Amerykański sen, który ziścił się na angielskiej ziemi

Do tej pory w Premier League, od czasu jej powstania w 1992 roku, oglądaliśmy czterdziestu trzech piłkarzy legitymujących się obywatelstwem United States Of America. Kolejnym  zakontraktowanym zawodnikiem została piłkarska nadzieja na przyszłość – Christian Pulisic, który zadebiutuje w Chelsea z początkiem przyszłego sezonu. W ostatnich dniach stał się on bohaterem głośnego transferu  i za imponującą kwotę 64 mln euro, z dniem 1 lipca 2019 stanie się pełnoprawnym członkiem drużyny ze Stamford Bridge. W związku z tym transferem przypomnijmy sobie najlepszych reprezentantów USA, którzy z powodzeniem byli ambasadorami północno-amerykańskiej piłki, spełniając swe „angielskie marzenie”.

USA bramkarzami stoi:

Kasey Keller

(Millwall, Leicester City, Tottenham, Southampton, Fulham)

Po tym jak został członkiem amerykańskiej drużyny narodowej w Mistrzostwach Świata FIFA w 1990 roku, został zwerbowany przez angielski klub Millwall, grając tam i stając się ulubieńcem fanów w latach 1992 i 1996. Zagrał dla „Lwów” w 202 spotkaniach. Keller został wybrany Graczem Roku w sezonie 1992-1993 przez fanów z „The Den”, a także odebrał nagrody Junior Lions i Disabled Millwall Fans. Gdy Millwall został zdegradowany do Drugiej Dywizji, zespół sprzedał Kellera do Leicester City za 900 tysięcy funtów. W swoim pierwszym roku w Leicester City Keller odegrał istotną rolę w sukcesie drużyny, zarówno w wysokiej pozycji ligowej, jak i wygrywając Puchar Ligi w 1997 roku. Zespół doszedł do finału ponownie w 1999 roku, lecz w końcowych minutach zaprzepaścili szansę na sukces, przegrywając z Tottenhamem przez bramkę straconą w ostatniej minucie meczu. Keller dołączył do Spurs w 2001 roku po odejściu z Rayo Vallecano i z marszu wywalczył sobie miejsce w bramce, zastępując między słupkami Neila Sullivana i grając wszystkie minuty w ligowym sezonie 2002/2003 i 2003/2004.

Paul Robinson ostatecznie zastąpił go jako numer jeden, a on przeniósł się do Fulham w 2007 roku. Nastąpiło to po dwóch sezonach spędzonych w Borussi Monchengladbach. Został kupiony jako wsparcie dla bramkarza Antti Niemi, ale dokuczliwe urazy konkurenta sprawiły, że przejął on stanowisko głównego bramkarza The Cottages. Jego występy pomogły Fulham utrzymać byt w Premier League. Na angielskich boiskach stawał między słupkami w 377 meczach.

Brad Friedel

(Liverpool, Blackburn, Aston Villa, Tottenham)

Stany Zjednoczone przez kilka lat zapewniały kilku solidnych bramkarzy Premier League, a Brad Friedel był prawdopodobnie najlepszy z nich. Friedel opuścił UCLA wcześniej, aby rozpocząć karierę zawodową. Zaczął od próby podpisania kontraktu z Nottingham Forest pod przewodnictwem Briana Clough’a, ale odmówiono mu pozwolenia na pracę. Była to pierwsza z kilku nieudanych prób przenosin do Anglii. Friedel został podpisany przez Kevina Keegana z Newcastle United, ale ponownie odmówiono mu zezwolenia na pracę.  Wrócił do Stanów Zjednoczonych, by dołączyć do reprezentacji narodowej, a następnie przygotować się do Pucharu USA w 1995 roku i Copa America. Po dwóch turniejach Friedel spróbował po raz trzeci dołączyć do angielskiego klubu, tym razem wybór padł na Sunderland. Kiedy Friedel ponownie nie otrzymał brytyjskiego zezwolenia na pracę, jego agent wynegocjował transfer z USFF za 1,1 miliona dolarów do czołowej tureckiej drużyny Galatasaray w 1995 roku. Drużyna ze Stambułu  była zarządzana przez przyszłego menedżera Blackburn Rovers, Graema Sounessa. Marzenie gry w Premier League ziściło się w 1997 roku, kiedy to Friedel został zakontraktowany przez Liverpool. Transfer opiewał na kwotę 1,7 miliona funtów. W dniu 23 grudnia 1997 roku Liverpool uzyskał pozwolenie na pracę dla Friedela. Była to apelacja po odrzuceniu pierwszego wniosku. Na początku Amerykanin spisywał się świetnie, wkrótce jednak nastąpił gorszy czas. W ciągu prawie trzech lat, w barwach LFC rozegrał niespełna 30 spotkań, przegrywając walkę o miejsce między słupkami z Davidem Jamesem oraz Sanderem Westerveldem.

