Mistrz, który mistrzem nie jest

Gdyby ktoś oglądał to spotkanie – nie znając sytuacji w tabeli – zdziwiłby się okrutnie, że to United gra o mistrza, a City zaledwie o nagrodę pocieszenia, czyli medal z kartofla. Kartofel to nie najgorszy, bo otwierający wrota do zaczarowanej Ligi Mistrzów, no ale nie okłamujmy się – jak się już raz weszło na szczyt, to nic innego nie interesuje. „Czerwone Diabły” wygrają ligę, ponieważ są zespołem nie najlepszym, ale najrówniejszym i najbardziej konsekwentnym.

Sir Alex Ferguson i jego piekielna ekipa cały sezon ciułali punkty, wygrywając najczęściej różnicą jednej bramki, częstokroć przegrywając najpierw 0:1. Starczyło? Starczyło. Ciekawi mnie, jak wyglądałby finał sezonu BPL, gdyby wprowadzić system amerykański, w którym mamy rozdzielenie na sezon zasadniczy i play-offs. Czy „Czerwone Diabły” przeszłyby City, gdyby spotkały się z nimi w bezpośredniej potyczce do dwóch zwycięstw? Śmiem wątpić. Dziwny to sezon. Na tronie zasiądzie nowy monarcha, ale w myśl zasady „w krainie ślepców jednooki jest królem”.

Batalia na Old Trafford obnażyła wszystkie błędy i przypadłości, na które cierpią obaj menedżerowie. City zagrało świetnie, ale przegrało sezon, płacąc za błędy Manciniego jeszcze z okresu przygotowawczego przed startem rozgrywek. Włoski szkoleniowiec dokonał złych transferów, właściwie dublując obsadzone już pozycje. Po co City Scott Sinclair czy Javi Garcia? To były zakupy w stylu: wpadam do Tesco po kurczaki, mając 200 zł w kieszeni. Skończyły się kurczaki? Trudno, biorę za 200 zł chipsów. Nie zdołano ściągnąć na Etihad Robina van Persiego, to wzięto kogokolwiek, z łapanki.

Ferguson natomiast – jeśli można mówić o jakichkolwiek przypadłościach w jego wypadku – źle ustawił skład. Ryan Giggs jest ikoną klubu i to kapitalna sprawa, że nadal gra, że na OT nie pozbywają się symboli, jak choćby Raula w Realu – ale nie jest to zawodnik na taki mecz. To po jego błędzie padła pierwsza bramka, a widać już, że mimo genialnego przygotowania fizycznego Walijczyka, biologii nie oszukasz. Ile godzin byś nie poświęcił na jogę czy pilates, w takim wieku Silva, Tevez oraz Aguero i tak zrobią ci kaszankę z mózgu. Sir Alex dość późno zareagował ze zmianami, trzeba było wcześniej wpuścić na murawę trochę świeżej krwi, a nie czekać aż do 79. minuty meczu. Coś w United pękło i ten legendarny chirurg Ferguson – choć coraz bardziej wiekowy – zadanie ma niełatwe, pacjenta bowiem trzeba będzie poskładać mentalnie i fizycznie, a później przygotować na następny sezon. „Noisy Neighbours” już zacierają ręce.

Wśród dwóch tak złożonych i świetnie ułożonych kolektywów decydują detale – czytaj gwiazdy. Sergio Aguero zrobił coś, co będziemy oglądać na migawkach z BPL przez następne dwadzieścia lat. Przypominało to pogoń chmary psów gończych za małym sprytnym królikiem, który nic sobie nie robiąc z ujadających czworonogów, z łatwością i gracją uciekł do nory. Tak naprawdę powinno być 2:0 dla Manchesteru City, bowiem samobój Kompany’ego jedynie zaciemnił ostateczny krajobraz po bitwie. 2:1 mogłoby wskazywać, że walka toczyła się o każdy centymetr boiska, a wynik wahał się do ostatniej sekundy gry. Nic podobnego. Walka rzeczywiście toczyła się o każdy milimetr murawy, ale faworyt tego dnia był tylko jeden, pewnie i konsekwentnie realizujący swoje plany na Old Trafford – Manchester City. Goście zrobili hałas, a kibicom „Czerwonych Diabłów” pozostał niesmak.

