Jak wygląda doping na Wiśle po odsunięciu pseudokibiców od władzy?

Pod stadionem zjawiłem się nieco ponad godzinę przed meczem – odpowiedni czas, by zwiedzić wszystkie interesujące mnie obiekty. Pierwszym moim przystankiem jest hala Towarzystwa Sportowego, w której mieści się mały sklepik sprzedający gadżety związane z Wisłą. Od zewnątrz nie wygląda zachęcająco, od wewnątrz, jak się przekonałem, również. Koszulki, szaliki, smyczki, pocztówki… słowem – wszystko, czego kibic może chcieć. Nuda, idę dalej.

Idąc w głąb budynku, spostrzegłem kolejny sklepik, który – w porównaniu z poprzednim – wyróżnia się witryną obklejoną wlepkami związanymi z „Białą Gwiazdą”. Wytężywszy wzrok, zauważyłem wielką naklejkę obrazującą uśmiechniętego rekina z założonymi rękami i czerwoną koszulką.

Dla niewtajemniczonych – logo Sharksów, czyli kibicow… ekhm, kibolskiej bojówki Wisły Kraków. Grupy, na której czele stał (stoi?) obecnie przebywający w areszcie Paweł Michalski, szerzej znany jako „Misiek”.

Wchodzę. Nazwa sklepik to spore nadużycie – raczej wnęka w ścianie, w której umieszczono towar na sprzedaż. Moją uwagę przykuł pewien regał, a właściwie jego ściana, dumnie nazwana „strefą kiboli”.

Widnieją na niej takie wlepki, jak: „Jude Gang Bang”, „Sracovia Ultras”, „Cracovia stara k****” i tym podobne, nie wspominając już o szalikach z napisami „Wisła Sharks”. Przyznam, że zrobiło to na mnie niemałe wrażenie, mając na uwadze fakt, że jest to teren obecnego właściciela Wisły Kraków. Zresztą – zobaczcie sami.

– Ile? – pytam, wskazując na wyżej wymienione wlepki.

– One są stare, takich już nie robimy – odpowiada sucho sprzedawca.

– A jakie macie?

– Tylko te, które są wystawione.

– Biorę – mówię, pokazując na pierwszy lepszy zestaw.

– Dziesięć złotych.

Tak naprawdę niezbyt byłem zainteresowany ich asortymentem. Szwendając się z aparatem w ręku, w dodatku nieubrany w klubowe barwy, zwróciłem uwagę paru osób w pobliżu, z którymi – jestem pewien – nie chciałbym mieć na pieńku. Wlepki kupiłem tylko dlatego, by nie wzbudzać większych wątpliwości.

Następny przystanek – restauracja „U Wiślaków”. Miejsce przedmeczowych schadzek sympatyków „Białej Gwiazdy”. Zamówiłem piwo i wygodnie usiadłem przy stole, oglądając porozwieszane zewsząd koszulki Wisły Kraków z dawnych lat, przypominające okres świetności.

Szczególnie rzuciła mi się w oczy wlepka – w ogóle stadion Wisły i tereny wokół są wyjątkowo obklejone różnej maści naklejkami – z przekreślonym wizerunkiem Jacka Bednarza.

Bednarz przed pięcioma laty pełnił funkcję dyrektora sportowego klubu. To za jego rządów Stowarzyszenie Kibiców Wisły Kraków wystosowało następującą propozycję: złotówka od każdego sprzedanego biletu na inicjatywy kibicowskie, a także swobodne poruszanie się po stadionie.

Bednarz przystał, ale na tylko jeden z warunków – złotówka od biletu na rzecz SKWK – w zamian oczekując ponoszenia przez stowarzyszenie pełnej odpowiedzialności za wszelkie wybryki na trybunach.

Tak rozpętała się otwarta wojna na linii Bednarz–pseudokibice, którą ten pierwszy przegrał. Ówczesny właściciel, Bogusław Cupiał, wyczerpany zaistniałą sytuacją, postanowił spełnić żądania – ba! – zwolnił Jacka Bednarza, a to wszystko w imię własnego spokoju.

