TOP 10 transferów TME

Ranking najlepszych transferów zdominowali piłkarze warszawskiej Legii, którzy mają trzech przedstawicieli w czołowej dziesiątce. Dobrze wyglądają też notowania Śląska Wrocław i Polonii Warszawa, dwa udane transfery obu klubom przyniosły efekt w postaci wysokiego miejsca w tabeli. Zestawienie uzupełniają piłkarze PGE GKS-u Bełchatów, Górnika Zabrze i Wisły Kraków. Blisko rankingu byli też Mateusz Machaj, Aleksandar Tonew, Paweł Olkowski oraz Marek Saganowski.

10 – Dariusz Pietrasiak (Śląsk Wrocław)

Po nieudanej przygodzie z warszawską Polonią Dariusz Pietrasiak z nawiązką rehabilituje się w Śląsku Wrocław. Zawodnik świetnie wywiązuje się z zadań defensywnych, często wspierając ofensywę przy stałych fragmentach gry. Zresztą jedyną bramkę w tym sezonie strzelił właśnie przeciwko Polonii, która doznała we Wrocławiu druzgocącej porażki 0:4 (pięciominutowy występ wystarczył, by Pietrasiak wpisał się na listę strzelców). Obecnie 31-latek jest ostoją jednej z najlepszych formacji defensywnych w ekstraklasie. Pewnie gdyby był nieco młodszy, trener Franciszek Smuda zainteresowałby się jego osobą w kontekście Euro 2012.

9 – Johan Voskamp (Śląsk Wrocław)

Johan Voskamp przychodził do Śląska w glorii jednego z czołowych strzelców zaplecza ekstraklasy holenderskiej. Debiut miał wyśmienity, bo jego trafienie zadecydowało o zwycięstwie Śląska z Dundee w europejskich pucharach. Podobnie było w premierowym meczu w ekstraklasie (gol z Górnikiem Zabrze). Później było trochę mniej różowo, ale nie zmienia to faktu, że Voskamp strzelił jesienią dziewięć goli dla Ślaska (sześć w lidze, jeden w pucharach, dwa w Pucharze Polski) i został najlepszym strzelcem lidera tabeli ekstraklasy.

8 – Edgar Cani (Polonia Warszawa)

W letnim okienku transferowym obrodziło udanymi transferami bramkostrzelnych napastników Jednym z nich był Edgar Cani, który długo musiał przekonywać kibiców do swoich umiejętności. Albańczyk przełamał się dopiero w meczu z Legią, kiedy to strzelił bardzo ważną, bo decydującą o losach meczu, bramkę dla Polonii. Na dobre przekonał ich dopiero w grudniu, popisując się efektownym hat-trickiem w meczu z Lechią Gdańsk. Wysoki snajper okazał się lekarstwem na problemy Polonii w ofensywie i wyrósł na jednego z czołowych strzelców ligi polskiej.

7 – Kamil Kosowski (PGE GKS Bełchatów)

Powrót popularnego „Kosy” został przyjęty z pewnymi obawami. Wielu ekspertów zastanawiało się, czy były reprezentant Polski wciąż jest w stanie grać na podobnym poziomie jak jeszcze kilka lat temu. Dodatkowo te obawy potęgował wybór Kosowskiego, bo prędzej spodziewano się, że zasili on szeregi jednego z czołowych klubów T-Mobile Ekstraklasy, tymczasem piłkarz wybrał co najwyżej średni Bełchatów. Debiut był dramatyczny, słaby występ z piętnem czerwonej kartki. Później było już tylko lepiej i ostatecznie dawna gwiazda Wisły Kraków skończyła jesień z dorobkiem ośmiu asyst na koncie, co jest najlepszym wynikiem w lidze (tyle samo miał Maciej Rybus).

6 – Marcin Baszczyński (Polonia Warszawa)

„Baszczu”, podobnie jak Kosowski, powrócił do ligi polskiej po dłuższym pobycie za granicą. W przeciwieństwie do pomocnika Bełchatowa z Marcinem wiązano wielkie nadzieje. Może nie do końca im sprostał, bo w końcu „Czarne Koszule” zanotowały kilka wpadek, których defensorzy tego klubu powinni się wstydzić. Jednak gdyby nie spokój i doświadczenie Baszczyńskiego, to obecna pozycja Polonii byłaby zupełnie inna. Ten zawodnik wnosi do gry zespołu znacznie więcej niż dobra postawa na boisku. Jego charakter i ambicja dobrze wpływają na kolegów z drużyny, a taki piłkarz to prawdziwy skarb.

