Jedenastka marca La Liga

Juan Pablo (Sporting Gijon) – Hiszpan w marcu rozegrał sześć ligowych spotkań i wpuścił w nich jedenaście goli. Sporo, powiecie. A my powiemy, że bardzo mało, biorąc pod uwagę, że były zawodnik Numancii musiał powstrzymywać napastników Barcelony, Sevilli czy Athleticu. Walczący o utrzymanie Sportingu ugrał w tym miesiącu raptem cztery punkty, ale gdyby nie było Juana Pablo, oczek byłoby znacznie mniej, prawdopodobnie zero. Gdyby golkiper miał 24, nie 34 lata, to pewnie w mediach bardzo, bardzo głośno byłoby o jego transferze do prawdziwego, nie zaś urojonego klubu. Klubem urojonym jest oczywiście ekipa z Gijonu. Niby istnieje, ale tak naprawdę jej nie ma. Gdyby Juan Pablo grał w drużynie opierającej się na czymś więcej niż tylko trenerze oszołomie, byłby sensacją na skalę europejską. Teraz słyszeli o nim nieliczni.

Juanfran Torres (Atletico Madryt) – skrzydłowy przez Gregorio Manzano siłą przerobiony na prawego obrońcę jest prawdziwym objawieniem ostatnich miesięcy. Atletico bardzo długo miało poważne problemy ze skompletowaniem bloku obronnego. Transformacja wychowanka Realu Madryt jest jak dar niebios. Trenerzy pewnie spodziewali się, że Hiszpan się bez trudu odnajdzie w nowej roli, ale – stawiam orzechy przeciwko diamentom – nie przypuszczali, że wyhodują aż taką bestię. Juanfran jest w tym momencie najlepszym prawym obrońcą La Liga, w marcu w pięciu meczach miał aż trzy asysty. Coraz głośniejsze są głosy nawołujące do wypróbowania go w reprezentacji, zwłaszcza teraz, w momencie gdy Andoni Iraola i Alvaro Arbeloa wyraźnie spuścili z tonu.

„Cata” Diaz (Getafe CF) – Argentyńczyk przeżywa ostatnio najlepsze chwile w zawodowej karierze. Dostał powołanie do kadry „Los Albicelestes”, odzyskał spokój i wreszcie ustabilizował formę. Jeszcze rok temu „Cata” grał raz znakomicie, raz beznadziejnie. Teraz nie ma już meczów słabych, nie ma bezsensownych fauli, wielomeczowych zawieszeń i nieuzasadnionej agresji. Jest sporo zdecydowanej, męskiej gry, ale wszystko odbywa się w w granicach zasad fair play. Getafe miało ostatnio wielkie problemy z obsadą pozycji stopera, trzeba było wypożyczyć Alexisa Ruano, żeby załatać gigantyczne dziury. Właśnie w tym najtrudniejszym dla „Los Azulones” czasie „Cata” osiągnął szczyt swoich możliwości. To miło z jego strony.

Jose Nunes (RCD Mallorca) – Portugalczyk długo leczył kontuzję. Tak długo, że zaczęliśmy się zastanawiać, czy trener Caparros w ogóle ma zamiar stopera jeszcze w wyjściowej jedenastce wystawiać. Martwiliśmy się, niektórzy słabsi psychicznie już płakali, że stracimy możliwość podziwiania gry tego znakomitego zawodnika. Na szczęście „Jokin” to człowiek rozsądny. Nawet jeśli duet Ramis – „Chico” sprawował się dobrze, dla Nunesa musiało znaleźć się miejsce. I znalazło. Portugalczyk gra, jest kapitanem i jest łysy.

Guilherme Siqueira (Granada CF) – o lewego obrońcę Granady bije się podobno pół Europy. I chodzi tu o to lepsze pół, to z klubami regularnie grającymi w Lidze Mistrzów. Brazylijczyk ma za sobą prawdopodobnie najlepszy miesiąc w karierze. W sześciu meczach strzelił cztery gole. Trzy z rzutów karnych, w tym dwa Barcelonie. Siqueira ma 26 lat, więc nie można nazwać go młodzieniaszkiem. We Włoszech go nie doceniano, w Hiszpanii szybko stał się nawet jeśli nie gwiazdą, to na pewno graczem rozpoznawalnym. Poza znakomitymi statystykami defensor imponuje też tym, że chyba zawsze jest uśmiechnięty. Biega sobie taki radosny człowieczek, odbiera, podaje, strzela, i sprawia, że przeraźliwie nudne mecze Andaluzyjczyków są troszkę bardziej znośne.

