Futbol jest wielki: Przegrał tylko z kontuzją

Matthias Sammer urodził się 5 września 1967 roku w Dreźnie, mieście leżącym w ówczesnej Niemieckiej Republice Demokratyczniej. Poszedł on w ślady ojca, Klausa Sammera, który był piłkarzem, reprezentantem Niemiec, a później trenerem.

Kariera piłkarska

Mimo że wszyscy pamiętają go z gry na środku obrony, to jednak na początku kariery Matthias Sammer był defensywnym pomocnikiem. W wieku zaledwie pięciu lat rodzice zapisali go do szkółki lokalnego Dynama Drezno, którego to zawodnikiem był, kończący powoli piłkarską karierę, ojciec Sammera. W młodych sekcjach klubu ze stolicy Saksonii Matthias grał 13 lat, krok po kroku przechodząc do kolejnych drużyn Dynama, aż w 1985 roku wystąpił po raz pierwszy w podstawowym składzie klubu. Szansę debiutu dał mu tata, który pełnił wówczas funkcję trenera Dynama. I nie było to wcale faworyzowanie syna, bowiem Matthias Sammer już wtedy wykazywał duże umiejętności.

Przez 5 lat Sammer był podstawowym piłkarzem Dynama, rozegrał w tym zespole 102 mecze, strzelając aż 39 bramek, co jak na defensywnego pomocnika (występującego również czasem w obronie) było nadzwyczaj dobrym wynikiem. Oprócz tego, że dużo grał i strzelał, to także jego klub osiągał niemałe sukcesy. Zdobył z nim mistrzostwo NRD w  1989 i 1990 roku oraz Puchar NRD. Nic więc dziwnego, że po zjednoczeniu Niemiec w 1990 roku został kupiony przez VfB Stuttgart. Klub ten był finalistą Pucharu UEFA z tego roku, miał też po utworzeniu wspólnej ligi zdecydowanie lepsze perspektywy. Zresztą do dziś można zaobserwować, że kluby z zachodu Niemiec rządzą w Bundeslidze.

Warto wspomnieć również o karierze Sammera w narodowej reprezentacji. Przez wiele lat występował w młodzieżowych reprezentacjach swojego kraju, ale większe sukcesy przyszły w roku 1986. Wtedy to Sammer dostał powołanie do reprezentacji U18, która wybierała się na Mistrzostwa Europy. Zdobył on bramkę w finałowym spotkaniu z reprezentacją Włoch (3:1), a w 1987 roku zajął, wraz ze swoją drużyną narodową, trzecie miejsce w Mistrzostwach Świata U20 .

Oprócz tego okazjonalnie grał też w pierwszej reprezentacji. Zadebiutował w niej już w wieku 19 lat, kiedy to 19 listopada 1986 na Zentralstadion w Lipsku zagrał w składzie NRD w meczu kwalifikacji Mistrzostw Europy przeciwko Francji (0:0). W ostatnim pożegnalnym spotkaniu w barwach NRD (przed zjednoczeniem Niemiec) w dniu 12 września 1990 Sammer, jako kapitan, zdobył dwa zwycięskiego gole, a jego reprezentacja pokonała w Brukseli Belgię 2:0. Miał wtedy 23 lata.

W Stuttgarcie również nie zawodził. Był podstawowym piłkarzem klubu, który w 1992 roku wygrał niemiecką Bundesligę. W trakcie dwóch lat występów w Stuttgarcie zagrał 60 spotkań, strzelając 20 bramek.

Szybko zainteresowały się nim zachodnie kluby. W 1992 roku wybrał ostatecznie ofertę Interu Mediolan, jednak jak się później okazało, był to największy błąd w jego karierze. We Włoszech nie przebił się do pierwszego składu, przez pół roku zagrał 11 meczów strzelając 4 gole, a później wrócił do Niemiec i związał się z klubem, z którym święcił największe sukcesy i w którym zakończył piłkarską karierę – Borussią Dortmund. Tam na stałe został przesunięty do linii obrony.

Sezony 1994/95 i 95/96 były jednymi z najlepszych w historii Borussii Dortmund. Klub z Zagłębia Ruhry wygrywał wówczas Bundesligę. Borussia zdobyła w tamtych sezonach również Superpuchar Niemiec, a w 1996 roku Puchar Zdobywców Pucharu. Matthias Sammer miał w ten sukces niemały wkład i choć nie strzelał już tak wielu bramek, to imponował postawą w obronie.