Naprawdę zabłysnął po przeprowadzce do Blackburn w 2000 roku i pozostał na Ewood Park do 2008 roku. Friedel został podpisany przez Blackburn Rovers na zasadzie wolnego transferu. Do zespołu sprowadzał go wcześniej wspomniany Graeme Souness. Doskonałe występy Friedela wydatnie przyczyniły się do powrotu Rovers do Premiership w sezonie 2000/2001. Najbardziej niezapomnianym występem Friedela dla Blackburn było starcie przeciwko Tottenhamowi Hotspur w finale Pucharu Ligi na początku 2002 roku, kiedy to otrzymał tytuł Man of the Match. Kolejnym niesamowitym spotkaniem było zwycięstwo nad Arsenalem na Highbury. Będąc na fali wznoszącej, w kolejnym występie przeciwko Southampton dokonał kilku spektakularnych interwencji, co skłoniło Gordona Strachana do przyrównywania go do Supermana:

„Friedel musiał się zmienić w budce telefonicznej, nie zdziwiłbym się, gdyby po zdjęciu koszulki była niebieska koszulka z napisem S pod spodem”.

Sezon 2002/2003 i 15 czystych kont Friedela przyniosło mu nagrodę Gracza Roku Blackburn, a także wybór do najlepszej jedenastki sezonu Premiership. 21 lutego 2004 roku, w meczu wyjazdowym z Charlton Athletic, Amerykanin strzelił gola w 90. minucie, z rzutu rożnego. Bramka Friedela wyrównała grę na 2:2, ale sekundy później Charlton wyrównał za sprawą Clausa Jensena i wygrał mecz 3:2. Stał się drugim bramkarzem, po Peterze Schmeichelu w historii Premier League, który strzelił gola z gry. Friedel przedłużył kontrakt z Blackburn Rovers 14 kwietnia 2006 roku, motywując to swoją miłością do klubu.

„Cieszę się, że przedłużyłem umowę, decyzja nie była trudna, a Blackburn Rovers jest dla mnie domem. To mój klub i mam z nim szczególną więź”.

Goalkeeper zaliczył 310 kolejnych występów w okresie od sierpnia 2004 do października 2012, na rekord złożyły się występy w Blackburn, Aston Villi i Spurs. Opuścił klub, aby dołączyć do Aston Villi. Kończył karierę w Spurs w wieku 44 lat. Ponadto Friedel został ambasadorem klubu, koncentrując się na obecności Tottenhamu w Stanach Zjednoczonych.

Brad Guzan

(Aston Villa, Hull City, Middlesbrough)

W dniu 11 lipca 2008 r. Aston Villa uzgodniła opłatę transferową w wysokości 600 tysięcy  funtów, sprowadzając Guzana z Chivas USA. 1 sierpnia 2008 r. Guzan był drugim amerykańskim bramkarzem, który został podpisany latem przez Aston Villę, po zdobyciu weterana Premier League Brada Friedela.
Guzan zadebiutował w zespole z Birmingham we wrześniu 2008 roku w Pucharze Ligi u siebie z Queens Park Rangers. Swój europejski debiut piłkarski zadebiutował w meczu Pucharu UEFA ze Slavią Praga 6 listopada 2008. Mecz zakończył się 1:0 z Aston Villą, a Guzan wykonał kilka popisów w bramce i zachował czyste konto. Jego występ doprowadził do tego, że jego menedżer Martin O’Neill opisał go jako „bramkarza, którego klasa wciąż się tworzy”.

