A propos: Nowy rozdział gry

Finał marzeń, wielki spektakl, walka gigantów – takie tytuły nosiły wszystkie piłkarskie gazety na świecie w przededniu wielkiego finału Pucharu Konfederacji 2013 w Brazylii. To miał być przedsmak tego, co czeka nas za rok. To miał być dzień Hiszpanów, którzy w swojej historii nie zdobyli jeszcze tego oto – bądź co bądź – wielkiego trofeum. Cztery lata temu było wielkie rozczarowanie. Wszyscy czekali na podobny finał, jednak w półfinale lepsza okazała się reprezentacja USA i w efekcie „La Furia Roja” musiała zadowolić się zaledwie brązowym medalem.

Od 1994 roku Brazylia była maszynką do zabijania, która potrafiła rozgromić dosłownie każdego – dwa mistrzostwa świata, jedno wicemistrzostwo, a do tego wszystkiego doszło jeszcze parę sukcesów z rozgrywek Copa America. Nagle czar prysł. Na ustach fanów piłki nożnej pojawiła się Hiszpania, która najpierw wywalczyła tytuł mistrza Europy, a następnie tytuł mistrza świata. Na Euro 2012 w Polsce i na Ukrainie padły pierwsze rekordy, podopieczni Vicente del Bosque ukarali bowiem makaroniarzy z Włoch czterema bramkami – było to najwyższe zwycięstwo w całej historii mistrzostw Europy, reprezentacja Hiszpanii jako pierwsza obroniła ów tytuł oraz została pierwszą drużyną w dziejach, która wygrała trzy turnieje z rzędu.

Koniec historii. Wróćmy do czasów teraźniejszych. Finałowe starcie w Pucharze Konfederacji można odbierać w dwojaki sposób, jednak dla nas, kibiców, pogrom w wykonaniu piłkarzy „Canarinhos” to dobry znak. Bo przecież ile można grać w barceloński sposób? Ile podań można wymienić podczas jednego spotkania? I w końcu ile razy można wygrywać? Każda seria się kiedyś kończy i w tym sezonie udowodniła to zarówno reprezentacji Hiszpanii, jak i FC Barcelona.

Kiedy patrzyłem na skład „La Furia Roja”, miałem wrażenie, że nowy sezon Primera Division wystartował dużo wcześniej i w pierwszej kolejce mieliśmy widowisko w postaci Gran Derbi. I tutaj można dopatrywać się pierwszego błędu Vicente del Bosque. Szkoleniowiec Hiszpanii nie lubi zmian – chce mieć ciągle tych samych zawodników i najlepiej jeszcze, żeby byli w tej samej formie. Sęk w tym, że nawet jeśli grają istny piach, to del Bosque konsekwentnie stawia właśnie na nich. I kiedy widzę na prawej obronie Alvaro Arbeloę, nóż mi się w kieszeni otwiera. Bo na ławce siedzi młody Cesar Azpilicueta, który zaliczył bardzo solidny sezon w londyńskiej Chelsea i w większości spotkań był jak ściana średnicy 20 centymetrów. „Azpili” jest szybszy, zwrotniejszy i potrafi pociągnąć zespół w akcjach ofensywnych. W dodatku zna się dobrze z Juanem Matą, więc pomocnik „The Blues” mógłby zamieniać się stronami z Pedro, aby lepiej funkcjonowały skrzydła „La Furia Roja”. Jest tylko jeden mały problem, który nazywa się Vicente del Bosque.

