Pragmatyzm i Portugalia, czyli na pohybel oksymoronom

Nie wygrywają, nudziarze, od patrzenia na ich grę bolą zęby i przypomina się zeszłoroczna wigilia w wykonaniu cioci Stasi, która – mówiąc eufemistycznie – Makłowiczem w spódnicy nie jest. Taka właśnie jest Portugalia. Ale wydaje się, że Ronaldo i spółka mają w głębokim poważaniu to, w jakim stylu doczłapali do finału. Jeśli w niedzielną noc na ich szyjach zawisną medale z najcenniejszego kruszcu, to wszystkie wypowiedzi o słabości, braku stylu i kunktatorstwie będzie można rozbić o kant dupy części ciała, gdzie plecy kończą swą szlachetną nazwę.

Wyznania po portugalsku

Autor tego tekstu, czyli górnolotnie mówiąc, ja, podpisany nietypowo wyżej, a nie niżej, doskonale rozumiem, a przynajmniej tak mi się wydaje, podejście Portugalczyków. Parę razy kopnąłem się w czoło, bywało, że z niezłym skutkiem. Zdarzało się zebrać solidny łomot od LZS-u Wypizdów Górny, ale i wygrać z jakąś uznaną marką.

Olać styl, jeśli po 90 minutach biegania w krótkich porteczkach, w zbyt dużych koszulkach, które notabene związek z aerodynamiką mają mniej więcej taki jak piernik z wiatrakiem, za napompowanym świńskim pęcherzem możemy dopisać trzy punkty do naszego dorobku. Bo przecież te oczka dają utrzymanie, awans, kratę browarów, medale, dozgonną chwałę.

Powiem otwarcie. Zakochałem się w portugalskim pragmatyzmie.

Bo przecież, jak mawia klasyk równy Homerowi, Wergiliuszowi, Sienkiewiczowi i innym zasłużonym…

Chodzi o to, żeby strzelić jedną bramkę więcej od przeciwnika. Kazimierz Górski

Nie zachwycają, ale są w finale. Czyli, generalnie rzecz ujmując, pal licho fakt, że nie budowali składnych akcji od bramkarza, że ich stoperzy nie wyprowadzają piłki w stylu podobnym do legendarnych umiejętności Marcina Kamińskiego, że środkowi pomocnicy nie dziurawią obron prostopadłymi podaniami, że napastnicy nie lobują bramkarzy piętą. Liczy się efekt  końcowy.

A efekt końcowy może przerosnąć najśmielsze oczekiwania.

Oczekiwania wszystkich, począwszy od dziennikarzy, kibiców, przez trenerów, a na piłkarzach skończywszy. W końcu od 10 lat, od brązowego medalu na niemieckim mundialu, Portugalia odpadała na etapie ćwierćfinału, 1/8 czy fazy grupowej. Trochę bryndza jak na naród, w którym futbol zajmuje zaszczytnie miejsce w kulturze. Trochę bryndza jak na naród, który wśród swoich synów ma takich piłkarzy, jak: Eusebio, Pauleta, Rui Costa czy Figo. Trochę bryndza jak na naród, który reprezentuje bezsprzecznie jeden z najlepszych piłkarzy w historii.

Alegoria po portugalsku?

Potrzeba było spokojnego człowieka, człowieka z kamienną twarzą. Fernando Santos stworzył z przaśnego zespołu maszynkę do wygrywania. I choć to wygrywanie może nie przekonywać, nie zachwycać, to – jak wspomniałem wyżej – olać to.

Z Portugalią Santosa i zwycięstwami zespołu jest trochę jak z Mesjaszem. Było wiadomo, że kiedyś przyjdą. Ale im dłużej się czekało, im dłużej się denerwowano i niecierpliwiono, tym bardziej zaczęto się o nie martwić. Jednak w końcu się pojawiły. I podobnie jak Mesjasz nie były wielce odtrąbione, nie było werbli i fanfar.

W dwudziestu pięciu meczach, w których zasiadał na portugalskiej ławce, jego zespół stracił 17 bramek. Wynik imponujący. Co więcej, jeśli za każdy z dwudziestu meczów przyznawalibyśmy punkty w normalnym, ligowym systemie, bez chorych podziałów, dzieleń, odejmowań, komisji licencyjnych i innych tego typu udziwnień, to drużyna uciułałaby 51 oczek. Średnia – dwa punkty na mecz. Na poziomie reprezentacyjnym jest to wynik zdecydowanie powyżej przeciętnej.

Wynik, którego nie sposób zlekceważyć.

Konsekwentny jak Portugalia

Denerwują, irytują, trochę śmieszą wszystkie wpisy w stylu, „to moglibyśmy/to powinniśmy być my”.

Nie, nie moglibyśmy. Nie, nie powinniśmy. W futbolu nie ma takich określeń. Nie ma punktów za styl, za lądowanie telemarkiem. Liczy się tylko to, co w sieci. Liczy się to, czy zdołasz pokonać przeciwnika – jak na wojnie. Możesz krwawić 90, a nawet i 120 minut, ale jeśli jesteś w stanie się skoncentrować, przetrwać oblężenie, a na koniec wyprowadzić decydujący cios, to jesteś zwycięzcą.

I Portugalia opanowała to perfekcyjnie. Wszyscy, którzy grali tak pięknie, tak wspaniale, a stanęli na drodze piłkarzy z Półwyspu Iberyjskiego, oglądają Euro w telewizji. Wszyscy, nad którymi wznoszono eksperckie ochy i achy, od dawna wypoczywają w wakacyjnych kurortach. Ale nie jest tajemnicą, kto odczuwa w tej chwili większą satysfakcję.

Powiem otwarcie. Zakochałem się w portugalskim pragmatyzmie.

A Portugalczycy spokojnie, konsekwentnie, często po linii najmniejszego oporu, dążą do celu. A celem jest złoto mistrzostw Europy.

Dobrze, gdy futbol jest piękny. Ale w futbolu nie ma nic piękniejszego niż zwycięstwa. Nieistotne, w jakim stylu, nieistotne, jakim kosztem. Po trupach do celu. A jeśli trupem ma być widowisko, to trudno.

Olać to.

Cristiano Ronaldo Fernando Santos Portugalia