A propos: Piłkarzyny, co wy do cholery mówicie?

Trudno jest kogoś obwiniać indywidualnie. Zawalili wszyscy. Na początek więc obronię przed niesłuszną krytyką dwóch piłkarzy. Sebastian Boenisch nie był gorszy od Łukasza Piszczka i nie zawalił dwóch bramek. Jego koledzy powinni wiedzieć, że Jarmolenko schodzi na lewą nogę i obok naszego lewego obrońcy powinien stać defensywny pomocnik. Widzieliście, ilu piłkarzy ukraińskich kryło Jakuba Błaszczykowskiego? Przynajmniej dwóch, najczęściej trzech. Oczywiście nie usprawiedliwiam Boenischa za rozegranie słabego meczu, ale nie obwiniajmy go jedynego za stratę goli. Również Radek Majewski zebrał za dużo słów krytyki. Wystarczy tylko przypomnieć sobie, że kiedy za plecami Roberta Lewandowskiego pojawił się Ludovic Obraniak już żadnej szansy nie potrafiliśmy sobie stworzyć. Majewski starał się, biegał, rozpychał i dobrze dorzucał piłki ze stałych fragmentów gry. I znowu: krytykujmy go, ale nie szukajmy w nim przyczyny porażki.

Właśnie. Gdzie leży ta przyczyna klęski? Śmiać mi się chce, kiedy piłkarze mówią, że byli przemotywowani. Przemotywowani?! Gdyby tak było, to nie stracilibyśmy dwóch goli, tylko po pół godziny grali w dziewięciu. Czy efektem przemotywowania jest brak doskoku do rywala, odpuszczenie krycia i zero agresywności? Ukraińcy więcej jeździli na tyłkach, niż grali w piłkę. Ale to oni wygrali. Kolejne stwierdzenie któregoś z polskich piłkarzy, z którym się nie zgodzę: „Ukraińcy walczyli, my chcieliśmy grać w piłkę” – taki mniej więcej był przekaz tych słów. Ukraińcy walczyli, a ja się pytam: co my robiliśmy? Jeśli rywale walczą, nie odstawiają nogi, to psim obowiązkiem reprezentantów Polski jest robić to samo. Inną sprawą jest, że sędzia na bardzo wiele pozwalał Ukraińcom i ci bezwzględnie to wykorzystali.

Na konferencję prasową po meczu wchodzi Waldemar Fornalik i po jego pierwszych słowach przypominają się czasy Franciszka Smudy, który również świetnie potrafił się skompromitować w wypowiedziach dla dziennikarzy: Według statystyk byliśmy równorzędnym rywalem dla Ukrainy. Niech pan się, panie Waldku, podetrze tymi statystykami. Słyszę, że kluczowy był początek, ale nie dowiedziałem się, dlaczego w ciągu siedmiu minut tracimy dwie bramki. Nie dowiaduję się również, dlaczego Jarmolenko, a potem Fedecki schodzą bezkarnie na lewą nogę i wbiegają do środka. Ani dlaczego brakowało agresji w środku pola. Ani dlaczego tylko w jednej akcji (tej bramkowej) przy zagraniu w pole karne mieliśmy tam trzech zawodników. Ani dlaczego nasza para stoperów zagrała tak tragicznie. Ani dlaczego obraz gry po przerwie się nie zmienił.

Nie chcę obwiniać Fornalika, bo to nie on bał się fizycznych starć z Ukraińcami. Ale w przerwie potrzeba było kogoś, kto weźmie piłkarzy za pyski. Wyobrażacie sobie byłego trenera Ruchu Chorzów rzucającego epitetami w stronę Błaszczykowskiego czy Lewandowskiego i mówiącego: „‹‹Lewy››, byłeś beznadziejny. Kuba, ty byłeś w ogóle na tym boisku? ‹‹Piszczu››, co zrobiłeś w tej połowie dobrego oprócz zdobycia gola?”. Nie, nie, nie. Tam pewnie głos ewentualnie zabrali Artur Boruc i Marcin Wasilewski, a dalej były jakieś zwykłe formułki taktyczne. A ten mecz trzeba było wygrać charakterem, ambicją, zaangażowaniem. Nie mieliśmy niczego.

Jak za czasów Smudy ośmieszył się również Jakub Błaszczykowski. Udzielając wywiadu dla Orange Sport, stwierdził, że jeśli ktoś nie grał w piłkę zawodowo, nie ma prawa oceniać piłkarzy. Kuba, z takim nastawieniem to weź oddaj tę opaskę kapitańską. Niech ją nosi ktoś, kto nie będzie się wykręcał żenującymi wywiadami po meczach i będzie w stanie pokazać charakter na boisku i poza nim. Jeden wywiad został mu już wybaczony. Teraz już nie powinno obyć się bez kary.

Wiecie, kiedy wygraliśmy ostatni ważny mecz? Za Beenhakkera. Tak, tego Beenhakkera, na którego wszyscy psioczyli po Euro 2008. To ostatni trener, który miał jakikolwiek pomysł na grę. Widzieliście wczoraj jakąś koncepcję w rozgrywaniu piłki? Bo ja nie. A to podanie do Błaszczykowskiego, żeby on coś wymyślił, a to długa piłka na Lewandowskiego, a nuż się uda i jakoś ta piłka do bramki wpadnie. Składnych akcji z pomysłem przeprowadziliśmy dwie. Z jednej padła bramka, druga przeprowadzona w drugiej połowie, kiedy po szybkiej wymianie piłki w Pjatowa trafił Obraniak. A i tak najefektowniejszym „zagraniem” było pokazanie tyłka przez Jakuba Koseckiego.

Wczoraj oprócz ambicji, walki i charakteru zabrakło jeszcze jednego – wsparcia kibiców. Nie będę tu krytykował „pikników”, ale nie od dziś wiadomo, że wspaniały doping potrafił nieść naszych zawodników. Wczoraj tego zabrakło, szczególnie w drugiej połowie. Było cicho. Gdyby przez całą drugą połowę zebrani na Stadionie Narodowym kibice wspierali okrzykami naszą reprezentację, mieliby pełne prawo do wygwizdania piłkarzy po końcowym gwizdku. A tak w mojej opinii pozostaje niesmak. Podopieczni Fornalika na gwizdy zasłużyli, ale nie wiem, czy akurat ze strony ludzi, którzy przez 45 minut ich nie wspierali.

Najbardziej obawiam się tego, co usłyszę po meczu z San Marino. Na wieść o wypełnionych założeniach taktycznych, czy odpowiedniej motywacji chyba wybuchnę. A co do samego pojedynku, to proponuję wystawić drugi skład. Po co piłkarze, którym nie chciało się biegać za Ukraińcami, mieliby poprawiać sobie statystyki? Dlaczego mamy dać szansę na przełamanie Lewandowskiemu, skoro był bezużyteczny we wczorajszym starciu?

Ale jest w tym wszystkim rzecz o wiele smutniejsza. Mateusz Borek na swoim twitterowym koncie napisał: Przepraszam Was wszystkich, że jeszcze raz dałem się nabrać. Ostatni raz. Niestety nie tylko komentator Polsatu Sport się nabrał. Garstka ludzi nabrała jakieś 30 milionów. I nabierze nas jeszcze nie raz.

Obserwuj autora na Twitterze: @ArturDylewski

Polska Ukraina