18 lipca 2013 r. Guzan oświadczył, że miał nadzieję przekazać Aston Villi swoje najlepsze lata kariery i przyznał, że podpisanie nowego kontraktu było nierozważne. Po czym udał się na wypożyczenie d0 Hull City. 29 lipca 2016 r. Guzan podpisał dwuletni kontrakt z beniaminkiem Premier League – Middlesbrough, dołączając w ramach wolnego transferu, po tym jak Aston Villa została zdegradowana do Championship. Licznik gier w Premier League zatrzymał się na 168 spotkaniach.

Tim Howard

(Manchester United, Everton)

Manchester United przywiózł go do Anglii w 2003 roku i był jednym z kilku bramkarzy, którzy nie zdołali spełnić pokładanych w nich nadziei, na odnalezienie następnego terminatora w bramce czerwonych diabłów na miarę legendarnego Petera Schmeichela. Manchester United zapłacił za niego 4 miliony USD opłaty za transfer. Miał być bezpośrednim następcą Fabiena Bartheza. Nie spełnił wymagań zarządu w wyniku czego przeniósł się do Toffees w 2006 roku, stając się na stałe graczem zespołu z niebieskiej części Merseyside. Od tego momentu konsekwentnie budował swoją pozycję stając się z czasem numerem jeden w historii klubu. Był drugim amerykańskim zawodnikiem, który zdobył medal zwycięzcy w Pucharze Anglii po Julianie Sturgisie z Wanderers w finale z 1873 roku.W sezonie 2011-12 Premier League Howard strzelił swojego pierwszego gola w profesjonalnej piłce nożnej w przegranym 2:1 meczu z Boltonem Wanderers. Jego wykop na ponad 90 metrów sprawił, że piłka wpadła do bramki strzeżonej przez Adam Bogdana. Tim Howard spuentował tamtą chwilę słowami: „Było to okrutne” i nie celebrował zdobycia gola. Był czwartym bramkarzem, który strzelił gola w meczu Premier League od czasu jej powstania w 1992 roku.

Przed ostatnim meczem w klubie z Goodison Park Howard wygłosił przemówienie przed fanami, stwierdzając:

„Pozostanę z Evertonem na całe życie, to zawsze będzie mój zespół, mój klub”.

Howard jest również znany z udzielania się w akcjach charytatywnych, zwłaszcza związanych z zespołem Touretta, który został u niego zdiagnozowany w gimnazjum. Dzięki swoim działaniom i pracy z dziećmi otrzymał tytuł: MLS Humanitarian of the Year w 2001 roku i został dodany do Zarządu Stowarzyszenia New Jersey Tourette Association. Amerykańskie Stowarzyszenie Syndromu Tourette’a określiło go jako „najbardziej znaczącego indywidualistę z zespołem Tourette’a na całym świecie”, gdy w 2014 roku został nagrodzony jako „Champion Nadziei” za ogromną odwagę, jaką pokazał, dzieląc się swoją historią na forum międzynarodowym. Było to kolejną platformą do edukowania społeczeństwa na temat tak rzadko rozpoznawanego zaburzenia i zachęcanie młodych ludzi żyjących z ZT do wypowiadania się na temat swoich doświadczeń .

„Może gra twojego życia oznacza po prostu tę, która najbardziej inspiruje innych ludzi.” – Tim Howard

W książce Howard mówi, że jego neurologiczny makijaż dał mu lepszą percepcję i zdolność do koncentracji, która przyczyniła się do jego sukcesu na tym polu.

Solidna gra w destrukcji

Carlos Bocanegra

(Fulham)

Fulham dało się poznać z tego, że lubuje się w graczach amerykańskiego pochodzenia. Carlos Bocanegra został pierwszym piłkarzem, który dwukrotnie otrzymał tytuł obrońcy roku w MLS,  w latach 2002 oraz 2003. W wyniku czego Fulham sprowadziło go do zespołu w styczniu 2004 roku. Na Craven Cottage często grywał na środku defensywy , ale mógł też grać z powodzeniem na lewej stronie lub jeśli to było potrzebne, jako defensywny pomocnik. Jego zaangażowany styl szybko zyskał sympatię fanów, których z marszu stał się ulubieńcem. Zyskał przydomki „Szakal” i „Czarny Wąż”. Podczas sezonu 2006-07 był drugim najlepszym strzelcem Fulham z pięcioma bramkami, za kolegą z drużyny Brianem McBridem. W tej samej kampanii Carlos po raz pierwszy wybiegł na murawę z opaską kapitana. Było to w zremisowanym 3:3 meczu z Tottenhamem Hotspur. Przygodę z Fulham zakończył 23 maja 2008 roku, zatrzymując licznik na 11 golach w 105 występach.