Brazylia dopiero buduje swój nowy zespół, oparty na umiejętnościach Neymara, Oscara, Hulka czy superszybkiego Lucasa Moury. Ma czas, nikt jej nie popędza, chociaż już za rok będzie gospodarzem mistrzostw świata, których jest oczywiście głównym faworytem. Presja jej nie zniszczy, tak jak nie zniszczyła Neymara, na którego skierowane były oczy wszystkich fanów futbolu – nie tylko kibiców Barcelony. Młody Brazylijczyk pokazał, że wart jest każdych pieniędzy, a transfer do Hiszpanii nie jest efektem medialnego szumu, który powstał wokół jego osoby. Przyznam szczerze, że jestem zaskoczony dobrą grą Neymara w Pucharze Konfederacji, ponieważ kiedy oglądałem mecze towarzyskie Brazylii, jak chociażby ten z Anglią, wydawało mi się, że ma on duży potencjał, jednak nie potrafi go dobrze wykorzystać. Do tego momentu znałem umiejętności Neymara tylko z filmików na YouTube o tytułach: „Neymar goal and skills! Must watch”. I tutaj w głowie rodziły się kolejne pytania: czy on jest gotowy na podbój Europy? Przecież w Brazylii grają o wiele, wiele słabsi obrońcy, których Neymar może spokojnie kręcić swoimi efektownymi sztuczkami. Myślałem, że jest przereklamowaną gwiazdeczką i kiedy dojdzie do wielkiego transferu, Neymar zniknie z powierzchni ziemi niczym brytyjski Titanic – pach! nie ma. Na szczęście myliłem się (chyba).

„Barcelona, Real plus Torres i Mata” (skład Hiszpanii) polegli. Ale to nie jest wielkie zaskoczenie. Polegli również w półfinałowym spotkaniu z Włochami, w którym prezentowali tragiczną skuteczność i momentami wyglądali jak zagubione dzieci w Tesco. Wszyscy znamy ten świetny (tak, świetny, i tutaj nie ma nawet o czym mówić) styl Barcelony oraz Hiszpanii. Jednak czasy się zmieniają i teraz żeby wygrać, potrzeba czegoś ekstra, czegoś nowego. Dlatego Vicente del Bosque powinien czym prędzej obejrzeć mecze kadry „La Roja” do lat 21. Thiago Alcantara, Isco, David de Gea i wielu innych świetnych grajków to przyszłość kadry Hiszpanów, na którą trzeba postawić i szybko odciążyć Xaviego oraz słabych na skrzydłach Pedro, Matę i Davida Silvę. Pytanie – czy del Bosque na to stać? Czy przed mistrzostwami świata zaryzykuje zmianę systemu oraz wprowadzi do składu nowych zawodników i da im pograć? Bo przecież nie chodzi tutaj o to, aby siedzieli oni na ławce rezerwowych…

Szkoleniowiec Hiszpanii chyba powoli zaczyna się gubić. Dlaczego do wykonania „jedenastki” posłał w bój środkowego obrońcę, Serio Ramosa? Na boisku byli przecież Xavi czy Iniesta. To tak, jakby Jose Mourinho odsunął od karnych Franka Lamparda, a Brendan Rodgers Stevena Gerrarda. Po pierwsze – tak się po prostu nie robi ze względu na to, co ci panowie osiągnęli. A po drugie – na jakiej podstawie Vicente del Bosque wywnioskował, że Ramos wytrzyma ciśnienie, presję i spokojnie skieruje piłkę do bramki rywala? Sergio Ramos i opanowanie to antonimy – od dawien dawna.

Zamknął się rozdział wielkiej, starej reprezentacji „La Furia Roja”. Czas przewrócić kolejką kartkę książki i zacząć pisać w niej zupełnie nową historię gry.

PS Fernando Torres został królem strzelców Pucharu Konfederacji z pięcioma trafieniami oraz jedną asystą. Paradoksalnie mówiąc – chłopak zasłużył, bo strzelał. Ale komu? Cztery bramki Tahiti i jedna Nigerii nie mogą być miarą umiejętności najlepszego snajpera turnieju.

Obserwuj autora tekstu na Twitterze: @JakubSosnicki

Alvaro Arbeloa Brazylia Cesar Azpilicueta Chelsea FC FC Barcelona Fernando Torres Hiszpania Juan Mata Neymar Da Silva Puchar Konfederacji Real Madryt Vicente Del Bosque Włochy