Nie zawiodłem się

Wtorek z racji moich upodobań zdominowany był oczywiście przez pojedynek Villareal – Arsenal. Jednak wydaje się, że tego wieczora na El Madrigal był każdy Polak interesujący się piłką nożną. Występ Łukasza Fabiańskiego, tyleż nieoczekiwany, co przecież pożądany, był prawdziwą okrasą. Wreszcie pochwały Wengera i angielskiej prasy znalazły pokrycie w występie „Fabiana” na najwyższym poziomie. I nie mówię tutaj o świetnych paradach przy strzałach Senny i Capdevilli. Mam na myśli nieprawdopodobny spokój pierwszego już chyba bramkarza reprezentacji Polski. Zawodnicy widzieli w nim oparcie, w szczególności grający również z „dziką kartą” Djorou, który nie bał się wycofać piłki do naszego bramkarza.

Sam mecz pokazał, że w fazie pucharowej nikt nie jest za zasługi. Skazywany na porażkę Villareal zagrał świetnie w pierwszej połowie, kulturą wymiany podań godnie reprezentował hiszpańską La Ligę. Arsenal z kolei pokazał, że nie jest tylko zbieraniną młodych, utalentowanych, ale niedoświadczonych grajków. Po zmianie stron grał swoje, czyli to, co podziwiają wszyscy na świecie. Bramka „Kanonierów”? Błysk geniuszu dwóch zawodników, o których nie waham się rzec: „oto cała siła Arsenalu”. Zdanie sporne, ale jakże oddające ostatnie mecze tej drużyny, w których tak wiele zależy od tak niewielu. Awans uważam za sprawę otwartą i myślę, że już na Ashburton Grove będę się bawił równie dobrze jak w pierwszym meczu. Oczywiście z Fabiańskim między słupkami.

Deja vu Moruinho?

Co do „Diabłów”, pokazali, że są tylko ludźmi. Ferguson też potrafi robić błędy, jest dumny pyszny i arogancki. Wystawiając najmocniejszy skład na Aston Villę, wręcz zadrwił z kopciuszka Porto. Jasne, mecz z „The Villans” był istotny, ale dwa dni odpoczynku, i to po meczach reprezentacji, to za mało nawet dla największych tuzów Premier League. Tymczasem Porto pokazało zęby i determinację. Oczywiście to oni mają zdecydowanie z górki, nie będąc faworytami. W rewanżu na Estadio Dragao Manchester United będzie musiał wygrać, a to przecież angielskim drużynom tam się po prostu nie udaje. Wszystkie pięć trofeów w tym sezonie dla „Czerwonych Diabłów” staje pod znakiem zapytania. W tym wyścigu wszyscy gdzieś się zatracili, przestali patrzeć realnie, zaczęli marzyć. Dlatego też chcąc złapać wszystkie sroki za ogon, mogą nie dosięgnąć tej największej.

Marzenia z pokryciem serwuje za to Barcelona. Nie ma już pochwał, które nie zostałyby wypowiedziane pod adresem tej drużyny. Ledwo zdążyłem włączyć telewizor, byłem trochę spóźniony, a Thierry Henry już marnuje pierwszą kapitalną okazję. Chwilę później identyczną akcję kończy Messi. Sekundę później identyczną akcję kończy Eto’o. Determinacja na ich twarzy mówiła wszystko: oni nie żartują i zdemolują każdego, kto stanie na ich drodze. Bez wątpienia „Blaugrana” jest obecnie najbardziej utalentowaną drużyną globu. Połączenie idealnej techniki z dynamiką i szybkością pozwala wejść na poziom nieosiągalny dla innych. Poziom, w którym rywale nie tylko poruszają się za wolno, ale także myślą za wolno. 4:0 do przerwy to jak mecz Polski z San Marino. Nie będzie zbrodnią rzucenie tezy, iż różnica poziomów między tymi dwoma meczami była porównywalna. „Nic” – to słowo świetnie oddające grę niemieckiej drużyny. Katastrofę można było przewidywać już po meczu z Wolfsburgiem w Bundeslidze. Jednak popatrzmy na skład Bawarczyków: tak naprawdę to również „nic”! Lepiej żeby Frank Ribery wreszcie przejrzał na oczy i uciekał jak najdalej z Monachium. Aż dziw bierze, iż Barcelona nigdy wcześniej z Bayernem nie wygrała. Z wczorajszym Bayernem powalczyłaby nawet i Wisła Kraków (akcentując słowo „powalczyłaby”).

Rozmówki angielsko-angielskie

Wreszcie Anfield Road. Na ten mecz miałem szczerze ochotę najmniejszą. Dość już pojedynków „Wielkiej czwórki”, które oglądać muszę na bieżąco, prowadząc Premiershp. Tak, „The Reds” byli na wielkim gazie i nawet z tego powodu to spotkanie wypadało obejrzeć. Największą niewiadomą była postawa Chelsea. I jak na złość w Liverpoolu było najciekawiej, najbardziej emocjonująco i zaskakująco. I to tylko dlatego, że Ivanovic trafiał z nudnych rzutów rożnych. Widząc nieprawdopodobną grę Fernando Torresa, szlag mnie trafiał, że to gospodarze grali i prowadzili grę, a „The Blues” strzelali bramki. „Co to ma być?” – myślałem oglądając skróty. Odpowiedź jest prosta: oto piękno futbolu i geniusz Guusa Hiddinka. Geniusz wspomożony odrobiną szczęścia. No i Steven Gerrard. Jego jeden słabszy mecz praktycznie przesądził o tym, iż Liverpool może zakończyć ten sezon bez żadnego trofeum. A będzie to wielka szkoda, bowiem „The Reds” przeszli metamorfozę z drużyny nudnej, mozolnej, murującej swoje „zero z tyłu” na ekipę z przebojowymi żądłami, zdeterminowanymi, aby wręcz wydrzeć zwycięstwo przeciwnikom i przy tym jeszcze ich zdemolować. Wczoraj mi tego brakowało, ale piłkarze Rafy Beniteza lubią gonić wynik. Ich dwie bramki na Stamford Bridge są możliwe, futbol lubi przecież takie przypadki.