Był rok 2014. O tym, jak brzemienna w skutkach okaże się ta decyzja, przekonamy się za około pięć lat, gdy Wiśle głęboko w oczy zajrzy widmo bankructwa.

W styczniu bieżącego roku nowy zarząd Towarzystwa Sportowego postanowił stanowczo odciąć się od sposobu zarządzania klubem przez poprzedników, zrywając szereg ustanowionych wcześniej umów. Wśród nich znalazła się również i ta gwarantująca SKWK złotówkę od każdego sprzedanego biletu. Mimo to kibole wciąż cieszą się z – co prawda już tylko częścią – wcześniej ustanowionych udogodnień. Racja ich bytu nadal pozostaje nieznana.

Gniazdowy, czyli ten, który – mówiąc kolokwialnie – robi doping, i kilku innych niemniej dopingujących posiadają oficjalne akredytacje wydane przez klub umożliwiające im poruszanie się po terenie wokół murawy oraz strefie publicznej. Co ciekawe, aby móc przebywać nieopodal placu gry, wymagana jest specjalna kamizelka funkcyjna. Żaden z nich w takową, rzecz jasna, przyodziany w dniu meczowym nie jest. Niebywałe, że w dalszym ciągu klub po cichu zezwala na ten proceder, prowadząc politykę przymkniętego oka.

Ostatni łyk zimnego browaru i wychodzę – do meczu pozostały już niespełna dwa kwadranse. W trakcie mojej drogi z restauracji na stadion natknąłem się na pewien stragan. Ubrany w klubowy dres gość sprzedawał kibicowski starter pack – głównie koszulki i szaliki. Gdy tak się przyglądałem, spostrzegłem ogromną naklejkę z przekreślonym herbem Cracovii ze znamiennym komentarzem „śmierć przerzutom”.

– Ile kosztuje? – pytam.

– Pięć złotych.

Wertuję w portfelu kieszeń na bilon. Całość pieniędzy przechowuję na karcie, z której – co oczywiste – nie skorzystam, ponieważ zakup terminala wiąże się z legalnym handlem i odprowadzaniem podatków, tym samym pomniejszając dochody stadionowych rekinów biznesu.

– Dwa, cztery… – już wiem, że piątki to ja z tych klepaków nie uzbieram. Sprzedający najwyraźniej dostrzegł mój deficyt drobnych.

– Nie szukaj już więcej. Bierz, jest twoja.

Trybuna C na stadionie miejskim imienia Henryka Reymana zajmowana jest przez najzagorzalszych kibiców Wisły (w tym członków SKWK i bojówki 'Sharks’). Na wejściu powitał mnie swąd farby i dymiących się papierosów. Rząd piąty, miejsce numer cztery. Schodzę w dół sektora, ale szybko zrozumiałem, że swojego miejsca raczej nie zajmę. Moją szarżę na Zajęcie zakupionego krzesełka zatrzymała zwinięta oprawa. Jeśli zastanawialiście się kiedyś, ile widać, gdy jest się przykrytym taką oprawą, to widać ni mniej, ni więcej tyle.

W oczekiwaniu na pierwszy gwizdek spostrzegłem pewnego mężczyznę, który – podobnie jak wspomniany sprzedawca – miał na sobie klubowy dres, a także akredytację na szyi. Po chwili znalazł się w sektorze, z torby wyjął kurtkę wraz z czapką, a dokument umożliwiający poruszanie się po terenie stadionu dyskretnie schował do kieszeni.

Jeszcze przed sekundą byłem pewien, że to któryś z pracowników klubu, jednakże pozory bywają złudne. Okazał się jednym z uprzywilejowanych gości wyposażonych w klubowe akredytacje.

