Legendy mistrzostw Europy

Mistrzostwa Europy 1968 we Włoszech

Mistrzostwa w 1968 roku przeszły do historii dzięki pamiętnemu półfinałowi, w którym to gospodarz mistrzostw, Włochy, przeszedł do finału dzięki rzutowi monetą. Włosi zremisowali bowiem swój pojedynek półfinałowy z reprezentacją ZSRR i moneta zadecydowała, że to oni zagrali w meczu finałowym przeciwko Jugosławii, którą pokonali 2:0.

Mistrzostwa Europy 1972 w Belgii

W 1972 roku po raz pierwszy w historii mistrzostw Europy na turnieju jeden zawodnik strzelił cztery gole. Był nim legendarny Gerd Müller. Mający wtedy 26 lat piłkarz nie był objawieniem. Był wielką gwiazdą już wcześniej. Od 1964 roku występował bowiem w niemieckim Bayernie Monachium, w którym grał jeszcze siedem lat po ME. Mistrzostwo Starego Kontynentu zdobyte w 1972 roku to apogeum jego wielkich sukcesów. Dwa lata przed tym sukcesem świętował brąz mistrzostw świata, a po mistrzostwach Europy wzniósł także trofeum dla najlepszej ekipy na mundialu. Jego znakomite występy sprawiły, że stał się gwiazdą światowego formatu i jednym z najlepszych piłkarzy w historii piłki nożnej. Złożyły się na to nie tylko wygrane z reprezentacją, w której miał więcej bramek niż meczów, ale także triumfy z Bayernem Monachium. Z drużyną z Bawarii aż cztery razy wywalczył mistrzostwo Niemiec i trzykrotnie wznosił w górę trofeum Pucharu Mistrzów.

Mistrzostwa Europy 1976 w Jugosławii

Takimi osiągnięciami nie może się pochwalić inny niemiecki snajper, Dieter Müller, choć ma takie samo nazwisko jak jego poprzednik Gerd i został królem strzelców mistrzostw Europy w 1976 roku. Również strzelił cztery bramki, jednak jego drużyna uległa w finale przyszłym mistrzom Starego Kontynentu, reprezentacji Czechosłowacji. Jeśli ktoś usłyszy o mistrzostwach Europy w 1976 roku, od razu na myśl przychodzi Antonin Panenka. Czeski pomocnik zachwycił wszystkich podczas rzutów karnych rozgrywanych w finale. Wtedy Panenka podszedł do piłki, wziął bardzo długi rozbieg, a jego strzał był niezwykle lekki i w środek bramki. Pokonał wówczas najlepszego bramkarza świata – Seppa Maiera – którego po prostu ośmieszył. Przed mistrzostwami Europy w 1976 był dość przeciętnym piłkarzem Bohemians Praga, jednak po turnieju znał go już każdy. W klubie z Pragi grał do 1981 roku, a później był jeszcze piłkarzem Rapidu Wiedeń, VSE Sankt Pölten oraz Slovanu Wiedeń.

Mistrzostwa Europy 1980 we Włoszech

Ten turniej zaczęto nazywać Euro. Od 1980 roku na mistrzostwa Europy właśnie tak się mówi. Również od mistrzostw w 1980 roku udziału w eliminacjach nie brali gospodarze, mając pewne miejsce w turnieju finałowym, zatem mistrzostwa we Włoszech można uznać za przełomowe. Królem strzelców po raz trzeci z rzędu został Niemiec. Tym razem był to napastnik Fortuny Düsseldorf, Klaus Allofs, który wszystkie swoje bramki strzelił w meczu z Holandią, zdobywając w nim hat-tricka. Rok po mistrzostwach Allofs zmienił otoczenie i był piłkarzem FC Köln, w którym grał aż sześć lat. Podczas pobytu w klubie z Kolonii był między innymi wicemistrzem Niemiec, zwycięzcą Pucharu Niemiec oraz finalistą Pucharu UEFA.

Mistrzostwa Europy 1984 we Francji

Na tym turnieju ustanowiono rekord, który nie został nigdy pobity. Jest to dziewięć bramek zdobytych przez jednego piłkarza w pojedynczych rozgrywkach. Takiej sztuki dokonał Michel Platini – 27-latek, który w pięciu meczach zdobył aż dziewięć goli. Świetny występ na mistrzostwach Europy potwierdził tylko znakomitą formę piłkarza. Już dwa lata wcześniej został sprowadzony do Juventusu Turyn po udanych mistrzostwach świata w 1982 roku. Po wywalczeniu mistrzostwa Europy z reprezentacją „Trójkolorowych” Platini święcił wiele sukcesów z Juventusem, w którym wraz ze Zbigniewem Bońkiem tworzyli jedną z najsilniejszych formacji ofensywnych w Europie. Po mistrzostwach Europy Platini trzykrotnie zostawał mistrzem Włoch oraz wznosił trofea Pucharu Interkontynentalnego, Pucharu Mistrzów, Pucharu Zdobywców Pucharów i Superpucharu Europy.

