Żegnaj Leo

Polska futbolową potęgą bywała, jednak nigdy nie udało się jej na stałe usadowić choćby w szerszym gronie znaczących europejskich drużyn. Ostatni mecz eliminacyjny do Mistrzostw Świata w RPA obnażył, jeśli nie wszystkie, to na pewno zdecydowaną większość jej licznych przecież słabości. Z pewnością boli fakt, że do szczegółowej analizy gry rodaków zmusiła mnie niezbyt mocna kadra Ulsteru. Co zatem w największym stopniu wpłynęło na niepowodzenie naszych graczy?

Choć nigdy nie wątpiłem i nadal nie wątpię w to, że polscy zawodnicy, a tym bardziej trener Leo Beenhakker, wiedzą, co kryje się pod pojęciem nowoczesnego futbolu, to jednak dzisiejsze spotkanie zmusiło mnie do ponownego rozważenia mojej opinii na ten temat. Zagraliśmy bowiem bez spójnej koncepcji, zrozumienia i koncentracji, zaś praktycznie żaden z naszych grajków nie wiedział, co ma zrobić z toczącą się u nogi futbolówką, wybijając ją najczęściej na oślep.

Ciężar rozgrywania akcji spadł na parę stoperów oraz na defensywnego pomocnika, Mariusza Lewandowskiego. Niestety, wymieniona trójka udowodniła, że jej zadania na boisku powinny być zupełnie inne. Nie było bodaj jednej sytuacji, w której nasz środkowy defensor wyprowadziłby piłkę z własnej połowy i sprawił, by ta bez problemów trafiła do adresata. Co gorsza, nie popisali się również boczni obrońcy, prawie w ogóle nie podłączający się do ataku. Niepewny, jak chyba nigdy w życiu, był z reguły twardy Marcin Wasilewski (notabene zawinił przy drugim trafieniu dla rywala). Z kolei Jakub Wawrzyniak zagrał zbyt bojaźliwie, robiąc wszystko, by uniknąć kontaktu z futbolówką. Gdy dodamy do tego fakt, że Jacek Krzynówek, a więc lewy pomocnik, przez 90 minut nie mógł odnaleźć się na murawie, to możemy dojść do wniosku, iż ten sektor boiska praktycznie nie istniał.

Poruszając wątek Tomasza Bandrowskiego, biegającego nieco z prawej strony, należy jedynie napisać, że ograniczał się do łatwych strat. Zbyt łatwych – i tyle w tym temacie powinno wystarczyć. Jeśli chodzi o zawodników bardziej ofensywnych, to – może z wyjątkiem Ireneusza Jelenia – wszyscy zawiedli na całej linii. No bo co z tego, że pałętający się za plecami atakujących Roger Guerreiro zaliczył asystę, skoro poza tym jedynym pozytywnym aspektem był pasywny i zanadto wolny? Chociaż techniki i dobrego przeglądu pola nie można mu odmówić, to na poziomie międzynarodowym trzeba być bardziej zaangażowanym, nawet w destrukcję. Legionista bowiem prezentuje się dobrze tylko w ważnych konfrontacjach (jak ta z Czechami bądź podczas turnieju Euro 2008), widząc w tym własny interes, w kontekście promocji do lepszej, zagranicznej ekipy.

Robert Lewandowski nie zagrał na miarę swojego niewątpliwego talentu i ci, co już widzieli go w koszulce któregoś z angielskich klubów powinni zmienić zdanie. Powód? Na wyspach gra się ostro, bez pardonu, a biorąc pod uwagę, że młodzian odbijał się od irlandzkich obrońców niczym tyczka, należy dać mu jeszcze trochę czasu na nabranie umiejętności gry ciałem i boiskowego cwaniactwa. Godnie zaprezentował się za to uprzednio wspomniany Jeleń, będący jednym z nielicznych polskich piłkarzy, który swoich dokonań w silnej europejskiej lidze wstydzić się nie musi. Mimo że ten niespełna 28-letni snajper, poza zdobytym golem, niczym szczególnym się nie wyróżnił, to jednak dawał z siebie wszystko, walcząc o każdą piłkę. Poza tym, jak mówi stare porzekadło, napastnika rozlicza się ze strzelanych przezeń bramek.

Trudno jest więc zrozumieć holenderskiego szkoleniowca, gdy ten zdjął swojego „pupila” już w 71. minucie spotkania. Jak się później okazało, wprowadzenie na boisko walecznego Marka Saganowskiego było słuszną decyzją (zdobyty gol), aczkolwiek powinno się to odbyć kosztem innego reprezentanta, dajmy na to Roberta L. Jeśli chodzi o pozostałych zmienników, to wracający po kontuzji Jakub Błaszczykowski był dziś bezproduktywny, co oczywiście tłumaczy niedawno zaleczony uraz. Wiadomo, że gdy tylko Kuba dojdzie do pełni sił, znów będzie motorem napędowym „Biało-czerwonych”. Z niezłej strony zaprezentował się także zwykle chimeryczny Bartosz Bosacki, który w drugiej połowie zastąpił kontuzjowanego Michała Żewłakowa.

Zupełnie odrębny temat stanowi nasz golkiper – Artur Boruc. Bramkarz Celticu Glasgow przy pierwszym golu dla podopiecznych Nigela Worthingtona nie porozumiał się z Jakubem Wawrzyniakiem, natomiast przy trzecim, pomimo nierównej powierzchni boiska, jest jedynym winowajcą. Popularny „Holy Goalie” pokazał więc, że wbrew wielu opiniom, nie jest cyborgiem i nie ma aż tak silnej psychiki, by nie spalić się przy nieustannie gwiżdżącej publiczności.

Szczerze mówiąc, odkąd interesuję się futbolem, nie przypominam sobie, by kadra narodowa zaprezentowała się z tak beznadziejnej strony. Przeciętni rzemieślnicy z Belfastu wyglądali przy naszych kopaczach jak futbolowi artyści, niemal jak Brazylijczycy z Kaką czy Ronaldinho na czele. Ta porażka, choć bolesna, pokazała nam miejsce w hierarchii, co wcale nie znaczy, że od wyspiarzy jesteśmy gorsi. Każdy zespół ma przecież wahania formy, a nasza dyspozycja wygląda ostatnio trochę jak sinusoida. Już sobie wyobrażam, co o tym blamażu napisze poniedziałkowa prasa, od miesięcy żądająca głowy selekcjonera. Z całym szacunkiem dla tego człowieka i jego zasług dla polskiej piłki, ale tym razem zgodzę się z resztą. A więc żegnaj, Leo.

Polska