Gdzie się podziali tamci piłkarze? Legendarny mecz z Portugalią 2006

Rangi tego spotkania nie można umniejszać. Dziś sukcesem jest remis czy wygrana z Niemcami, jednak wtedy na słuch o Ronaldo i Deco w składzie miękły nogi. Holenderski szkoleniowiec w tylko sobie znany sposób sprawił, że zespół bez gwiazd potrafił wznieść się na wyżyny swoich możliwości i nie dostać dreszczy, słysząc nazwę swojego przeciwnika.

To nie było zwyczajne zwycięstwo – Polacy okazali się od Portugalii lepsi w każdym aspekcie gry. Doskoczenie do poziomu wicemistrzów Europy z 2004 roku wydawało się niemożliwe, tymczasem wynik mógł być o wiele wyższy. To nie miało jednak najmniejszego znaczenia. Dzięki temu zwycięstwu oszalał Chorzów, oszalał Dariusz Szpakowski, oszalała cała Polska. I nigdy o nim nie zapomni.

Wojciech Kowalewski (11A/0). Obecny klub: koniec kariery

Spotkanie z Portugalią było dla „Gibona” jednym z trzech ostatnich w kadrze – wówczas 29-letni bramkarz na krótko wygrał rywalizację o „jedynkę” z Borucem. W meczu o punkty zagrał jeszcze tylko raz – w 2009 roku z Czechami. Na zgrupowanie przyjechał ze Spartaka Moskwa, którego pierwszym golkiperem był do 2007 roku. Później próbował swoich sił w Koronie Kielce, Sibirze Nowosybirsk, cypryjskim Anorthosisie oraz w Iraklisie Saloniki. Pewniakiem był tylko w tym ostatnim zespole i tylko przez jeden sezon. Zakończył karierę w 2011 roku.

Paweł Golański (14A/1). Obecny klub: Górnik Zabrze

W 2006 roku młody gniewny Korony, z której szybko wyfrunął do rumuńskiej Steauy. Tam był jednym z wielu, więc po trzech latach wrócił do Kielc, aby stać się ulubieńcem trybun i jednym z najważniejszych piłkarzy. Nie był jednak ulubieńcem zarządu. Po krótkim epizodzie w ASA Targu Mures przeszedł za darmo do zabrzańskiego Górnika, tam jednak jako 33-latek nie łapie się do młodego składu. Przygoda z Euro 2008 była jedynym rozdziałem w reprezentacyjnej kadrze Golańskiego: po turnieju zagrał jeszcze z Irlandią Północną w eliminacjach do MŚ, aby nigdy więcej nie przekonać żadnego selekcjonera.

Arkadiusz Radomski (30A/0). Obecny klub: koniec kariery

Jeden z tych, którzy nie nagrali się w kraju mlekiem i cydrem płynącym. Radomski podczas eliminacji był zawodnikiem Austrii Wiedeń, wcześniej przez 11 lat bawił w klubach holenderskich: SC Heerenveen i BV Veendam. Zagrał jeszcze po dwa sezony w NEC Nijmegen oraz w Cracoviii, w której zakończył karierę. Był podstawowym graczem, ale w wieku 36 lat wybrał trenowanie młodzieży – wraz z Andrzejem Niedzielanem do dziś prowadzi akademię piłkarską. Przed ME zerwał więzadła. Zdążył wrócić po kontuzji, ale kiedy usłyszał od Beenhakkera, że nie jest gotowy, zakończył grę w reprezentacji.

Jacek Bąk (96/3). Obecny klub: koniec kariery

Legenda kadry. Tylko Deyna, Lato i Żewłakow mają od niego więcej występów, z obecnej kadry tylko Lewandowski i Błaszczykowski dogonią go w najbliższym czasie. Już wtedy stoper katarskiego Al-Rajjan był weteranem – miał 33 lata na karku, a mimo tego wciąż był zasłużonym pewniakiem do gry. W 2007 roku odszedł do Austrii Wiedeń, w której po trzech latach zakończył karierę. Z kadrą pożegnał się po ME 2008.

