Futbol jest wielki: Raul znaczy Real

Kibice Realu Madryt to politeiści. Oddają cześć wielu bogom, a ich panteon ciągle się powiększa. Kryteria dostania się do tego grona nie są jasno zdefiniowane. Można w pokorze służyć „Los Blancos” przez dekadę i popaść w zapomnienie, można w kilka lat dostać się do tego swoistego raju i pozostać w nim na wieki. Największą postacią dla kibiców z Madrytu jest Santiago Bernabeu – najpierw piłkarz, potem wieloletni prezydent klubu, człowiek, który zdefiniował, czym jest „madridismo”, jakie wartości powinien reprezentować sobą gracz Realu, a jakie cechy go dyskwalifikują. Dawniej Di Stefano, Gento, Santillana, potem Juanito, Sanchez, Butragueno, całkiem niedawno Sanchis, Michel, Carlos, Redondo i Zidane – to postacie, którym w Madrycie oddaje się hołd niemal boski. Teraz do tego grona dołącza kolejna wielka persona. Raul Gonzalez, symbol Realu, odszedł z klubu.

Może wydawać się, że na tę swoistą deifikację Raula jeszcze za wcześnie, wszakże będzie on grał na najwyższym poziomie jeszcze przez dwa lata. Kibice Realu widzą to jednak inaczej – „El Siete” wraz z opuszczeniem Santiago Bernabeu stanie się legendą, białą legendą, z którą będą się mierzyli jego następcy i nieważne będzie to, że gdzieś, w innym kraju, ta legenda będzie strzelała gole – piłkarski Madryt to futbolowa enklawa, która rządzi się własnymi prawami.

Ostatnie 15 lat historii „Królewskich” to era Raula. Wybuch jego talentu zapoczątkował nowy okres, okres, który – jak się miało potem okazać – był jednym z najlepszych w historii madryckiego klubu. Wejście do drużyny Raula i Gutiego, transfery Carlosa i Redondo oraz ciągle mocna pozycja Hierro, Sanchisa i innych weteranów sprawiła, że nad Santiago Bernabeu wstało słońce zwiastujące powrót na futbolowy szczyt. Po dotarciu na ten wymarzony wierzchołek okazało się, że dla niektórych to za mało. Galaktyczne transfery przyniosły ogromne zyski, poklask medialny i miano klubu, do którego przyjście jest wyrazem nie tyle ambicji, co ryzykanctwa – spaść było łatwo, utrzymywali się tylko najlepsi. Cały czas wokół Realu, wokół tego „Białego Domu” hiszpańskiego futbolu, zbierały się burze, które niweczyły kolejne projekty, wzmagały się wiatry niedające spokoju szkoleniowcom, i co rusz pioruny sprawiały, że kariery wielkich futbolistów łamały się jak suche konary na wietrze.

Przeminął czas Redondo, przeminęło przywództwo Hierro, zgasły talenty Zidane’a i Figo, odszedł nawet niesamowity Carlos. A Raul trwał, stając się symbolem, który mówił adeptom futbolu, że ciężka praca zawsze przynosi efekty. Był kapitanem, który wpajał nowym graczom zasady panujące w klubie. Był reliktem dawnej świetności, który wskazywał kierunek niechybnie wiodący ku wielkim triumfom. Był więcej niż piłkarzem, był więcej niż kapitanem. Był „Aniołem Madrytu”.

