Pompowanie balonika czas zacząć

To już typowe dla angielskich mediów i spośród wszystkich turniejów, na których grała reprezentacja „Synów Albionu”, chyba tylko na dwa ostatnie jechała z misją inną niż okrzyknięte przez media zdobycie mistrzostwa świata czy Europy. Dlaczego akurat na ostatnich dwóch prasa nieco spuściła z tonu? Tę historię raczej wszyscy znamy, ale warto przypomnieć – na Euro 2012 Anglicy jechali z nowym wówczas trenerem, Royem Hodgsonem, który objął posadę miesiąc przed rozgrywkami i stąd nadzieje i oczekiwania były nieco niższe niż zazwyczaj. Skończyło się na ćwierćfinale.

Z kolei na zeszłorocznych mistrzostwach świata Wyspiarze mieli bardzo trudną grupę z Włochami, Urugwajem i Kostaryką, którą zakończyli na niechlubnym ostatnim miejscu (czyli de facto okazało się, że oczekiwania wobec piłkarzy na obu turniejach były słusznie zaniżone). Wiadome więc, że z każdym kolejnym dużym turniejem głód sukcesu będzie rósł, bo i tak w obecnej chwili jest bardzo duży, patrząc na to, że ostatnie i jedyne mistrzostwo świata ekipa obecnie prowadzona przez Roya Hodgsona zdobyła w 1966 roku.

W ostatnim rankingu FIFA wczorajszy rywal Anglików, Litwa, zajmuje miejsce numer 94, między Beninem i Malawi, a Omanem i Irakiem. Czyli generalnie nie zalicza się do tuzów piłkarskiego świata. Jeśli przemieścimy się nieco w górną część tego rankingu, to okaże się, że także Anglicy nie mają się czym chwalić.

http://i58.tinypic.com/oib0cw.png

Ranking FIFA (stan na 12.03.2015)

Podopiecznych Roya Hodgsona znajdziemy w nim na 16. miejscu, za Rumunią, Kostaryką czy Czechami. Okej, ktoś powie, że takie zestawienie tych krajów tylko kompromituje ten ranking i będzie miał trochę racji, bo nie da się stworzyć rankingu, w którym będzie można według pozycji sklasyfikować po kolei wszystkie reprezentacje w FIFA. To niemożliwe, dlatego ten produkt światowych władz piłkarskich należy traktować trochę z przymrużeniem oka.

Ale mimo wszystko taka piłkarska siła jak zespół grający na legendarnym Wembley nie powinnna sobie pozwolić na upadek w takie miejsce. Stąd zdziwienie wielu osób, gdy po wspomnianym już meczu z Litwą na Sky Sports, i nie tylko, pojawiły się zapytania co do szans „Synów Albionu” w kontekście walki o zwycięstwo w przyszłorocznym francuskim czempionacie.

Co poza rankingiem nie sprzyja w typowaniu Anglii na kandydata do gry o najwyższe cele w nadchodzącym europejskim czempionacie? Na pewno okres, jaki pozostał do turnieju – to ponad rok. W tym czasie ktoś może się jeszcze wybić, ktoś kompletnie stracić formę, jeszcze inny zawodnik złapie kontuzję, a w drużynie rywali dojdzie do zmiany trenera. To oczywiście losowo wybrane możliwości pokazujące jednak, ile jeszcze może się zdarzyć. Skupmy się więc na dograniu eliminacji do końca i wtedy typujmy faworytów do wygrania samego Euro.

W dodatku, jeśli mielibyśmy jednak teraz podjąć się oceny szans poszczególnych ekip, to jak w tym kontekście rozpatrzyć 17. drużynę rankingu FIFA, patrząc na jej okrutnie słabą grupę eliminacyjną. Nawet jeśli uznamy, że Anglia jest w swoim największym reprezentacyjnym kryzysie od wielu, wielu lat, to rywale pokroju Szwajcarii, Słowenii, a tym bardziej Estonii, Litwy czy San Marino nie powinni sprawić większych kłopotów. Tak samo typują bukmacherzy. Za brak porażki Wyspiarzy w grupie eliminacyjnej na zakończenie zmagań płaci się 1,5 funta za jednego postawionego na taki rozwój wydarzeń. Czyli niezbyt wiele.

Ale przede wszystkim brakuje cały czas jakości piłkarskiej. Wielki znak zapytania w kontekście środka obrony, ciągła rotacja spowodowana różnymi względami na prawej stronie defensywy czy ciągłe przemeblowania w środku pola. Wiadomo, że trudno utrzymać ten sam garnitur przez parę spotkań kadry w porównaniu z analogiczną sytuacją w klubach, ale stabilność jest Anglii bardzo potrzebna do zwiększenia ilości nawyków w czasie meczów, które działają na zasadach automatyzmu, a nie improwizacji.

Wobec wymiany pokoleniowej należy też skierować pytanie do Roya Hodgsona o kwestię charyzmy jego poszczególnych piłkarzy i ich cechy przywódcze. Już od dłuższego czasu nie ma przecież w kadrze Franka Lamparda, Stevena Gerrarda czy Johna Terry’ego i jedynym zastępcą całej dość mocnej mentalnie trójki jest Wayne Rooney. A potrzeba posiadania innych osób zdolnych liderować kadrze jest tym większa, jeśli przypomnimy sobie, że Rooney mimo wszystko zawodził w momentach, gdy reprezentacja potrzebowała go najbardziej – w ostatnich trzech dużych turniejach, w jakich występował, strzelił zaledwie dwa gole. Pytania o kwestię Hodgsona, czy jest odpowiednią osobą na odpowiednim miejscu, zostawiamy tylko i wyłącznie Wam, bo napisano już o tym tyle, że gdyby to przedrukować na papier, to trzeba by było wyciąć wszystkie drzewa w Puszczy Amazońskiej.

Stąd apel do Was, polskich fanów angielskiej kadry (o ile jeszcze tacy są), aby nie ulegać temu pompowaniu balonika, oczekiwań i nadziei, jeśli nie ma ku temu solidnych podstaw i argumentów. Jeśli Anglicy chcą w najbliższych latach ponownie wrócić do wygrywania na europejskiej arenie, a jak widzieliśmy w ostatnim miesiącu problem nie tyczy się tylko kadry, ale i klubów, to potrzeba większej pokory, pracy i dyscypliny. Niektórzy piłkarscy fani z Wysp zachowują się tak jak w początkowych latach futbolu, gdy Anglia nie uczestniczyła w mundialach z powodu swojej arogancji i poczucia wyższości nad resztą piłkarskiego świata. A Anglia nie jest przed nikim, tylko jest zdecydowanie za największymi rywalami z kontynentu, czy byśmy wymienili Hiszpanię, Niemcy, Holandię, Włochy itd., itd. Najbliższy mecz kadra „Synów Albionu” rozegra z Włochami, będzie to spotkanie towarzyskie rzecz jasna. Nie zmieniajcie zdania co do oceny kadry, jeśli uda się Anglikom wygrać. To tylko mecz towarzyski.