 

Jonathan Spector

(Manchester United, West Ham, Birmingham City)

Spector został odkryty przez skauta Manchesteru United podczas gry w kadrze USA do lat 17 w 2003 roku. Początkowo był napastnikiem, jednak w wyniku kontuzji zaczął ustawiać się w defensywie i pod tym kątem był obserwowany przez wysłannika czerwonych diabłów. Przedstawiciel United był pod wrażeniem umiejętności ustawiania się i czytania gry, którą prezentował młody Jonathan i zawiadomił klub. Spector dołączył do United latem 2003. Niestety Spector nie zrobił kariery na miarę swojego talentu. Trapiony kontuzjami przeniósł się do West Ham United w 2009 roku. Tam również nie rozwinął skrzydeł ze względu na ciąg dalszy problemów ze zdrowiem. Spector grał z powodzeniem w Birmingham City i był traktowany jako nieoceniony i bardzo przydatny gracz w zespole. Spector, pomimo zainteresowania klubów z MLS, tęsknoty za domem oraz resztą rodziny, która czeka na niego w Stanach, potwierdzał, że on i jego żona czują się dobrze w Birmingham i do roku 2017 dumnie reprezentował barwy zespołu z St. Andrews Park. Do największych osiągnięć w karierze Jonathana Spectora należy tytuł najlepszego gracza roku Manchesteru United: Jimmy Murphy Young Player of the Year 2003-04.

 

Zaufany środek pola

Claudio Reyna

(Sunderland, Manchester City)

„Kapitan Ameryka” przeniósł się do Premier League z Glasgow Rangers do Sunderlandu, który zapłacił 22,85 miliona za jego usługi. Problemy z więzadłem krzyżowym w kolanie ograniczyło go do zaledwie 28 ligowych występów w ciągu dwóch lat dla Czarnych kotów, lecz mimo tego podpisał kontrakt z Manchesterem City w 2003 roku. City przekonało go do siebie, wyprzedzając Fulham w wyścigu po podpis zawodnika. Czas Reyny w Citizens był często przerywany przez kontuzje, ograniczając go do trzydziestu występów w swoim pierwszym sezonie i powodując, że stracił sześć miesięcy w sezonie 2004/2005. W trzy i pół roku na City of Manchester Stadium, Reyna zanotował 87 występów, zdobywając cztery bramki, stając się popularnym graczem wśród kibiców City. Inteligencja boiskowa sprawiła, że gdy tylko był zdolny do gry stawał się ważnym członkiem drużyny. W dniu 11 stycznia 2007 Menedżer Manchesteru City, Stuart Pearce ogłosił, że klub zgodził się rozwiązać umowę Reyny z zamiarem przeprowadzki do Major League Soccer z powodów rodzinnych. Podczas swojego pobytu w Anglii zanotował 97 meczów, zwieńczając to 8 trafieniami. Podpisał kontrakt z New York Red Bulls, przed przejściem na emeryturę w lipcu 2008.

 

Geoff Cameron

(Stoke City, Queens Park Rangers)

Cameron zgodził się dołączyć do klubu Stoke City w angielskiej Premier League w dniu 25 lipca 2012 roku. Był pod wrażeniem tego, że lada moment jego noga postanie na angielskich stadionach, co było jego marzeniem. Opisywał moment dołączenia do drużyny z Premier League jako coś wyjątkowego. Wszechstronny zawodnik, który obecnie gra na pozycji środkowego obrońcy, ale może również grać jako prawy skrzydłowy, defensywny pomocnik lub ofensywny pomocnik. Cameron stał się znany ze swojej waleczności i gry w powietrzu. Siła, atletyzm i opanowanie piłki – to największe atuty jakie kibice z wysp brytyjskich obserwowali w każdej ligowej potyczce.