Piłka nożna jest jak seks. Czy jest się z kobietą białą, żółtą czy czarną, zawsze jest tak samo. Dlatego jeżeli ktoś umie grać, to wszędzie da sobie radę – Jacek Bąk w rozmowie z „Kurierem Lubelskim”

Grzegorz Bronowicki (14A/0). Obecny klub: JKS Jarosław

Gdyby o wychowanku Górnika Łęcznej nakręcić film, mógłby on mieć tylko jeden tytuł – „Człowiek, który nakrył czapką Cristiano Ronaldo”. Mecz z Portugalią to jedno z największych osiągnięć Bronowickiego. Był jednym z najlepszych graczy eliminacji. Do kadry dostał się dzięki grze w Legii, w której spędził tylko jeden rok – Crvena Zvezda wyłożyła pieniądze na stół i kupiła lewego obrońcę z chęcią zysku po Euro. Ten jednak do Austrii i Szwajcarii nie pojechał. Po turnieju zagrał jeszcze tylko w trzech meczach towarzyskich kadry. W Serbii Bronowicki dostał kontuzji, a władze klubu uznały, że względem tego przestaną mu płacić. Wrócił do Polski: próbował w swoim macierzystym klubie, później jeszcze w Ruchu Chorzów i Motorze Lublin. Tam oficjalnie zakończył karierę w 2014 roku, aby później spróbować swoich sił w KS Lublin oraz… JKS 1909 Jarosław.

Jakub Błaszczykowski (83A/18). Obecny klub: ACF Fiorentina

Ten pan za kilka lat będzie przedstawiany jako jeden z najważniejszych piłkarzy naszej kadry w historii. Jeżeli 30-latka ominą kontuzje, zostanie reprezentantem z największą liczbą występów – do Michała Żewłakowa brakuje mu jeszcze 19. Na zgrupowanie przed meczami z Kazachstanem i Portugalią przyjechał z Krakowa. Wiśle udało się zatrzymać zawodnika jeszcze przez niecały rok – odszedł do Borussii, aby stać się jednym z najważniejszych graczy w owianej sławą drużynie Juergena Kloppa. Dziś walczy o plac gry z kontuzjami. Dla nas wciąż ważny jak niewielu innych.

Mariusz Lewandowski (66A/5). Obecny klub: koniec kariery

Legenda Szachtara Donieck: od początku XXI wieku budował na Ukrainie drużynę, którą znamy dzisiaj. W zespole Mircei Lucescu wygrał wszystkie najważniejsze trofea włącznie z ostatnią edycją Pucharu UEFA, cały czas będąc podstawowym zawodnikiem. Za ten ostatni tryumf dostał nawet najwyższe sportowe odznaczenie na Ukrainie – tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu. Od kadry na dobre odsunął go dopiero Fornalik. Lewandowski pograł jeszcze przez cztery lata w Sewastopolu, po czym zakończył karierę w 2014 roku. Na Ukrainie inwestował po to, aby dziś móc żyć w Dubaju na poziomie. Bardzo wysokim poziomie. Link do konta byłego pomocnika na Instragramie znajdziecie TUTAJ.

Radosław Sobolewski (32A/1). Obecny klub: koniec kariery

Zakończony niedawno sezon ligowy był dla „Sobola” ostatnim w profesjonalnej karierze. Kończył w Górniku Zabrze, ale status herosa ma w Wiśle Kraków, w której występował w latach 2005–2013. Wieloletni kapitan klubu z Małopolski w reprezentacji grał krótko, bo tylko przez cztery lata, a zakończył przygodę z kadrą po meczu z Belgami, w którym podopieczni Beenhakkera zapewnili sobie awans na mistrzostwa. Legenda ekstraklasy jest bardzo blisko powrotu do Wisły – tym razem do sztabu szkoleniowego.

Euzebiusz Smolarek (47A/20). Obecny klub: koniec kariery

Od meczu z Portugalią do końca eliminacji najlepszy polski piłkarz. Strzelał jak na zawołanie, odcinał prąd defensorom, aby w końcu zacząć odcinać kupony od swojej kariery. Odszedł z BVB i zaczął się tułać. Racing, Bolton, Kavala, Polonia, Al-Khor, ADO Den Haag, Jagiellonia. Oczywiście zaliczył Klub Kokosa w Warszawie, także w „Jadze” został przesunięty do Młodej Ekstraklasy. W końcu nie zgodził się na obniżkę zarobków i odszedł, jednak nikt go nie przygarnął. Przykład dobrego piłkarza, który nie potrafił poprowadzić swojej kariery. Z kadrą skończył (albo raczej ona z nim) w 2010 roku.