Legendy Borussii – Sammer i Möller:

Rok 1996 to nie tylko świetna karta w piłkarskiej karierze Sammera, ale i całej reprezentacji Niemiec, która grała na Euro 96. Matthias Sammer tworzył wówczas linię obrony wraz z Thomas Helmerem z Bayernu Monachium, a także dwoma kolegami z triumfującej w tamtym sezonie Borussii Dortmund: Stefanem Reuterem i Jürgenem Kohlerem. Sammer zagrał we wszystkich spotkaniach, również w pamiętnym finale, w którym po regulaminowym czasie gry na stadionie Wembley Niemcy remisowali z Czechami 1:1, a dopiero złota bramka Bierhoffa dała naszym zachodnim sąsiadom zwycięstwo i tytuł Mistrza Europy. W drugiej linii dzielił i rządził Andreas Möller, a bramki strzelał niezawodny kapitan Jürgen Klinsmann. Podczas tak udanego dla Niemiec turnieju, defensywę zwycięskiej reprezentacji uznano za złożoną z doświadczonych rzemieślników, solidnych, lecz mało efektownych. Mimo to najlepszym obrońcą Niemiec uznano właśnie Sammera, który oprócz dobrej postawy w defensywie, strzelił również dwa gole. Ponadto został on także wybrany do najlepszej jedenastki mistrzostw rozgrywanych w Anglii.

Golden Goal w finale Euro 96

Dzięki świetnym występom w reprezentacji i klubie, magazyn „France Football” postanowił przyznać mu Złotą Piłkę dla najlepszego zawodnika grającego w ligach europejskich. Sammera okrzyknięto nowym Franzem Beckenbauerem, a kolejny rok potwierdził, że piłkarz Borussii na ten tytuł zasłużył.

W 1997 roku Sammer osiągnął kolejny wielki sukces, wraz z Borussią triumfował w Lidze Mistrzów, pokonując w finale 3:1 Juventus Turyn. Miał 30 lat, wiele sukcesów na swoim koncie i choć mógł grać jeszcze przez kilka sezonów na bardzo wysokim poziomie, to w październiku 1997 roku poważna kontuzja kolana przekreśliła jego plany. Nie pojechał na Mundial do Francji w 1998 roku i ostatecznie musiał zakończyć piłkarską karierę.

Kariera szkoleniowa

Wielka więź Sammera z futbolem nie pozwoliła przejść mu na piłkarską emeryturę. Został włączony do sztabu szkoleniowego Borussii Dortmund. Dokształcał się, brał udział w kursach trenerskich, a w 2002 roku zastąpił Udo Lattka na stanowisku trenera Borussii. Powrót do klubu był w wielkim stylu. Ekipa z  Zagłębia Ruhry pod jego wodzą w pierwszym sezonie zajęła 3. miejsce w Bundeslidze.

Kolejny sezon był jeszcze lepszy. Borussia zdobyła mistrzostwo Niemiec, dotarła także do finału Pucharu UEFA, przegrywając ostatecznie jednak z Feyenoordem Rotterdam.

W sezonie 2003/04 prowadził już VfB Stuttgart, który doprowadził do 5. miejsca w lidze. Mimo to musiał pożegnać się z posadą szkoleniowca, a w 2006 roku został dyrektorem sportowym reprezentacji Niemiec. Funkcję tę piastuje do dziś.

Sammer to piłkarz niezwykły. Czego nie dotknął, tam osiągał sukcesy. Tak było z Dynamem, Stuttgartem, Borussią i w końcu z reprezentacją Niemiec. Również jako trener nigdy nie zawodził, a jedyne małe niepowodzenie w jego, mimo wszystko krótkiej, lecz bogatej karierze, to pół roku w Interze Mediolan. Do dziś Sammer uznawany jest za jednego z najlepszych obrońców lat 90. Kontuzja przedwcześnie zakończyła jego karierę, ale mimo wszystko pozostanie zapamiętany w sercach kibiców, przede wszystkim niemieckich, jako wielki obrońca, który za wcześnie musiał pożegnać się z piłką. Nam pozostaje mu życzyć sukcesów w pracy szkoleniowca.