Problemy Arsenalu

Arsenal to jeden z najbardziej utytułowanych klubów na świecie. 13-krotny mistrz Anglii, 10-krotny zdobywca Pucharu Anglii, 12-krotny zdobywca Tarczy Wspólnoty, finalista Ligi Mistrzów, zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów to przykładowe tytuły zdobyte przez ten klub. Jednak ostatni sukces to  Puchar Anglii zdobyty przed dziewięcioma laty. Od tamtej pory zespół nie zdobył nic, a należy zauważyć, że to nadal jedna z najlepszych drużyn na Wyspach. Od kilku lat brakuje jednak tego czegoś. Przyczyn może być sporo.

Trener

Zacznijmy od góry, a u „Kanonierów” na samej górze stoi boss. Arsene Wenger jest menedżerem ekipy z północnego Londynu od 1996 roku. I pierwsze dziesięć lat układało się świetnie. Udało mu się zdobyć kilka większych sukcesów, ale później zaczął się przestój. Francuski szkoleniowiec boi się przede wszystkim przeprowadzać transfery, które są bardzo potrzebne. Klub za kadencji 64-latka zarabia bardzo dużo, ale mało wydaje, a wydawanie ogromnych kwot jest w obecnym futbolu koniecznością. Brakuje gwiazd. Jedyny duży transfer w ostatnich latach to sprowadzenie Mesuta Oezila. Reszta to tak naprawdę sprowadzanie młodych chłopców, którzy staną się dopiero gwiazdami. Kto się wypromuje, odchodzi. Doświadczony trener nie ma zamiaru słuchać innych i mało prawdopodobne, aby nagle zmienił swoje postępowanie. Kolejnym błędem jest ustalanie taktyki pod wybranego zawodnika (Walcotta, Oezila, Cazorlę). Takie rzeczy szkoleniowcy robią w drużynach juniorskich, gdy mają do czynienia z piłkarzem o zdecydowanie wyższych umiejętnościach niż reszta, a nie w poważnym klubie! Mało? Wenger obecnie próbuje łapać się wszystkiego, co pomoże. Szczytem wszystkiego jest ustawianie takich zawodników, jak Oxlade-Chamberlain, Cazorla jako defensywnych pomocników to kompletnie niezrozumiała decyzja. Z tego wszystkiego można wyciągnąć tylko jeden wniosek. Piszę to jako kibic Arsenalu. Czas Wengera na Emirates dobiegł końca!

Obecna kadra

Wojtek Szczęsny prezentuje dobry poziom, ale jedyny problem to jego temperament, który powoduje nerwowe reakcje i błędy. Nadal jest to jednak jeden z najbardziej skutecznych bramkarzy na Wyspach i jego pozycja wydaje się jak na razie niezagrożona. W razie potrzeby na ławce obecnie jest Łukasz Fabiański, na którego można liczyć, ale nikt nie ukrywa, że 28-latek, latem opuści stolicę Anglii.
Obrona to formacja, która spisuje się najrówniej w tym sezonie. Szczególnie para środkowych obrońców w osobach Laurenta Koscielnego i Pera Mertesackera tworzy w większości meczów ścianę nie do przejścia. Boczni obrońcy spisują się solidnie, nie ma do nich większych zastrzeżeń, ale brakuje też błysku. W odwodzie jest Thomas Vermaelen i Nacho Monreal. Carl Jenkinson obecnie raczej nie prezentuje odpowiedniego poziomu, aby zastąpić któregoś z defensorów.
W pomocy Arsene Wenger ma z reguły kłopot bogactwa. Tak było na początku sezonu, jednak teraz połowa pomocników jest kontuzjowana. Santi Cazorla, Mikel Arteta, Jack Wilshere, Aaron Ramsey, Alex Oxlade-Chamberlain, Theo Walcott, Tomas Rosicky, niejeden trener chciałby mieć takich piłkarzy do swojej dyspozycji. Prawda jest jednak taka, że ci zawodnicy „miewają mecze”, czyli po świetnym meczu, zaliczają dwa-trzy słabsze. Od początku tego roku w składzie brakowało Mesuta Oezila, który teoretycznie przebywał na boisku, ale tak naprawdę nic nie wnosił. Teraz dodatkowo Niemiec złapał jeszcze kontuzje, na szczęście powoli do zdrowia wraca, imponujący w poprzedniej rundzie formą strzelecką, Ramsey.
Jeżeli chodzi o linię ataku to praktycznie można mówić tylko o jednym snajperze. Oliver Giroud obecnie gra pierwsze skrzypce i nie ma zawodnika, który wpływałby w jakiś sposób na zwiększenie jego zaangażowania. Po co ma się starać, skoro miejsce w jedenastce i tak ma?  Yaya Sanogo i Nicklas Bendtner to zawodnicy raczej zadaniowi na dziesięć minut, a nie gracze, na których można by oprzeć grę ofensywną zespołu. Dodatkowo forma Giroud w ostatnim czasie nie jest najlepsza, zresztą od początku sezonu, mimo strzelanych bramek, jest krytykowany. Dobrze grający tyłem do bramki, potrafi odnaleźć się w polu karnym, ale to tyle. Brakuje napastnika z prawdziwego zdarzenia.

