O minionym roku Wisła Kraków, jak i cały świat, wolałaby zapomnieć

Co roku wydaje się, że gorzej już nie będzie, że nowa kampania przyniesie nowe rozdanie i Wisła Kraków będzie plasować się w górnej połówce tabeli. A od dziewięciu sezonów niewiele się zmienia, wiślakom zazwyczaj jest bliżej do strefy spadkowej niż tej pucharowej. Tylko w podanym okresie czasu aż trzykrotnie byli skazani na walkę o przetrwanie i wszystko wskazuje na to, że teraz będzie podobnie.

Ale jak ma być inaczej, skoro przez pół roku wygrywasz dwa mecze. Efektowne zwycięstwo ze Stalą 6:0 i 3:0 z Podbeskidziem to jedyne przypadki w ostatnim półroczu, gdy piłkarze „Białej Gwiazdy” schodzili z boiska w pełni uśmiechnięci. Co ciekawe, spotkania te odbyły się jedno po drugim i już niektórzy zdążyli wysnuć teorię, że Wisła się podnosi. Jednak bliższe prawdy wydaje się być stwierdzenie o niskich umiejętnościach rywali, co najlepiej pokazuje tabela.

Tacy sami 

Do rywalizacji z Lechem Poznań Wisła Kraków przystąpi po sześciu spotkaniach bez zwycięstwa. I mimo że aż w pięciu z tych meczów wiślacy prowadzili, to tylko raz udało im się zremisować. Cztery porażki po roztrwonionym wcześniej prowadzeniu powodują, że coraz popularniejsze w grodzie Kraka stają się teorie o zmęczeniu w drużynie oraz braku odpowiedniej koncentracji, co idealnie znają ich najbliżsi rywale. Lech Poznań jednak ma prawo być zmęczony zarówno fizycznie, jak i psychicznie. W przypadku Wisły Kraków tłumaczenie się zmęczeniem jest po prostu nie na miejscu.

Zespół gra raz w tygodniu, w jednych rozgrywkach praktycznie od startu ligi, bo ośmieszył się w 1. rundzie Pucharu Polski z 3-ligowym KSZO Ostrowiec. Co zresztą jest recydywą, bo rok wcześniej było identycznie. Lepszy okazał się rywal z niższej ligi. Tak więc od roku Wisła Kraków gra wyłącznie w ekstraklasie. Jest zespołem, który w tym czasie zaliczył jedną z najmniejszych liczb spotkań. Tłumaczenie się krótką przerwą między sezonami, która była taka sama dla wszystkich, jest bezzasadne.

Przed tygodniem, jak to Wisła Kraków ma już w zwyczaju, też prowadziła i też nie wygrała. I mimo że pierwsza połowa była koncertowa, a biorąc pod uwagę klasę rywala, to śmiem twierdzić, że nawet najlepsza w sezonie, to druga zabrała wszystko. Legia bezlitośnie obnażyła braki krakowskiej drużyny. Idealnie pokazywała to statystyka posiadania piłki, która w pierwszej połowie kształtowała się na poziomie 50%, a w drugiej 25% po stronie gospodarzy.

Moguncka szkoła przy Reymonta 

W tym meczu mogliśmy po raz pierwszy zobaczyć, jaką wizję na Wisłę Kraków ma Peter Hyballa. Bo trudno było czegokolwiek doszukać się w derbowej kopaninie. Ogromna intensywność, mityczny już „gegenpressing” przynosiły wymierne korzyści w pierwszej części spotkania. Tylko oczywiście po obejrzeniu drugiej połowy pojawiły się głosy, czy Niemiec aby nie porwał się z motyką na słońce.

Intensywnie. Ale stać na zdecydowanie więcej. ?⚪️?@WislaKrakowSA

— Jarosław Królewski (@jarokrolewski) December 12, 2020

Bo gdyby Wisła Kraków była teraz kilka lokat wyżej i miała kilka punktów więcej, to oczywiście bardzo byśmy taki sposób doceniali. Przyzwyczajeni do niczego każdy najmniejszy element stylu, pokazanie czegokolwiek budzi w nas poczucie nadziei i wiary.

Jednak Wiśle przede wszystkim potrzeba teraz punktów. I pewnie fani z Reymonta zamiast słuchać tych wszystkich opowieści Hyballi o tym, czego to on nie zrobi z tą drużyną zimą, jak to oni nie będą grać, woleliby pójść drogą Leszka Ojrzyńskiego po przejęciu Stali. Pierwsze dwa mecze pod wodzą Niemca przyniosły punkt. Jednak i tak największym pozytywem jest obraz płynący z pierwszej części spotkania przeciwko Legii.

