniu grupy nadeszło pierwsze spotkanie fazy pucharowej, w którym los skojarzył „Białe Wilki” z Bahrajnem. Mecz ten był bardzo zacięty i zakończył się remisem 2:2. Do walki o medale awansowała kadra „Al-Ahmar”, która wytrzymała presję i lepiej strzelała „jedenastki”.
To, że poziom piłki w Uzbekistanie stale się podnosi, można było dostrzec podczas kolejnego Pucharu Azji, tym razem organizowanego przez cztery kraje: Malezję, Indonezję, Tajlandię i Wietnam. Uzbekowie trafili do grupy C. Choć przegrali pierwszą konfrontację z faworyzowanym Iranem, w następnych nie dali szans Malezyjczykom i Chińczykom, pokonując ich odpowiednio 5:0 i 3:0. W ćwierćfinale trafili na najlepszy zespół grupy D – Arabię Saudyjską. Potentaci azjatyckiego futbolu okazali się lepsi, wygrali 2:1, a swój udział w imprezie ostatecznie zakończyli na drugim miejscu.
Zdecydowanie najwybitniejszym piłkarzem, jaki grał w reprezentacji Uzbekistanu, jest jej wieloletni kapitan, Mirdżałoł Kasymow. Większość kariery tego zawodnika związana jest z jednym z największych ojczystych klubów, Pachtakorem Taszkent. Był jego piłkarzem w latach 1987–1993, 1997–1999 oraz 2002–2003. Z nim wiążą się spore sukcesy zawodnika. Trzykrotnie wywalczył z tą drużyną mistrzostwo kraju oraz trzy razy zdobył Puchar Uzbekistanu. W 1998 roku do krajowego czempionatu dorzucił także tytuł króla strzelców, którym podzielił się z kolegą z zespołu, Igorem Szkwyrinem. Zawodnik nie poprzestawał jednak jedynie na ojczystej piłce i spróbował swoich sił w zdecydowanie silniejszej lidze rosyjskiej. Trzy razy zostawał graczem Ałanii Władykaukaz. Miało to miejsce w latach 1992, 1994–1996 oraz 2003–2004. W 1995 roku Kasymow odniósł największy sukces w swoim życiu, pomagając swojemu klubowi w przełamaniu hegemonii Spartaka Moskwa i doprowadzając go do mistrzostwa Rosji. Po upadku Związku Radzieckiego występował w reprezentacji Uzbekistanu, w której zadebiutował w roku 1992. Od początku stał się jej podstawowym piłkarzem, a z czasem stał się w niej tak znaczącą postacią, że powierzono mu funkcję kapitana. Jego najmocniejszą stroną było wykonywanie stałych fragmentów gry, szczególnie rzutów wolnych, z których często pokonywał bramkarzy rywali. Swego czasu z tego powodu nazwano go nawet „uzbeckim Beckhamem”. Z występów w kadrze zrezygnował w roku 2005 po feralnym dla swojej drużyny dwumeczu z Bahrajnem. Narodowy team opuszczał jako najwybitniejszy jej członek w historii z 67 występami oraz 31 golami na koncie. Pod względem liczby gier został później prześcignięty przez Timura Kapadze, a obecnie liczbą strzelonych bramek wyprzedza go Maksim Szackich.
Do 1992 roku nie odbyły rozgrywki ligi uzbeckiej ze względu na przynależność kraju do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Niejako reprezentantem Uzbekistanu w lidze sowieckiej był Pachtakor Taszkent. Za jego największy sukces należy uznać dwukrotne znalezienie się na szóstym miejscu w tabeli w 1962 i 1982 roku. Również w niepodległym państwie „Lwy” pozostają najbardziej utytułowanym klubem swojego kraju. Po jego mistrzostwo sięgały aż osiem razy, Puchar Uzbekistanu aż dziesięciokrotnie kończył się ich zwycięstwem. Dzieje ligi tego azjatyckiego kraju można podzielić na cztery okresy. Pierwszy z nich, między rokiem 1992 i 1995, to bezwzględna dominacja Neftchi Fergana, który czterokrotnie z rzędu kończył ligę na pierwszy miejscu (w pierwszym sezonie wspólnie z Pachtakorem). Drugi okres przypadł na lata 1995–2001, kiedy brakowało zdecydowanego lidera. Wszystko zmieniło się w ciągu następnych sześciu sezonów, kiedy to „Lwy” nie znajdowały pogromcy. Czwarty okres zaczął się w roku 2008 i trwa do dnia dzisiejszego, a obecnym hegemonem jest Buniodkor Taszkent. Klub odnosi sukcesy nie tylko na krajowym podwórku, ale też w rozgrywkach międzynarodowych. W 2008 roku zespół prowadzony przez Mirdżałoła Kasymowa dotarł do półfinału azjatyckiej Ligi Mistrzów, ulegając w nim australijskiemu Adelaide United FC. Rok później do ćwierćfinału tych rozgrywek klub ze stolicy Uzbekistanu doprowadził Zico, przegrywając z południowokoreańskim Pohang Steelers. W ostatnim czasie team może pochwalić się również prowadzeniem przez innego znanego brazylijskiego trenera, Luiza Felipe Scolariego, oraz posiadaniem w składzie słynnego Rivaldo, który w sezonie 2010 zdobył koronę króla strzelców.
Dane dotyczące kraju:
Stolica: Taszkent
Waluta: sum
Język oficjalny: uzbecki
Ustrój polityczny: republika autorytarna
Religa: islam
Powierzchnia: 447 400 km²
Liczba ludności: 27 610 000
Piłkarskie rekordy:
Najwięcej meczów w reprezentacji: Timur Kapadze (72)
Najwięcej bramek w reprezentacji: Maksim Szackich (32)
Międzynarodowy debiut: Tadżykistan – Uzbekistan 2:2 (17 czerwca 1992)
Najwyższe zwycięstwo: Mongolia – Uzbekistan 0:15 (5 grudnia 1998)
Najwyższa porażka: Japonia – Uzbekistan 8:1 (17 października 2000)
Dlaczego Chiny są takie słabe w futbolu?