– To być może najważniejszy mecz ostatnich lat. Poniedziałkowe spotkanie ze Śląskiem Wrocław będzie testem dla piłkarzy, zarządu, ale przede wszystkim dla kibiców Wisły Kraków – Rafał Wisłocki na Sport.pl.

Obawy obecnego prezesa spółki piłkarskiej były jak najbardziej uzasadnione. Jeśli wierzyć doniesieniom medialnym, mecz z perspektywy trybun miał oglądać przedstawiciel podmiotu zainteresowanego kupnem akcji klubu. Ewentualny wybryk pseudokibiców mógłby całą transakcję spalić na panewce.

Tymczasem, wbrew wszelkim przewidywaniom i krążącym powszechnie pogłoskom, doping w trakcie meczu był nader kulturalny (jak to w ogóle brzmi?) – kult jednostki Kuby Błaszczykowskiego, zero flag i rac, jedynie dwie bądź trzy przyśpiewki zawierające wulgaryzmy. Cała otoczka bez zbędnych ekscesów.

„Coś tu zbyt spokojnie” – myślę. W pewnym momencie gniazdowy przerwał doping celem wydania komunikatu, który brzmiał następująco: „Teraz po trybunie przejdzie zbiórka pieniędzy. Wiem, że opinia teraz nie jest zbyt fajna, ale mamy kilka zaległości. Każdy niech coś wrzuci”.

Od razu skumałem, o co chodzi, a mianowicie o skompromitowane Stowarzyszenie Kibiców Wisły Kraków. Odejście Marzeny Sarapaty i spółki oraz zerwanie umowy z klubem gwarantującej złotówkę od biletu sprawiło, że kranik z pieniędzmi został natychmiastowo zakręcony. Poprzednia prezes po grudniowym meczu z Lechem Poznań miała dać aż 40 tys. złotych w gotówce przedstawicielom SKWK. Absurd.

Mało tego – po obaleniu Jacka Bednarza i spełnieniu postawionych żądań stowarzyszenie rozpoczęło dodatkową zbiórkę pieniędzy w celu uzbierania środków na postawienie pomnika Henryka Reymana obok stadionu, a także wybudowania muzeum Wisły.

Efekt to ponad 100 tysięcy złotych. Po pewnym czasie temat wspomnianych inwestycji przepadł, podobnie jak pieniądze, które trafiły, no właśnie – gdzie? Lata rozpusty i zuchwałości to już przeszłość. Karma zawsze wraca.

Na dnie torby, z której kilku gości wyciągnęło pudełka na pieniądze, dostrzegłem długi, drewniany uchwyt, jednak nie sposób ocenić, co kryło się dalej, gdyż resztę narzędzia zakryto wyblakłą tkaniną. Maczeta? Tasak? Zwykły drewniany kij? Nie wiem i, szczerze mówiąc, wolę nie wiedzieć. Mniej wiesz, lepiej śpisz.

Wracając do słów Rafała Wisłockiego – kibice, jako ogół, pozytywnie zaliczyli egzamin. Atmosfera o wiele bliższa przyjaznej aniżeli wrogiej, mimo że przecież nie tak dawno grupa kiboli Wisły zerwała zgodę z ekipą Śląska. Potencjalny inwestor, jeżeli rzeczywiście przebywał na stadionie, oraz zarząd Wisły mogą spać spokojnie.

Mimo wszystko włodarze „Białej Gwiazdy” mają jeszcze sporo do zrobienia – w budynku Towarzystwa Sportowego znajduje się sklep sprzedający antysemickie, nawołujące do agresji i przepełnione mową nienawiści „gadżety”, część pseudokibiców posiada wydawane przez klub akredytacje umożliwiające swobodne poruszanie się po wyznaczonych strefach, cały stadion (i nie tylko) zewsząd oklejony jest różnego rodzaju wlepkami, a na trybunę – mimo kontroli – przy odrobinie sprytu i pomysłowości można wnieść tak naprawdę wszystko.

kibice Wisła Kraków