Podsumowanie kariery Raula według kryteriów czysto futbolowych jest sporym nieporozumieniem, bo „El Siete” osiągnął perfekcję nie tylko w kopaniu piłki. Wspaniałe akcje, niezliczone gole i asysty były tylko następstwem perfekcyjnego wykonywania wyuczonego zawodu. Cenniejsze są dokonania Hiszpana na innych polach. Działalność charytatywna to obecnie niejako imperatyw – robi to każdy i coraz rzadziej się o tym mówi. Odwiedziny w szpitalach, domach dziecka, czy miejscach dotkniętych wszelakimi klęskami żywiołowymi są obowiązkiem zapisanym w wielomilionowych kontraktach reklamowych herosów współczesnego futbolu. Sztuką jest być dobrym człowiekiem. Raul stał się mistrzem tej „dyscypliny”, stając się człowiekiem nawet nie tyle dobrym, co kryształowym, jednostką bez moralnej i obyczajowej skazy. Próżno szukać w archiwach prasowych artykułów opisujących nocne eskapady Hiszpana, nie znajdziemy informacji o pijackich burdach, rozbitych samochodach i przygodnych romansach. Raul ożenił się w wieku 22 lat, ma pięcioro dzieci (niedawno doczekał się wreszcie córki), jego madrycki dom położony jest w luksusowym, niesłychanie bezpiecznym osiedlu. Hiszpan nie posiada, tak popularnych wśród gwiazd sportu, wielkich kolekcji samochodów, zegarków czy bóg wie czego. Nie ma tatuaży, nie chodzi obwieszony biżuterią. Nie jest, wybaczcie użycie tego nieprzyjemnego słowa, celebrytą, rozgłos zdobywa tylko na boisku.

Zdobywa ten rozgłos w sposób piękny i czysty. Nigdy nie dostał czerwonej kartki, żółte oglądał średnio trzy razy na sezon. Nigdy nikogo nie skopał, nigdy nikogo nie opluł, w boiskowych bójkach był zawsze rozjemcą. Ale… uwaga! Zdobył gola ręką i nie zamierzał wyprowadzać sędziego z błędu. Co ciekawe, już mało kto pamięta o tym występku – to kolejny argument świadczący o wyjątkowości Raula.
Był dobrym duchem zespołu, jego obecność na boisku sprawiała, że koledzy starali się bardziej. Wizyty na treningach młodszych kategorii wiekowych wlewały nadzieję w serca adeptów futbolu, wszakże każdy znał jego drogę na szczyt i wiedział, że ciężka praca może sprawić, że i jemu będzie dana możliwość gry u boku idola. Zarząd nie podejmował żadnej decyzji bez zasięgnięcia opinii kapitana. Pamiętacie z pewnością pożegnanie Paolo Maldiniego z futbolem. Wówczas pojawiły się liczne opinie wieszczące koniec wielkich kapitańskich osobowości. Został tylko Raul, mówili. Teraz nie ma już Raula z czarną opaską przyozdabiającą śnieżnobiałą koszulkę.

Kto będzie następcą Raula? Kwestia kapitaństwa jest jasna, będzie nim Iker Casillas. Ronaldo głośno upomina się już o „siódemkę” na koszulce, znów chce być CR7. Pytanie, czy Portugalczyk jest godny bycia następcą Raula, Butragueno i Juanito. Dwaj pierwsi nigdy nie dostali czerwonej kartki, uchodzą za wielkich dżentelmenów, ludzi z klasą, charakterem i jasnymi zasadami. Z kolei Juanito jest w Madrycie symbolem walki do ostatnich minut, wspaniałych zwycięstw i „remontad”, po tragicznej śmierci, od niemal 20 lat, jest czczony podczas każdego meczu Realu. Czy Wy, drodzy Czytelnicy, uważacie, że Ronaldo ma cechy, które przez 30 lat charakteryzowały graczy z numerem „siedem”?

Raul wróci do Madrytu, to więcej niż pewne. Będzie trenował i grał w drużynie weteranów razem z przyjaciółmi z boiska, będzie pił z nimi piwo i cieszył się emeryturą – taką wizję powrotu do Hiszpanii przedstawił niedawno inny były gracz Realu, Michel Salgado. Gdy znudzi mu się beztroska może zostanie trenerem młodszych drużyn? Może za kilka lat będzie trenerem „Los  Blancos”? Może będzie działaczem, ambasadorem, dyrektorem sportowym? Czym by się nie zajmował, pozostanie legendą, bo – moi drodzy – Real nie pozbył się legendy, Real właśnie tę legendę stworzył. Tej legendzie będą próbowali dorównać potomni, a zadanie postawione przed nimi będzie niezwykle trudne, bo będą mierzyli się z jedną z najwspanialszych karier w historii sportu.

FC Schalke 04 Raul Gonzalez Real Madryt