5 – David Biton (Wisła Kraków)

Perełka Wisły. Jedyny piłkarz z letniego zaciągu, który w pełni sprawdził się w zespole mistrza Polski. Strzelił dziewięć bramek w lidze, a więc ponad połowę całego dorobku krakowian. Jeżeli do tego dołożymy trzy trafienia z Ligi Europy i dwa z Pucharu Polski, to okaże się, że Izraelczyk zaliczył aż 14 trafień. Imponujący wynik! Szkoda, że nie do końca przełożyło się to na wyniki Wisły (mimo awansu do 1/16 LE), bo po tym klubie spodziewano się znacznie więcej.

4 – Dusan Kuciak (Legia Warszawa)

Słowak w jednej chwili rozwiązał problemy Macieja Skorży z obsadą bramki. Kiedy już otrzymał swoją szansę, to nie pozostawił wątpliwości, że to on powinien być numerem jeden. Popisywał się świetnymi interwencjami w lidze i w europejskich pucharach i aż 11 razy zachował czyste konto! Kuciak sprawił, że kibice zapomnieli o znakomitym fachowcu, jakim był jego rodak, Jan Mucha, i absolutnie zasłużenie trafił do jedenastki rundy według redaktorów iGola oraz według czytelników.

3 – Michał Żewłakow (Legia Warszawa)

Po zakończeniu poprzedniego sezonu głośno mówiło się, że w Legii potrzebny jest piłkarz, który swoim doświadczeniem wniesie spokój zarówno na boisku, jak i w szatni. Takim piłkarzem miał okazać się Michał Żewłakow. Czy spełnił swoje zadanie? Legia straciła zaledwie 10 goli! Co prawda to nie tylko jego zasługa, bo świetnie bronił Kuciak, a i pozostali obrońcy nie są przecież ogórkami. Zmiana jest jednak widoczna gołym okiem i jeśli nawet „Żewłak” nie ma z tym nic wspólnego, to zespół zmienił się nie do poznania. Prawdziwy skarb zespołu z ulicy Łazienkowskiej, szkoda, że niewykorzystywany przez selekcjonera.

2 – Prejuce Nakoulma (Górnik Zabrze)

Był już w Widzewie, ale zupełnie się nie sprawdził. Pogłoski o nieprzeciętnych umiejętnościach do tej pory potwierdzał jedynie na zapleczu ekstraklasy w Bogdance Łęczna. W końcu dostał szansę w Zabrzu i okazało się, że jest to wspaniały diament, który trzeba jedynie odpowiednio wkomponować, by cały zespół przy nim błyszczał. Trener Nawałka umiał dokonać tej trudnej sztuki i efekty przeszły wszelkie oczekiwania. Powiedzieć, że piłkarz z Burkina Faso strzelił sześć goli w dwunastu meczach to tak jakby obejrzeć tylko końcowe napisy w dobrym filmie. Zabrzański snajper był nieoceniony w taktyce trenera Górnika, stał się taranem ofensywy, miażdżącym defensywę rywali. Dziś pewnie śni się po nocach wielu obrońcom, którzy przegrali z nim walkę siłową lub dali się okiwać pozornie powolnemu napastnikowi.

1 – Danijel Ljuboja (Legia Warszawa)

Powiew wielkiej piłki na polskich boiskach. Widać gołym okiem, że Ljuboja to piłkarz z innej bajki. Nie zawsze mu się chce, ale nawet gdy nie wkłada w grę maksimum zaangażowania, zagrywa partnerom doskonałe piłki, zaskakuje rywali nieszablonowymi rozwiązaniami, czaruje sztuczkami technicznymi. Do tego Ljuboja nie jest egoistą, przynajmniej podczas współpracy z Miroslavem Radoviciem. Osiem goli w siedemnastu meczach to zarazem dobry i zły wynik, bo gdyby Serb miał taką potrzebę, to zapewne zaliczyłby kilka trafień więcej. Ale może to i lepiej, że nie zawsze mu się chce. Obecnie Ljuboja gra na wielkim luzie, może dzięki temu możemy się zachwycać jego wspaniałą grą, bo w przeszłości różnie z tym bywało. Gdyby Serb miał ten luz za czasów gry we Francji, to może byłby obecnie w zupełnie innym miejscu, bo czasem wydawało się, że chce za bardzo…