Nie tylko piłka w głowie. Kim są wykształceni piłkarze?

Na początek przedstawimy trzech najbardziej znanych naszym zdaniem piłkarzy (lub byłych zawodników), którzy podjęli trud studiowania i w nagrodę dostali dyplom po ich zakończeniu.

Jacek Magiera

W ostatnich dniach sporo pisało się o debiucie Magiery w roli trenera Legii Warszawa. Do debiutu doszło, nie był on zbyt udany, ponieważ Legia przegrała na wyjeździe 0:2 ze Sportingiem. Nie to będzie jednak przedmiotem naszej dygresji. Skupimy się na osiągnięciach naukowych rodowitego częstochowianina.

Jest on magistrem historii. Studia skończył w 2005 roku. Droga do zdobycia tego tytułu nie była usłana różami, ale po ośmiu latach trudów i wyrzeczeń przyszła nagroda. Obecny trener warszawskiego zespołu zwracał też uwagę na fakt, że znacznie większy odsetek piłkarzy mógłby mieć wyższe wykształcenie. – Mało zawodników studiuje, bo brakuje im charakteru oraz samozaparcia. Możliwości ma wielu, stać ich było na skończenie studiów – powiedział w jednym z wywiadów popularny „Magic”.

Mało zawodników studiuje, bo brakuje im charakteru oraz samozaparcia. Możliwości ma wielu, stać ich było na skończenie studiów. Jacek Magiera

Grzegorz Krychowiak

Krychowiaka znamy przede wszystkim z dobrych występów w reprezentacji Polski czy też we Francji i Hiszpanii. Pewnie niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, że oprócz sukcesów boiskowych były gracz Sevilli ma też osiągnięcia naukowe.

Niecałe dwa lata temu ukończył kierunek organizacja klubów sportowych na Uniwersytecie w Lyonie. – Pogodzenie nauki i gry w piłkę nie było jakimś karkołomnym zadaniem, ponieważ nauka odbywała się w trybie korespondencyjnym. W ciągu roku dostawałem cztery tematy związane z funkcjonowaniem klubu piłkarskiego. Każdy był oceniany w skali do 20 punktów. 11 punktów to minimum, które było potrzebne do zaliczenia, 8 punktów projekt dyskwalifikowało. Prace oddawałem w terminie, bo za spóźnienia były punkty karne – mówił o studiach reprezentant Polski. Polak przyznał też, że duży wpływ na to mieli jego rodzice, którzy bardzo mocno go mobilizowali, ponieważ w klanie Krychowiaków każdy ma wyższe wykształcenie.

Pogodzenie nauki i gry w piłkę nie było jakimś karkołomnym zadaniem, ponieważ nauka odbywała się w trybie korespondencyjnym. W ciągu roku dostawałem cztery tematy związane z funkcjonowaniem klubu piłkarskiego. Każdy był oceniany w skali do 20 punktów. 11 punktów to minimum, które było potrzebne do zaliczenia, 8 punktów projekt dyskwalifikowało. Prace oddawałem w terminie, bo za spóźnienia były punkty karne. Grzegorz Krychowiak

Giorgio Chiellini

Uważany, zresztą słusznie, za jednego z najlepszych stoperów na świecie może pochwalić się tytułem magistra ekonomii, który obronił tuż po tragicznych dla Włochów mistrzostwach świata w RPA.

W czasie studiów udowodnił, że jest dużym twardzielem. Nie tylko zdał wszystkie egzaminy w terminie i nie musiał żadnego powtarzać, ale też nie korzystał z żadnych ulg i nie nadużywał usprawiedliwień. Tytuł pracy magisterskiej brzmiał z kolei następująco: Budżet klubu sportowego na przykładzie Juventusu. Praca była na tyle wyczerpująca i dobra, że otrzymał za nią 109 punktów na 110 możliwych.

Chiellini nie tylko zdał wszystkie egzaminy w terminie i nie musiał żadnego powtarzać, ale też nie korzystał z żadnych ulg i nie nadużywał usprawiedliwień. Tytuł pracy magisterskiej brzmiał z kolei następująco: Budżet klubu sportowego na przykładzie Juventusu. Praca była na tyle wyczerpująca i dobra, że otrzymał za nią 109 punktów na 110 możliwych.

Jeden kierunek to za mało

Ale to nie koniec znanych piłkarzy, którzy mogą uważać się za prymusów. Juan Mata z reprezentacją Hiszpanii bądź z klubami, w których grał, wygrał niemal wszystko, co było do wygrania. Okazuje się jednak, że dobrze idzie mu także ścieżka naukowa, ponieważ ma już na swoim koncie dwa dyplomy: z wychowania fizycznego i marketingu. Hiszpan, podobnie jak cytowany wyżej Magiera, powtarzał kilka razy w wywiadach, że wielu zawodników ma możliwości, aby z dobrym skutkiem kontynuować naukę na uczelniach wyższych, tylko często brakuje im motywacji.

Piłkarz i lekarz w jednym

Zdarzali się też zawodnicy, którzy zamiast pomagać kolegom na boisku, śmiało mogliby wyręczać klubowych lekarzy. Najsłynniejszym przykładem jest chyba śp. Sokrates, który w trakcie piłkarskiej kariery skończył medycynę. Umiejętności nabyte na studiach przydały mu się podczas jednego z meczów, kiedy udzielił pomocy rywalowi. Po zakończeniu kariery skupił się mocniej na działce, którą studiował, ponieważ otworzył prywatną klinikę.

Ich kruczki prawne nie zaskoczą

Futbol to również w wielu aspektach kruczki prawne i znajomość przepisów. Niektórzy w trakcie kariery postanowili spróbować swoich sił na studiach prawniczych. Najbardziej znanym polskim przykładem na potwierdzenie tej tezy jest chyba Jacek Bednarz, który wygrywał z Legią mistrzostwo Polski i grał z warszawianami w Lidze Mistrzów. Niemal legendą owiane są historie, które mówią, że zawodnik rodem z Mysłowic zwalniał się u Pawła Janasa, aby jechać do Katowic i zaliczać kolejne przedmioty. W Europie prawnikami wśród piłkarzy są m.in. Slaven Bilić (obecnie trener West Ham, w przeszłości selekcjoner chorwackiej kadry) czy Andrea Stramaccioni (dziś szkoleniowiec Panathinaikosu, a w przeszłości m.in. Interu Mediolan).

Oni nie mają dość sportu

No i na koniec powiedzmy o tych, którzy ukończyli kierunek najbardziej „zbieżny” z profesją, którą się parali, bądź ciągle się parają, a więc AWF. „Karierę naukową” na Akademii Wychowania Fizycznego kontynuowali m.in. były selekcjoner reprezentacji Polski Waldemar Fornalik (który łączył studia z grą w Ruchu Chorzów), Jakub Rzeźniczak, Igor Lewczuk (jego talent został pośrednio wypatrzony dzięki AWF-owi, z tego też powodu kilka lat temu trafił do Znicza Pruszków) czy znany z występów w GKS-ie Bełchatów Tomasz Wróbel (podobnie jak Bednarz także musiał prosić trenera o zwolnienia w związku z wyjazdami na egzaminy).

 

Andrea Stramaccioni Giorgio Chiellini Grzegorz Krychowiak Jacek Bednarz Jacek Magiera Juan Mata Slaven Bilić