Pamiętam, że po meczu udzieliłem pierwszego wywiadu w jacuzzi. Było też piwko, ale i nocna podróż do Niemiec, bo musiałem wracać na trening Borussii. Tak, w dużej mierze dzięki tej wygranej pojechaliśmy na Euro 2008. Super, że teraz mamy tak świetną kontynuację. Jestem dumny, patrząc na mecze Polaków! – Ebi Smolarek w rozmowie z „Super Expressem”

Grzegorz Rasiak (37A/8). Obecny klub: koniec kariery

Rasiak nie był typem piłkarskiego wirtuoza, ale na boisku zrobił więcej niż 90% polskich piłkarzy, którzy na dźwięk jego nazwiska głupkowato uśmiechają się pod nosem. Podczas zgrupowania był wypożyczony z Tottenhamu do Southampton, później zwiedzał. Grał w: Boltonie, Watfordzie, Reading, AEL Limassol, Jagiellonii, Lechii i w końcu w Warcie. W Poznaniu zerwał więzadła i zakończył karierę w 2014 roku. Jego gra w reprezentacji skończyła się jeszcze w czasie eliminacji, po zremisowanym meczu z Serbią.

Maciej Żurawski (72A/17). Obecny klub: koniec kariery

Kolejna legenda polskich boisk i krakowskiej Wisły. Zarówno w eliminacjach, jak i na Euro 2008 nie był już tym samym „Żurawiem”, który straszył defensorów jak kraj długi i szeroki. Aby w ogóle na ME pojechać, musiał z Celticu odejść do greckiej Larisy – w Szkocji już nie miał miejsca w składzie. Bez efektów próbował jeszcze po roku w Omonji Nikozja oraz ponownie w Wiśle, aby w sezonie 2014/2015 zagrać w trzecioligowym Porońcu Poronin! Tam znowu był gwiazdą. Na turniej do Austrii i Szwajcarii pojechał jako kapitan, ale kontuzja wykluczyła go z gry. Mimo tego został z drużyną do końca. Szacunek się należy.

Jacek Krzynówek (96A/15). Obecny klub: koniec kariery

Krzynówka nie dało się nie lubić – miał to coś, co czyniło go ulubieńcem trybun. W kadrze grał prawie 11 lat i zdążył strzelić kilka ważnych bramek, między innymi tę w rewanżowym meczu eliminacji z Portugalią. Na Euro miał już 32 lata, ale wciąż był jednym z graczy, bez którego nie można było wyobrazić sobie drużyny narodowej. Przez dziesięć lat z powodzeniem bronił barw niemieckich klubów. Podczas eliminacji był to Wolfsburg, w sezonie 2009/2010 zagrał jeszcze w Hannoverze. Jesienią tamtych rozgrywek skończył grę w kadrze, wiosną zaś zawiesił buty na kołku. Do maja 2016 roku był dyrektorem sportowym GKS-u Bełchatów.

Radosław Matusiak (15A/7). Obecny klub: koniec kariery

Ależ to był transfer – wystarczył początek eliminacji, aby po Matusiaka zgłosiło się Palermo. Piłkarz GKS-u Bełchatów nie zastanawiał się nawet przez chwilę i pojechał na Sycylię. Jak zapatruje się na tę decyzję dzisiaj? Tego nie wiemy, ale znamy jej efekty. Ani tam, ani w Heerenveen, ani w Wiśle, ani w Widzewie, ani w Asterasie Trypolis – w zadnym z tych klubów nie był zawodnikiem pierwszego wyboru. Do regularnych występów wrócił tylko na rok – w sezonie 2009/2010 grał i coś strzelał dla Cracovii. Zakończył karierę w Widzewie w wieku 30 lat, a mimo tego trzy lata później dostał zawieszenie za korupcję. Nie pojechał też na ME w 2008 roku – bez gry trudno przekonać selekcjonera.

***

Ani mecz Polska – Portugalia, ani eliminacje, ani tym bardziej sam turniej nie sprawił, że akcje naszych reprezentantów poszybowały w górę i wszyscy odeszli do wielkich klubów. Przykład Błaszczykowskiego to wyjątek. Jest jedna różnica pomiędzy tamtą a dzisiejsza kadrą: w 2006 roku byli to zawodnicy doświadczeni, dzisiaj Kapustka czy Milik to towar chodny, bo jeszcze świeży.

Jeżeli Polakom uda się pokonać Portugalię i wejść do półfinału, na domniemanych transferach Glika i Krychowiaka się nie skończy. Zresztą, zostawmy transfery. Istotne, że to spotkanie jest o wiele ważniejsze – laury dla zwycięzców będą o wiele bardziej okazałe.

Arkadiusz Radomski Ebi Smolarek Grzegorz Bronowicki Grzegorz Rasiak Jacek Bąk Jacek Krzynówek Jakub Błaszczykowski Maciej Żurawski Mariusz Lewandowski Paweł Golański Polska Portugalia Radosław Matusiak Radosław Sobolewski Wojciech Kowalewski