Więcej niż klub

Ofensywa „GW” na gdański klub zaczęła się tuż po kwietniowym meczu z Wartą Poznań, gdzie kibice Lechii mieli obrażać czarnoskórego gracza poznańskiego zespołu, Alana Ngamayamę. Jak było w Poznaniu- nie wiem, nie wnikam, nie było mnie tam, więc nie mogę się na ten temat wypowiedzieć. Problem polega na tym, że nie było tam również Rafała Steca, co jednak nie przeszkodziło mu w napisaniu tekstu „Po skandalu w Poznaniu: PZPN znów przemilczy rasizm?”. Zawsze wydawało mi się, że jedną z podstawowych zasad dziennikarstwa jest to, że jak byłem na miejscu, to pisze co widziałem, a jak nie, to siedze cicho, bo przecież mnie tam nie było, więc skąd mogę wiedzieć jak miały się sprawy, a relacje innych to nie to samo co obserwowanie sprawy z samego centrum wydarzeń. W tym samym tekście napisane jest również o tym, że kibice Lechii buczeli na dwóch czarnoskórych piłkarzy Legii Warszawa- Martinsa Ekwueme i Takesure Chinyame w trakcie rewanżowego meczu 1/4 finału Pucharu Polski. Tak się złożyło, że akurat obserwowałem z wysokości trybun to spotkanie i dokładnie wiem, jak sprawy wyglądały. 5-6 idiotów siędzących niedaleko mnie zaczęło obrzucać czarnoskórych graczy plugawymi eptitatmi, po czym sami zostali zjechani przez resztę widzów, co omal nie skończyło się bójką. Łatwiej jednak napisać, że buczał cały stadion, a nie tylko pewien jego margines.

Taka jest więc krótka geneza opinii, że Traugutta 29 to nie tylko „ostatni bastion prawicy”, ale również „ostatni bastion rasizmu”. Opinii niewątpliwie bardzo krzywdzącej, ale w dzisiejszych czasach coraz bardziej zaciera się różnica między typowymi bulwarówkami a dziennikami opiniotwórczymi. Liczy się tylko sprzedaż gazety, a nie jej merytoryczna zawartość, więc artykuły nie przystające poważnym tytułom to już w Polsce rzecz absolutnie na porządku dziennym- niestety. Mało kto zatem, poza Gdańskiem i okolicami, słyszał o szeregu akcji prowadzonych przez Lechię. Przede wszystkim warto wspomnieć o turnieju „Piłka jest kolorowa: Lechia dla tolerancji„, który miał pokazać, że w Gdańsku nie ma żadnego przyzwolenia na rasizm. W zawodach wzięli udział m.in. pracownicy Stoczni Gdańskiej, urodzeni w Senegalu i Indiach, którzy zmierzyli się z drużyną kibiców biało- zielonych. Poza gazetami z Pomorza, o inicjatywie mało kto jednak napisał. Później z gdańskimi fanami spotkał się Paweł Adamowicz by porozmawiać o kwietniowych wydarzeniach. Prezydent Gdańska sformuował następujący wniosek z tego spotkania: – Zdaje sobie sprawę, że na szkodę klubu działa zdecydowana mniejszość, ale tym bardziej musi to spowodować, że większość normalnych kibiców się temu przeciwstawi.

Poza tym, piłkarze Lechii bardzo często gościli w domach dziecka, a także hospicjach i szpitalach. W grudniu ubr. podopieczni Dariusza Kubickiego zabawili się w św. Mikołajów i obdarowali dzieci z oruńskiego domu dziecka wieloma prezentami (obecnie dzieci z tego sierocińca przebywają na wakacjach w górach, zaś ich wyjazd sfinansowali kibice, którzy pieniądze na wyjazd mogli wrzucać do specjalnie przygotowanych puszek przed i w trakcie meczów ze Zniczem i Stalą. Ta akcja, a także szereg innych to inicjatywa stowarzyszenia kibiców Lechii- Lwy Północy). Przeznaczyli również szereg klubowych gadżetów na aukcje, tak by uzbierać pieniądze na sprzęt medyczny. Podobnie było w przypadku ciężko chorej Oliwii- córeczki jednego z kibiców biało- zielonych. Do licytacji poszły w tym przypadku koszulka z podpisem Artura Boruca z meczu z Czechami, a także piłka z autografami reprezentantów Polski i Leo Beenhakkera. Efekt licytacji? Uzbierane 2850 zł, które na na pewno pomogły w leczeniu i rehabilitacji małej Oliwii. Lechia również nie zapomina o bezdomnych z Towarzystwa św. Alberta, którym wręczyła sprzęt sportowy, w którym piłkarze z rocznika` 90 występowali na turnieju halowym w Rewalu. Takie zaopatrzenie na pewno ucieszyło bezdomnych, występujących w klubie Albert Futbol Team. Gdański klub pomaga również swoim kibicom w znalezieniu pracy. Na stronie www.lechia.net można znaleźć co jakiś czas ogłoszenia dla bezrobotnych. Poza tym organizowane są liczne ciekawe konkursy z atrakcyjnymi nagrodami np. konkurs na najładniejsze mieszkanie, udekorowane biało- zielonymi barwami.  Po Gdańsku od pewnego czasu jeździ biało- zielony tramwaj (żaden inny klub w Polsce nie ma swojego własnego tramwaju!) zachęcający do kibicowania Lechii. Na samym stadionie zaś powstał specjalny sektor rodzinny, na który przychodzić mogą całe rodziny. Rodzice z zapartym tchem obserwują poczynania piłkarzy Lechii, zaś dzieci mogą bawić się w specjalnie przygotowanym dla nich wielkim dmuchanym zamku. Warto również wspomnieć o tym, że klub oddał przysługujące mu bilety na mecze Polaków na EURO 2008 kibicom, którzy mogli je wygrać w specjalnym konkursie. Już niedługo także, na wzór klubów angielskich, młodzi piłkarze Lechii którzy do klubu przybyli z innych województw, nie będą musieli mieszkać w internacie, ale pod swój dach wezmą je rodziny mieszkające w Gdańsku.

Motto wielkiej Barcelony to „Mes que un club” (Więcej niż klub) świadczące o tym, że Blaugrana to nie tylko zespół piłkarski, ale także szereg inicjatyw społecznych, akcji charytatywnych, klub, który żadnemu potrzebującemu nie odmówi pomocy. Tak samo można powiedzieć o Lechii Gdańsk. I żadna pseudoakcja „Gazety Wyborczej” tego nie zmieni.