Krytycy uważali, że Cameron ma predyspozycje do odniesienia sukcesu w angielskiej piłce.

„Geoff ma mentalność i wszystkie umiejętności, by odnieść sukces… Stoke i Anglicy dostają dobrego gracza. Jestem podekscytowany, gdy widzę, jak dobry jest z piłką przy nodze, jak dobrze czyta grę i nie straci posiadania. Jeśli grasz z Geoffem Cameronem, przygotuj się do gry z osobą, która ma fizyczne atuty do uderzenia kiedy musi, ale ma też prawdziwą pewność co do sposobu, w jaki radzi sobie z piłką i sposób, w jaki rozpoczyna akcję od tyłu. ” – Były ekspert ds. Międzynarodowych w USA i ESPN, Alexi Lalas

Geoff Cameron może nie zdobił okładek wielu tytułów prasowych, ale stał się solidnym, wartościowym graczem „The Potters”, który po cichu, z uporem budował swoją pozycję w drużynie.

Cameron dołączył do Queens Park Rangers na sezon 2018/2019 po tym, po tym jak nie był częścią planów Garego Rowetta. Do tej pory rozegrał na szczeblu Premier League i Championship 160 spotkań.

Rewolwerowcy z dzikiego zachodu

Brian McBride

(Preston North End,Everton,Fulham)

Brian McBride pierwszy test w Premier League zaliczył w 2000 roku, kiedy to Preston North End wypożyczył go na krótki okres z Columbus Crew. Do zespołu z północnej Anglii ściągał go ówczesny, grający trener David Moyes. Podczas swojego pobytu zdobył  jedną bramkę w dziewięciu spotkaniach. Dwa sezony później znów wybrał się na wypożyczenie, tym razem do Evertonu. W trakcie tej przygody zainkasował cztery gole w ośmiu ligowych występach i był to przedsmak tego, co najlepsze szykował napastnik kibicom na wyspach. Najistotniejszy ślad pozostawił po sobie w Fulham. Miał reputację walczaka. Ciężko harujący na boisku napastnik strzelił 33 gole w ciągu trzech i pół roku w zachodnim Londynie, zostając w międzyczasie kapitanem klubu w 2007 roku. Dwukrotnie zdobył nagrodę Fulham, dla najlepszego piłkarza sezonu. Był tak popularny wśród fanów, że bar w Craven Cottage został przemianowany na „McBride’s” po tym jak przeprowadził się w 2008 roku do Chicago Fire.

To wstyd, że McBride nie został odkryty wcześniej w swojej karierze i grał dłużej w Anglii. – Chris Coleman, menedżer ówczesnego Fulham

Po strzeleniu dwunastu goli w sezonie 2006/2007, przyczynił się do zachowania miejsca przez Fulham w angielskiej elicie.

Clint Dempsey

(Fulham, Tottenham)

Fulham zapłacił New England Revolution 2 miliony funtów, aby podpisać kontrakt Clinta Dempseya w styczniu 2007 roku. Jak się później okazało, było to prawdziwą okazją. To sprawiło, że Dempsey stał się najdroższym amerykańskim towarem eksportowym do Premier League w historii MLS.

Dempsey znany jest ze swojej wszechstronności i zdolności do grania jako napastnik, skrzydłowy lub atakujący, w zależności od formacji. W rezultacie został skategoryzowany wymiennie jako napastnik lub pomocnik, czego dowodem są drużyny z Mistrzostw Świata FIFA 2010 i 2014. Podczas pobytu w Fulham miał status strzelca, który jest w stanie zdobywać bramki zarówno głową, jak i nogą, szczególnie podczas ważnych meczów.