Styl

Jeżeli Arsenal wygrywa, to gra z reguły ładnie. Widowiskowe akcje, dużo podań, często w stylu Barcelony – w rundzie jesiennej dawało to punkty. Teraz brakuje zarówno stylu, jak i skuteczności. Ekipa z północnego Londynu straciła błysk. Skuteczna obrona nic nie daje. Pomocnicy nie sprawiają zbyt dobrego wrażenia w ostatnim czasie. Brakuje gry zespołowej i lidera, który weźmie grę na swoje barki. Nie ma zawodnika, który w razie potrzeby zwolni grę, prostopadłym podaniem uruchomi skrzydłowych, przytrzyma piłkę, kiwnie rywala. Czegoś takiego oczekiwano od Oezila, który po kilku miesiącach świetnej gry, jakby przestał się starać. Dodatkowo brakuje napastnika, z którym pomocnicy mogli by dobrze rozegrać piłkę. Giroud nadaje się na grę „na ścianę”, brakuje jednak go w dryblingu czy wybieganiu do prostopadłych podań. Francuz gra w stylu „Stojanowa”, jak mawiają piłkarze. Dodatkowo od kilku lat w drużynie „Kanonierów” brakuje kogoś, kto potrafi zagrozić bramce rywala strzałem z dystansu. Ciężko było w ostatnim czasie zobaczyć piłkarza, który decyduje się na strzał z 30 metra. Czasami, gdy nie idzie gra kombinacyjna, trzeba próbować prostszych środków. Dodatkowo dziwi mnie np. ustawianie Alexa Oxlade-Chamberlaina w środku pomocy. Nie dysponuje jakąś genialną wizją gry czy potężnym strzałem. Patrząc na jego grę, można odnieść wrażenie, że to zwyczajny drybler. Powinien grać na skrzydle, jednak ciekawe jest również ustawianie skrzydłowych na poszczególnych stronach. Walcott to typowy zawodnik, który jest od szarżowania, polegający na szybkości. Takiego typu zawodnicy, prawonożni, powinni grać na stronie prawej, a lewonożni na lewej. Inaczej rzecz się ma do zawodników typu Chamberlain, który polega na dryblingu, przyspieszeniu na kilku metrach, dobrym panowaniu nad piłką. Tacy piłkarze powinni być umieszczani po przeciwnych stronach niż preferowana noga. Po co? Aby zejść do środka, poszukać faulu, pograć z pomocnikami „na klepkę”, czy zmierzyć się w pojedynku „jeden na jeden”. Tak jak gra Arjen Robben, Ricardo Quaresma, Angel Di Maria, czy kiedyś m.in. Ronaldinho. Grali na stronach, które pozwalały im na takie względy.

Propozycje transferów

Obecnie brakuje zastępcy dla Bacary Sagny. W dodatku Francuz prawdopodobnie latem odejdzie i Arsene Wenger będzie musiał poszukać dwóch zawodników na tę pozycję. Głównym kandydatem do wzmocnienia ekipy byłby Łukasz Piszczek z Borussii Dortmund, na którego należało by wydać około 15 mln euro. Problemem jest jednak obecna forma Polaka, który ciągle nie doszedł do pełnej dyspozycji po poważnej kontuzji. Innymi rozwiązaniem byłoby ściągniecie Stefana de Vrija z Feyenoordu Rotterdam, który mimo 22 lat na karku, już jest kapitanem swojego zespołu.

Francuski szkoleniowiec nie ma do swojej dyspozycji tak naprawdę żadnego typowego defensywnego pomocnika, który zająłby się rozbijaniem ataków rywali. I tu propozycji jest kilka. Kiedyś mówiło się o Samim Khedirze, który obecnie jest kontuzjowany, lecz po powrocie do pełni zdrowia nadal powinien błyszczeć. Na tego piłkarza trzeba by wydać około 20 mln euro. Tyle samo wart jest Kevin Strootman z Romy, który również jest kontuzjowany, ale przed urazem był jednym z najlepszych środkowych pomocników we Włoszech. Znaczenie tańszym rozwiązaniem jest natomiast sprowadzenie Grzegorza Krychowiaka. Polak znany z waleczności i aspektów defensywnych jest wart cztery razy mniej niż wcześniej wymienieni piłkarze.

Brakuje także skrzydłowych. Chamberlain, Walcott i Podolski często łapią kontuzje, dlatego potrzeba również zawodnika, który godnie zastąpiłby tych piłkarzy w razie ich absencji. I tutaj na szczycie listy jest Julian Draxler. Młodego Niemca Arsenal chciał już zimą, ale nic z tego nie wyszło. Cena jest za to spora, bo przynajmniej 30 mln euro. Troszkę tańszy jest Iker Muniain, który świetnie spisuje się w barwach Athleticu Bilbao. Innym rozwiązaniem jest wydanie 15 mln euro na Victora Fischera z Ajaxu, który mimo młodego wieku podbija Eredivisie.

No i najbardziej potrzebny, czyli napastnik, gracz z którym pomocnicy mieliby lepsze życie i można by było liczyć na jego indywidualne akcje. Arsene Wenger chciał ściągnąć Jacksona Martineza i to wydaje się niezłym pomysłem. Na Kolumbijczyka trzeba by jednak wydać 30 mln euro. Dlatego lepszymi rozwiązaniami wydają się o połowę tańszy Bony Wilfired ze Swansea i Alexandre Lacazette z Olympique Lyon. Obydwaj są w świetnej formie i błyszczą w swoich ligach, mimo że nie grają w czołowych zespołach.

To pozycje, które wymagają wzmocnień, lecz tak naprawdę nie tylko tego brakuje w Arsenalu. Powodów jest kilka, ale jeżeli Wenger szybko nie odnajdzie wyjścia z kłopotliwych sytuacji, kibice mogą na tyle mocno domagać się jego odejścia, że w końcu jego wielka era może dobiec końca. Po świetnym starcie liga jest już właściwie przegrana. Jedynym realnym celem obecnie wydaje się Puchar Anglii, który na osłodę mógłby wystarczyć, ale w przyszłości oczekiwane będzie mistrzostwo i dobra gra w Lidze Mistrzów.
 

Alex Oxlade-Chamberlain Arsenal Arsene Wenger FC Schalke 04 Julian Draxler Mesut Özil