Who’s hot, who’s not? Bardzo podobał mi się na murawie Phil Jones. Zawodnik porównywany do mitycznego wręcz, tragicznie zmarłego po wypadku w Monachium w 1958 roku Duncana Edwardsa. Jones na murawie ma mimikę maszkarona, każdorazowo wygląda, jakby zobaczył właśnie ducha, ale piłkarz to niezwykły. Uniwersalny – może grać na środku pomocy, obrony, na boku defensywy. Wielki, szybki, waleczny. Przyszłość zdecydowanie należy do niego. Dobre zawody rozegrał Ashley Young. Szkoda, że tak rzadko pokazuje swój ogromny potencjał, czyli dryblingi i piękne, mierzone, kręcone rogale. Wypada także pochwalić właściwie całą ekipę City. Pomoc grała rewelacyjnie. Silva, Barry, Milner, Toure – kolektyw jak się patrzy. Tevez grał najwyżej solidnie, ale zastawiał piłki i był aktywny, czyli robił swoje. Zabaleta i Kompany to klasa sama w sobie, a „Kun” Aguero to zwyczajnie magik. Największy przegrany tego meczu?

Dwugłowy smok w osobach Rooneya i RvP. Mówi się, że „Wazza” dołączy do PSG. Idąc za dziennikarzami C+ komentującymi ten mecz, nie mogę się nie zgodzić – Wayne tam nie pasuje. To chłopak z krwi i kości, przeznaczony angielskiej ziemi i nigdzie nie będzie mu tak dobrze jak w BPL. Rooney na światowym tygodniu mody? Jakoś mi to nie leży. Szeroka kadra jest największym atutem United, jednak cierpią na tym gwiazdy. Co rusz ktoś się obrusza, że to akurat on dziś nie gra i musi usiąść na trybunach. Ten sezon to postawienie stempla jakości przez Robina van Persiego, że jest wielką gwiazdą pierwszego sortu i będzie nią w każdym zespole. I to pomimo jego ostatniej niemocy strzeleckiej.

Rozumiem Rooneya, bo to akurat on jest największym przegranym transferu Holendra na Old Trafford. RvP wpadł jak burza i zabrał „Wazzie” królewskie berło, dzierżone dotąd przez Wayne’a. Sir Alex i reszta nie powinni jednak zapominać o jednej rzeczy. Van Persie jest chwilowy. Przyszedł na góra trzy, cztery sezony i odejdzie, taka kolej rzeczy, Holender najmłodszy bowiem już nie jest. A „Wazza”? To symbol, który będzie tu grał do czterdziestki. Kiedyś pewnie zostanie cofnięty do linii pomocy, ale pozostanie legendą United. A Holender? Oczywiście, zdobędzie zapewne parę trofeów, jednak po latach pamiętać się będzie bardziej Rooneya. Wczoraj zawiedli obydwaj. Van Persie nie przerwał złej passy strzeleckiej, a Rooney był nijaki, przeźroczysty tak samo jak Giggs, który obudził się nieco dopiero w drugiej połowie.

Szkoda, że nie da się z obecnego sezonu wycisnąć już więcej, jedynie jakieś matematyczno-teoretyczne pandemonium może bowiem odebrać „Czerwonym Diabłom” tytuł mistrzowski. Pozostaje nam zatem emocjonowanie się walką o utrzymanie i puchary, ale nie powinno być nudno. Historia pokazała, że właśnie mecze o życie – czyli o utrzymanie – są solą tej angielskiej ziemi i to one zwykle katalizują największe emocje w końcówkach sezonów w Premier League. A City i United? Mancini wysłał jasny sygnał, że jest odpowiednim człowiekiem na stanowisku menedżera klubu z Etihad Stadium i za rok wróci tu jeszcze silniejszy.

Sir Alex Ferguson musi zmierzyć się za to z innymi problemami, mianowicie zadać sobie w głębi duszy fundamentalne pytanie – czy mam jeszcze siłę, aby wrócić tu znów za rok i nadal walczyć? Pytanie to jest trudniejsze, niż mogłoby się pozornie wydawać, ten sezon jest bowiem specyficzny, a za rok wszyscy wrócą mocniejsi niż kiedykolwiek wcześniej. Wtedy nie będzie miejsca na tak słabego mistrza, którego koronacji niedługo będziemy świadkami. Manchester City już ostrzy sobie zęby na następną kampanię, a stan ich duszy można porównać do cytatu z książki Johna Steinbecka „Grona gniewu”:

– Klęska wyziera z oczu tych ludzi. Z oczu tych zgłodniałych wyziera rosnący gniew. W sercu ich wzbierają i dojrzewają grona gniewu – zapowiedź przyszłego winobrania.

Artykuł ukazał się także na blogu Bloody Football!

Manchester City Manchester United