Jego pierwszy gol dla nowego zespołu zapewnił zwycięstwo 1: 0 przeciwko Liverpoolowi i pomógł mu uniknąć spadku. W drugim, kolejnym sezonie Dempsey zakończył jako najlepszy strzelec Fulham w Premier League wspólnie z Andrew Johnsonem z siedmioma bramkami na koncie. 30 grudnia La Gazzetta dello Sport nazwała Dempseya jednym z czołowych jedenastu zawodników Premier League obecnego sezonu. 18 marca 2010 roku Dempsey wszedł z ławki przeciwko Juventusowi w swoim drugim meczu w Lidze Europy i strzelił zwycięskiego gola. Fulham wygrało spotkanie 4:1. Dempsey powiedział po tym spotkaniu, że wygranie Europejskiego pucharu stało się największym celem w historii Fulham. 12 maja Dempsey zastąpił Bobby’ego Zamorę w 55. minucie finału Ligi Europejskiej UEFA, dzięki czemu stał się pierwszym Amerykaninem, który pojawił się w wielkim europejskim finale. W końcu Fulham przegrało mecz, gdy Diego Forlán strzelił bramkę  dla Atletico Madryt w 116 minucie dogrywki, dając rywalom zwycięstwo 2:1. Jego występy w latach 2009/2010 przyniosły mu m.in. tytuł Najbardziej wartościowego gracza wśród Amerykanów w Europie. Dobry okres gry zagwarantował Fulham siódme miejsce w Premier League, najwyższe w historii klubu i kwalifikacje do Ligi Europejskiej UEFA na następny sezon.
19 marca 2012 roku Dempsey został pierwszym amerykańskim zawodnikiem, który zdobył 10 bramek w sezonie Premier League, pokonując poprzedni rekord Briana McBride’a. Dempsey został wybrany przez fanów najlepszym graczem Fulham sezonu 2010/2011 , a jego 12 trafień w Premier League oznaczało, że był czołowym strzelcem klubu w tej kampanii.

Clint Dempsey był graczem nietuzinkowym, którego wewnętrzny instynkt prowadził do kreatywnej gry na boisku.

„Śmiały z powodu jego zamiłowania do dziwnego cudownego celowania i reputacji faceta, który wchodzi na na boisko i zaczyna robić piętki” – Matt Pentz, The Guardian

Jego znakomite bramki były kontrapunktem dla narracji o amerykańskich piłkarzach, do których przylgnęła łatka brutalnych i hałaśliwych rzemieślników. Przez taki styl gry, Dempsey okazjonalnie był narażony na agresywną grę, w tym fizyczne sprzeczki z przeciwnikami w trakcie swojej kariery, co czasami powodowało zawieszenie.

Dempsey stał się najbardziej płodnym strzelcem USA w Premier League, pokonując w klasyfikacji legendę Fulham, swego rodaka Briana McBride’a. Dzięki hat-trickowi przeciwko Newcastle stał się pierwszym amerykańskim graczem, który zdobył hat-tricka w Premier League. Gole Clinta przyczyniły się osiągnięcia rekordu Louisa Saha trzynastu bramek w Premier League dla klubu w jednym sezonie. Dempsey zajął czwarte miejsce na liście piłkarza roku Premier League za zwycięzcą, Robinem van Persie z Arsenalu, oraz parą z Manchesteru United Waynem Rooney’em i Paulem Scholesem. Dempsey stał się pierwszym amerykańskim graczem, który przełamał barierę pięćdziesięciu bramek w Premier League. W dniu 31 sierpnia 2012 r. Fulham potwierdził przeniesienie Dempseya do Tottenhamu Hotspur.

W dniu 31 sierpnia 2012 roku Dempsey dołączył do Tottenham Hotspur na trzyletnim kontrakcie za opłatą, która wynosi 9 milionów dolarów.
Dzięki tej umowie Dempsey stał się najdroższym amerykańskim piłkarzem wszech czasów. W Tottenhamie strzelił siedem bramek ligowych podczas swojego jedynego sezonu na White Hart Lane, zanim Seattle Sounders zakontraktowało go w sierpniu 2013 roku.

Kolejnym Amerykaninem, który będzie miał okazję napisać własną historię i od nowego sezonu wyruszy na podbój Premier League będzie Christian Pulisic.  Zdecydowanie należy do wielkich talentów tamtejszego futbolu. Na własne oczy będziemy śledzić jego poczynania. Przekonamy się, czy oczaruje publikę i czerpiąc ze swojego potencjału, odegra wybitną rolę na miarę Hollywood, czy może jednak będzie to nic nie znaczący epizod, który przykryje kurz niespełnionych oczekiwań.

Brad Friedel Christian Pulisic Clint Dempsey Tim Howard TOP10 USA