Martin Demichelis (Malaga CF) – kupiono go jako stopera. Na takiej pozycji też grał najdłużej. Był niepodważalnym liderem obrony, ale nie zaliczał jakichś szczególnie wybitnych występów. Pełnię swoich możliwości Argentyńczyk pokazał w momencie, gdy kontuzji nabawił się Toulalan. Manuel Pellegrini z musu wystawił byłego piłkarza Bayernu na pozycji defensywnego pomocnika i to było objawienie. Facet się przez te wszystkie lata marnował na stoperze. Na pivocie jest o niebo lepszy. Ta pozycja wybacza więcej, ale i więcej wymaga. I taki układ nieco szalonemu Argentyńczykowi pasuje.

Raul Garcia (Osasuna Pampeluna) – dwa gole i dwie asysty w sześciu marcowych spotkaniach. Całkiem niezłe statystyki jak na piłkarza, który w poprzednim sezonie był czwartym defensywnym pomocnikiem Atletico. W Pampelunie Hiszpan odżył i przeszedł transformację. Stał się zawodnikiem znacznie bardziej ofensywnym. Wreszcie przestał się bać. Okazuje się, że Raul Garcia to człowiek, który rozkwita pod presją, który woli liderować, niż komuś się podporządkować . Tacy gracze są niebywale wartościowi, ale trzeba umieć się z nimi obchodzić. Trener Mendilibar nie miał problemu z ustawieniem Osasuny w sposób odpowiadający Hiszpanowi. Efekt – szóste miejsce w tabeli.

„Apono” Galdeano (Real Saragossa) – w Maladze był uwielbiany, ubóstwiany, kochany przez kibiców, ale działacze bez mrugnięcia okiem pozwolili mu odejść. Hiszpan za cel zesłania obrał sobie znajdującą się na dnie ligowej tabeli Saragossę. Wielu ekspertów miało poważne wątpliwości, czy taki ruch ma jakikolwiek sens. Teraz już wiemy, że  była to znakomita decyzja. Klub z La Romareda nie jest już najsłabszą drużyną w tabeli, teraz wygrywa mecz za meczem i chyba jeszcze zawalczy o utrzymanie. Gdybyśmy mieli powiedzieć, który piłkarz jest najważniejszym elementem układanki Manolo Jimeneza, powiedzielibyśmy, że jest nim właśnie „Apono”. To prawdziwy lider.

Jesus Navas (Sevilla FC) – w styczniu Andaluzyjczyk zapisał na swoim koncie jedną asystę, w lutym gola i asystę, a w marcu trzy asysty i dwa gole. Forma rośnie i nic nie wskazuje na to, by miała przestać rosnąć. Skrzydłowy walczy o prawo gry na Euro i jeśli utrzyma taką dyspozycję, miejsca w samolocie do Polski może być pewny. Jeszcze trochę, a zaczniemy się zastanawiać, czy nie zasługuje na miejsce w wyjściowej jedenastce „La Seleccion”. Jedno jest pewne – w Sevilli jest nie do ruszenia, nie do zastąpienia. Jak na kapitana przystało.

Cristiano Ronaldo (Real Madryt) – osiem goli i trzy asysty Portugalczyka. Sześć meczów i takie statystyki… W tych liczbach jest coś pięknego i jednocześnie coś strasznego. Nikt nigdy nie notował takich wyników. La Liga to ponad 80 lat historii i tylko nieliczni przez krótką chwilę mogli równać się z asem Realu. Nawet Telmo Zarra, baskijski bóg linii napadu, nigdy nie był aż tak dobry. Wielka szkoda, że jest ktoś taki jak…

Leo Messi (FC Barcelona) – szkoda, że on jest, bo gdyby go nie było, moglibyśmy powtarzać sobie, że kiedyś było lepiej, że Pele, Maradona, Cruyff to ludzie, którzy byli lepsi niż ktokolwiek grający obecnie. Argentyńczyk każe nam się zastanowić. Czy ktoś kiedyś był równie dobry? Chyba tak. Czy ktoś był lepszy? Chyba nie. W marcu w Primera Division Leo był minimalnie gorszy od Cristiano: osiem goli i dwie asysty. Ależ szalony jest ten wyścig, jeśli ktoś, kto notuje takie wyniki, nie jest najlepszy w lidze.

Piłkarza miesiąca nie wybieramy, bo nie czujemy się na siłach rozsądzić, kto był lepszy: Leo czy Cristiano.