KibiceZaBezpieczenstwem.pl spektakularną klapą?

Po pierwsze – tak naprawdę nie ma jeszcze żadnego projektu ustawy, a prezentowane na wyżej wymienionej stronie internetowej założenia mają bardzo ogólny i życzeniowy charakter. Znajdujemy tam postulaty w rodzaju „eliminacja z polskiego systemu prawnego niekonstytucyjnej instytucji zakazu klubowego” czy „umożliwienie prowadzenia dopingu z użyciem materiałów pirotechnicznych w modelu duńskim”. Postulaty te – trzeba to sobie jasno powiedzieć – są w obecnej sytuacji marzeniem ściętej głowy. Ani politycy, ani opinia publiczna, z którą muszą się oni przecież liczyć, nie wierzą bowiem w to, że problemy nurtujące polski ruch kibicowski da się rozwiązać inaczej, niż przy pomocy represyjnych przepisów i ich konsekwentnego stosowania. Nic zresztą dziwnego. Ze środowiska kibiców nie wyszedł przecież ani jeden czytelny sygnał, że problemy da się rozwiązać również inaczej, za pomocą współpracy i dialogu. Skoro OZSK nie zdobyło się na jednoznaczne potępienie aktów chuligaństwa (jak choćby kopnięcie w plecy Bogu ducha winnej kamerzystki, która z uszkodzonym kręgosłupem trafiła do szpitala), skoro zdaniem stowarzyszeń kibiców okołofutbolowa przemoc jest „tematem zastępczym”, to z kim i o czym tu rozmawiać?

Po drugie – należy wątpić, że kibicom uda się zebrać wymagane 100 tys. podpisów. Stronę www.kibicezabezpieczenstwem.pl odwiedziło do dnia dzisiejszego 15,5 tys. użytkowników. Profil OZSK na Facebooku „lubi” jedynie 4210 osób. Taka sama, mniej więcej, liczba uczestników pozytywnie odpowiedziała na apel „Jestem kibolem, nie głosuję na PO!” przy ponad 1300 odpowiedziach odmownych. W krajach arabskich Facebook wywoływał rewolucje – w Polsce rewolucji raczej nie będzie, i to nie dlatego, że społeczeństwo w naszym kraju ma gorszy dostęp do internetu. Fakty są po prostu takie, że polityka OZSK może liczyć na realne wsparcie 10-15 tys. osób. Nie jest to liczba rzucająca na kolana, a w perspektywie zbliżających się wyborów parlamentarnych – wręcz śmieszna. „Kibole” nie obalą żadnego rządu, a hasła na stadionowych transparentach to jedynie słodkie sny o potędze.

Akcja zbierania podpisów została też rozpoczęta w najgorszym możliwym momencie – latem, w okresie wakacyjnej przerwy w rozgrywkach. Gdzie i kiedy miałaby się dziś odbyć taka zbiórka? Dlatego nie dziwi mnie, że nikt nigdzie nie chwali się ilością już zebranych podpisów. Jest to popularny zabieg, stosowany na zasadzie sylwestrowego odliczania, aby „pozytywnie nakręcić” swych zwolenników i zbierających podpisy wolontariuszy. „Brakuje nam już tylko 20 tys. podpisów! 19 tys.! 18 tys.!!!” Zabieg taki może być skuteczny – o ile, oczywiście, jest się czym chwalić. W tym konkretnym przypadku należy jednak przypuszczać, że liczba dotychczas zebranych podpisów jest zwyczajnie żenująca.

Po trzecie w końcu, w Sejmie rozpatrywany jest właśnie rządowy projekt… nowelizacji ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych. Kibice świetnie o tym wiedzą – ich przedstawiciele uczestniczyli przecież w procesie konsultacji, czy to w Radzie Bezpieczeństwa Imprez Sportowych przy MSWiA, czy to w sejmowych komisjach. Trudno mi sobie wyobrazić, żeby posłowie dwukrotnie w ciągu kilku miesięcy zajmowali się nowelizacją tego samego aktu prawnego, i to w dodatku na rok przed największą „imprezą masową” w tysiącletniej historii naszego kraju.

Polscy kibice są w chwili obecnej najbardziej chyba stygmatyzowaną i wykluczoną grupą społeczną. Nikogo nie szokują wygłaszane w przestrzeni publicznej propozycje wysłania ich do „obozów pracy” czy strzelania do „bydła” ostrą amunicją. Skierowanie takich słów pod adresem jakiejkolwiek innej mniejszości etnicznej, seksualnej, zawodowej, społecznej czy religijnej skończyłoby się przed sądem, a w najlepszym razie wyłączeniem mikrofonu czy skasowaniem wpisu przez moderatora forum. Dlaczego więc w takiej właśnie chwili OZSK – organizacja, która z założenia powinna reprezentować interesy kibiców – marnuje swój czas i energię na bzdury bez jakichkolwiek szans na powodzenie?

Wszystko wskazuje na to, że kibice nie chcą rozmawiać z rządem. Łatwiej jest dyskutować z „Donkiem” za pośrednictwem mediów – bezinteresowną pomocą służą tu TV Trwam oraz „Gazeta Polska”. Już samo mianowanie Litara – człowieka uchodzącego, słusznie czy nie, za potwora w ludzkiej skórze – Honorowym Prezesem OZSK było gestem, który został uważnie odnotowany przez osoby podejmujące najważniejsze dla kibiców decyzje. Gestem mówiącym: „Pocałujcie nas, kibiców, w dupę!”.

Również rząd nie pali się do rozmów z kibicami. Mało kto wierzy w to, że mogą być oni nie tylko problemem, ale częścią rozwiązania. Nikt nie obawia się też, że zbuntowani kibice mogą stanowić liczącą się siłę polityczną.

Efekt? Już za chwilę ogłoszone zostaną kolejne zakazy wyjazdowe, zamknięte kolejne stadiony. Kibice zbiorą się pod zamkniętą bramą, poskandują krzepiące hasła, poczują przez chwilę jedność i siłę. Podpiszą listę poparcia dla projektu ustawy lansowanego przez OZSK. Wygląda na to, że ta zabawa nieprędko się skończy.

Autor: chinaski