Mistrzostwa Europy 1988 w RFN

Na mistrzostwach Europy rozgrywanych w Republice Federalnej Niemiec najjaśniejszą gwiazdą był Marco van Basten. Holender zdobył na tej imprezie pięć goli, co dało mu tytuł króla strzelców i sprawiło, że stał się jednym z najskuteczniejszych piłkarzy Europy. Przed turniejem napastnik przeszedł z Ajaksu Amsterdam do AC Milan. Na Euro potwierdził swoje umiejętności, co zagwarantowało mu pewne miejsce w podstawowym składzie i tytuł najlepszego piłkarza świata 1992 roku. Marco van Basten ma na swoim koncie także osiągnięcia klubowe. Jako zawodnik „Rossonerich” zdobył aż trzy mistrzostwa Włoch. Poza tym dwukrotnie wznosił do góry trofea Pucharu Mistrzów oraz Superpucharu Europy.

Mistrzostwa Europy 1992 w Szwecji

Ten turniej był bardzo charakterystyczny. Triumf odniosła reprezentacja Danii, która pojawiła się na Euro w zastępstwie Jugosławii. Piłkarz, o którym chciałbym tutaj wspomnieć, zasłynął w półfinale tego turnieju. Mowa o Henriku Larsenie. Duńczyk wbił dwa gole Holendrom i zapewnił finał swoim kolegom. O dziwo, jego kariera po mistrzostwach nie nabrała tempa, a on sam nigdy nie grał w żadnym większym klubie. W reprezentacji strzelił w sumie tylko pięć bramek, a po mistrzostwach rozpoczął tułaczkę po mało znanych europejskich zespołach, takich jak: SV Waldhof Mannheim, Lyngby BK i FC Kopenhaga, w której skończył karierę. Podczas Euro 1992 był zaś piłkarzem włoskiego Pisa Calcio, a w latach 1991-1992 był wypożyczony do Lynbgy FK.

Mistrzostwa Europy 1996 w Anglii

Najlepszym piłkarzem Euro 1996 został Niemiec, Matthias Sammer. Ten tytuł był zwieńczeniem jego kariery piłkarskiej. Jego drużyna została mistrzem Europy, a on sam najbardziej się do tego przyczynił. Przed turniejem był już i tak rozpoznawalnym zawodnikiem, który lata świetności spędził w Interze Mediolan i Borussii Dortmund. Miał na koncie trzy mistrzostwa Niemiec. Po Euro 1996 pozostał w klubie z Dortmundu i wraz z nim świętował zwycięstwo w Lidze Mistrzów i Pucharze Interkontynentalnym. Sammer zakończył karierę w 1998 roku, mając zaledwie 31 lat.

Mistrzostwa Europy 2000 w Holandii i Belgii

Piłkarz, który zrobił furorę na Euro 2000, to Francuz, Zinedine Zidane. Pomocnik reprezentacji Francji zachwycał swoją grą  na belgijskich i holenderskich boiskach i doprowadził swój zespół do mistrzostwa Europy. Dzięki dobrej grze na Euro Zidane zmienił klub. W 2001 roku przeszedł z Juventusu do Realu Madryt za rekordową sumę 76 milionów euro. Razem z drużyną z Madrytu wywalczył mistrzostwo Hiszpanii i Superpuchar Hiszpanii w 2003 roku, a rok wcześniej sięgał po trofea Ligi Mistrzów, Superpucharu Europy oraz Pucharu Interkontynentalnego. W drużynie „Królewskich” występował aż do zakończenia kariery, czyli do 2006 roku. Przygodę z piłką zakończył wicemistrzostwem świata w 2006 roku.

Mistrzostwa Europy 2004 w Portugalii

Euro 2004 było wyjątkowe. O dziwo, Grecy zwyciężyli w swojej grupie eliminacyjnej, pokonując takie drużyny jak Hiszpania czy Ukraina. Faza grupowa była dla Greków bardzo trudna, ale rzutem na taśmę udało im się wyjść z grupy A, wyprzedzając po raz kolejny Hiszpanię. Najlepszym piłkarzem turnieju został pomocnik reprezentacji Grecji – Theodoros Zagorakis. Rozgrywający greckiej drużyny znakomicie wykonywał swoją pracę i zaliczył wiele asyst, co dało mu tytuł MVP Euro 2004, a jego drużynie jedyne w historii mistrzostwo Europy. Na Euro 2004 Zagorakis miał 33 lata, więc był u schyłku swojej kariery. Przed mistrzostwami grał w takich klubach, jak: AO Kavala, PAOK Saloniki, Leicester City i AEK Ateny. Jak widać, nie są to zespoły z najwyższej półki. Po Euro jego kariera mogła nabrać tempa, ale znakomity wtedy zawodnik przeszedł do FC Bologna za… 300 tysięcy euro. Później wrócił jeszcze do PAOK-u Saloniki i zakończył karierę. Sukces z reprezentacją w żaden sposób nie przeniósł się na jego grę w klubach.

Mistrzostwa Europy 2008 w Austrii i Szwajcarii

Tytuł najlepszego piłkarza Euro 2008 trafił do Xaviego Hernandeza. Zwycięstwo w mistrzostwach Europy przyspieszyło rozwój tego i tak dotychczas znakomitego zawodnika. Stało się ono dla niego niejako rozwiązaniem. Z miejsca przedłużył swój kontrakt z Barceloną, której stał się niepodważalnym liderem. Po zwycięstwie na boiskach Austrii i Szwajcarii z klubem ze stolicy Katalonii zdobył ponad dziesięć różnych trofeów. Najcenniejszymi z nich są niewątpliwie trzy mistrzostwa Hiszpanii oraz dwukrotny triumf w Lidze Mistrzów.