Szymanowski dla iGol.pl (cz.1)

Aleksander Szymanowski urodził się w Buenos Aires w 1988 roku. W wieku 12 lat przybył do Hiszpanii wraz z rodziną. Jego kariera piłkarska rozpoczęła się w zespole Alcobendas, w którym występował, będąc juniorem w wieku 18 lat. W sezonie 2008/2009 trafił do czwartoligowego San Sebastian Reyes. Sezon 2009/2010 to przeprowadzka do Antueqery grającej w tej samej kategorii rozgrywkowej. Konsekwencją jego dobrej gry był transfer do trzecioligowego RSD Alcala, w którym w ostatnim meczu sezonu 2011/2012 przeciwko Tenerife zdobył dwie bramki na wagę utrzymania się drużyny w lidze. Latem 2012 roku podpisał kontrakt z drugoligowym Recreativo Huelva, w którym występuje do dzisiaj. Przez ekspertów jest uważany za rewelację sezonu. Aleksander to środkowy pomocnik ze znakomitym przyspieszeniem, umiejący wywalczyć dogodną pozycję do strzelenia bramki. Asystuje również przy golach swoich kolegów. Po 28 kolejkach Aleksander ma na swoim koncie siedem bramek i sześć asyst.

Twoje nazwisko wskazuje na to, że masz polskie korzenie. Jaka jest historia twojej rodziny?

Mój dziadek urodził się w Polsce, jednak teraz ta część kraju należy do Ukrainy. Gdy miał pięć lat, przeniósł się wraz z rodzicami do Argentyny, gdzie po latach ożenił się z Rosjanką, moją babcią. Mój ojciec odziedziczył nazwisko po moim dziadku, więc stąd moje polskie korzenie.

Znasz język polski?

Niestety nie. Jedyne, co umiem powiedzieć po polsku, to „na zdrowie”. Nie miałem okazji się nauczyć, bo nigdy nie byłem w Polsce. W zeszłym roku, przed podpisaniem kontraktu z Recreativo, dostałem ofertę gry w Polsce, ale nie doszło do porozumienia.

Czy mógłbyś zdradzić, jaki to był klub?

Niestety nie wiem, bo negocjacje nie doszły do skutku.

W Twojej drużynie gra nasz reprezentant, Paweł Brożek. Pytałeś go może kiedyś o nasz kraj?

Tak, Paweł jest moim kolegą, z którym zawsze dzielę pokój na zgrupowaniach. Opowiadał mi wiele razy o swoim udziale w mistrzostwach świata czy Europy. Próbował nawet mówić do mnie po polsku, ale ja nic nie rozumiałem. On również pytał mnie o nazwisko, więc powiedziałem mu to, co teraz mówię tobie. Rozumiemy się bardzo dobrze jako koledzy.

Posiadasz polski paszport?

Niestety nie. Kiedyś zasięgałem informacji o wymaganiach, jakie muszę spełnić, aby go otrzymać, ale to jest bardzo skomplikowane. Musiałbym udać się do miejsca narodzin mojego dziadka, a to wymaga sporo wolnego czasu, którego ja obecnie nie mam.

Załóżmy, że trener reprezentacji Polski zadzwoni do Ciebie z propozycją gry w kadrze. Jak byś zareagował?

To byłoby cudowne, przede wszystkim ze względu na mojego dziadka, który pochodzi z Polski. W Argentynie wołali na mnie „El Polaco” z racji nazwiska. Byłbym dumny z możliwości uczestnictwa w zgrupowaniu kadry reprezentacji Polski.

Miło usłyszeć takie słowa z Twoich ust. Niedługo nasi reprezentanci zagrają z Mołdawią i Ukrainą w meczach eliminacyjnych do mistrzostw świata w Brazylii. Zawodnik z Twoim potencjałem z pewnością przydałby się, aby wzmocnić drużynę.

Tak, tylko że ja nie mam polskiego paszportu, a to nie taka prosta sprawa. Dużo papierkowej roboty, a czas oczekiwania na wydanie dokumentów również jest długi.

Według mnie nie byłoby z tym aż tak wielkich problemów. Jeśli nasz selekcjoner rzeczywiście widziałby Cię jako zawodnika, który pomoże nam awansować do turnieju, to sztab reprezentacji pomógłby Ci w zdobyciu odpowiednich dokumentów.

Byłoby wspaniale móc reprezentować kraj, z którego pochodził mój dziadek. To jak spełnienie marzeń.

Recreativo de Huelva