„W tej chwili planujemy, że przygotowania do rundy wiosennej rozpoczniemy 4 stycznia o godz. 10.30. Tak to było ustalone jeszcze przez mojego poprzednika i pod tym kątem zawodnicy planowali swoje urlopy. Planujemy pięć, sześć sparingów” ~ P. Hyballa pic.twitter.com/kaVSC2TUMJ

— Janusz (@orinar91) December 18, 2020

Problemy, problemy, no i problemy

Przed Hyballą mnóstwo zadań. Jednym z kluczowych jest poprawa gry na własnym stadionie. W obecnej rundzie w sześciu rozegranych u siebie spotkaniach Wisła wygrała tylko raz, a poniosła aż pięć porażek. Paradoksem jest fakt, że lepiej wiślacy wyglądają w delegacji. Jedno zwycięstwo, pięć remisów i tylko jedna porażka to już stan łatwiejszy do zaakceptowania.

"Punkty oczekiwane" na podstawie "expected goals" z każdego meczu w tym sezonie ligowym:

25,57 – Raków
23,35 – Legia
21,13 – Górnik
…
13,98 – Wisła Kraków
13,41 – Stal
12,68 – Podbeskidzie

Więcej na: https://t.co/I0gP0Udvo2

— EkstraStats (@EkstraStats) December 17, 2020

Jednak dużym problemem zespołu z perspektywy kończącej się rundy jest brak liderów. Dopóki pozwalało na to zdrowie i forma sportowa, takim był Jakub Błaszczykowski. Teraz już trudno go takowym nazywać, jak w sezonie rozegrał mniej niż połowę spotkań. Patrząc na mecze Wisły, pewnie kimś takim jest Yaw Yeboah. Ale spoglądając na liczby, widzimy raptem trzy gole i dwie asysty. W poważnym zespole trudno kogoś z takim dorobkiem nazwać liderem. Do tego problemem ewentualnego liderowania przez Ghańczyka jest krótki okres jego pobytu w Krakowie. Innych liderów brak, a najlepiej oddaje to fakt, że żaden piłkarz „Białej Gwiazdy” nie strzelił w tym sezonie więcej niż trzech bramek.

Problemem są też letnie transfery. Bo czy w przypadku Beqiraja, Mehremicia, Savicia, Frydrycha, Abramowicza możemy powiedzieć, że indywidualnie stanowią oni o sile zespołu? Raczej nie. Wyjątkiem jest wspomniany wcześniej Yeboah. Pozostali pewnie za chwilę znów gdzieś odejdą i za dwa lata nie będziemy w ogóle o nich pamiętać. Bo co Wiśle w takim sezonie jak ten, gdzie prawdpodobieństwo spadku jest bardzo małe, mają dać zagraniczni trzydziestolatkowie. Wisła nigdy się nie odrodzi, jak nie oprze zespołu na swoich młodych chłopakach. A tu problem jest gigantyczny.

Kogo by tu sprzedać? 

Dziś średnia wieku drużyny wynosi niespełna 26 lat, ale nie to jest największym kłopotem, tylko fakt, że w kadrze nie ma młodych piłkarzy, na których Wisła mogłaby zarobić. I stąd też biorą się finansowe problemy klubu. Ostatnimi zawodnikami, na których Wisła Kraków coś zarobiła, byli Mączyński i Carlitos, jednak też mówimy o kwotach na poziomie tylko 400 tysięcy euro. Za więcej w ostatnich dziesięciu latach Wisła praktycznie nie sprzedaje. Wynika to oczywiście z braku młodych utalentowanych chłopaków, bo to jedynie oni potrafią zagwarantować takie liczby.

Najlepiej widać to po roli młodzieżowca w tym zespole. Najczęściej pełni ją prawy obrońca Dawid Szot, który uzbierał 11 występów. Jednak trudno na razie oczekiwać, że za pół roku stanie się bohaterem zagranicznego transferu. Inni młodzieżowcy, którzy w podobnym stopniu dostają swoje szanse, to Aleksander Buksa i Patryk Plewka, jednak w ich przypadku występy biorą się bardziej z obowiązku realizacji przepisu o młodzieżowcu niż odpowiedniej formy sportowej.

***

Jak widać, dużo wody jeszcze musi w Wiśle upłynąć, by Wisła Kraków wróciła do czołówki tabeli. Pierwsze mecze Hyballi to wzajemne sprawdzanie się. Poprawy oczekiwać będziemy w nowym roku. Jednak nie liczmy na zbyt dużo, bo mimo że CV trenerskie Hyballi daje ku temu podstawy, to kadra zespołu i wszystko, co dzieje się wokół klubu, już niekoniecznie. W Krakowie tym bliżej Reymonta życzenia noworoczne o lepszym roku niż ubiegły będą wymowne jak nigdzie indziej, byleby nie stały się noworocznymi postanowieniami.

 

Peter Hyballa Wisła Kraków Yaw Yeboah