Wokół kadry: Houston, mamy problem!

Nigdy nie przepadałem za internetową tendencją, w myśl której zawsze po przegranej szuka się kozła ofiarnego. Po dwóch ostatnich meczach nie znajduję jednej właściwej odpowiedzi na pytanie: co zawiniło? Najprawdopodobniej wszystko po trochu. Bo trudno nie zgodzić się z opinią, że Lewandowski powinien się prezentować (przynajmniej) podobnie do tego, co widzimy w jego wykonaniu podczas meczów Bundesligi i Ligi Mistrzów. Również Waldemar Fornalik wydaje się lepszym materiałem na trenera klubowego aniżeli selekcjonera. W klubie trener widzi swych podopiecznych niemal bez przerwy. Może się przyjrzeć problemom w ekipie, zainterweniować. Fornalik jest chyba przyzwyczajony, że na wszystko jest czas.

Tymczasem w reprezentacji trzeba działać szybko, stanowczo. Przy pełnym szacunku dla pana Waldemara: uważam, że kredyt zaufania powoli się kończy. Coraz uważniej przygląda mu się Zbigniew Boniek oraz – co tu dużo ukrywać – 38 milionów Polaków. Dlaczego? Wielu widziało mecz z San Marino, który – owszem – kadrowicze wygrali aż pięcioma bramkami. Ostatecznie można by koło tego starcia przejść obojętnie, jednak trudno nie zauważyć stylu gry, który był po prostu beznadziejny. Zero pomysłu, głupie zagrania. I małe pretensje do samego Fornalika, który boryka się z powyższym problemem już od kilku meczów. Aż się dziwię, że przychodzą mi na myśl potyczki kadry Smudy, które jednak nie wyglądały aż tak słabo. No dobrze, on rozgrywał w większości spotkania towarzyskie, ale czy choćby to wczorajsze miało większą rangę?

Odkopałem kolejny powód przegranej, który najpierw rozbawił mnie do łez, a później wprawił w złość tudzież zmartwienie. Motywacja, brak motywacji i (moje ulubione) przemotywowanie. Te hasła padały z ust ekspertów, dziennikarzy, piłkarzy. Każdy o tej motywacji wspomniał. Ja się jednak zastanawiam, jak to jest, że do gry w reprezentacji trzeba motywować. Wychodzi piłkarz na Stadion Narodowy, gdzie z ogromną nadzieją zasiada blisko 60 tysięcy ludzi, za ekranami telewizorów o wiele więcej. Do tego jest to pojedynek bardzo istotny w kontekście awansu do mundialu. I gracz nie ma motywacji? Sama otoczka starcia, wrzawa, hymn powodowały u niejednego kibica dreszcze. A zawodnik tego nie czuje i nie ma motywacji. O litości! Co ma zatem powiedzieć barman lub student z ekipy San Marino, która dostaje smary w każdym meczu. Nikt w niej nie narzeka, że brak mu motywacji.

Robert Lewandowski poszedł w drugą stronę. Uznał, że zespół był przemotywowany. Przyznam, że załamałem ręce, ponieważ już nic nie wiedziałem. Możliwości jest wiele. Mnie się wydaje, że problem, który narasta w kadrze, już od dawna zna cały świat. Ten problem to ekipa, której… nie ma. W reprezentacji Polski są Kuba, „Lewy”, Piszczek. Obraniak jest w konflikcie z połową zespołu. Jak w takim razie mówić o współpracy, rozumieniu się na boisku? Uważam, że Ukraina nie ma podobnych gwiazdeczek i wcale nie cierpi, dlatego że dzięki temu atmosfera jest świeża i – co najważniejsze – zawodnicy tworzą DRUŻYNĘ.

Oczywiście nie obwiniam wspomnianej trójkę o porażkę. Winić trzeba równo każdego zawodnika, ponieważ grają w jednej drużynie i powinni wyznawać zasadę „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego”. Tymczasem każdy odpowiada za siebie. Zbiór indywidualności. Nasuwa się fundamentalne pytanie: co robić? Ja uważam, że nic. Fornalik ma teraz trudne zadanie poskładania ekipy, tak aby w kolejnym meczu miała pomysł na grę. Kredyt zaufania nieubłaganie się kończy i jeżeli pan Waldemar nie znajdzie złotej koncepcji, to po kolejnym przegranym spotkaniu nikt nie będzie zwracał uwagi na to, jakim jest sympatycznym, miłym i spokojnym człowiekiem.

Polska San Marino Ukraina Waldemar Fornalik