Jakub Kosecki – krok przed ojcem

Młodemu „Kosie” nie było łatwo. Od początku stał pod ostrzałem wszechobecnych oczekiwań, a nawet jeśli je spełniał, to trafiali się tacy, którzy mówili, że dobry kontrakt czy powołanie do kadry dostał za nazwisko. Zaprzeczanie tej tezie było długim i mozolnym procesem. Kiedy Kuba został najlepszym piłkarzem Młodej Ekstraklasy, posypały się komentarze, że było wielu lepszych, ale nazwisko zobowiązuje, musiał wygrać Kosecki. Kiedy młodzian strzelił kilka ważnych bramek w I-ligowym ŁKS-ie Łódź, mówiono, że to tylko zaplecze ekstraklasy, peryferia wielkiego futbolu. Nawet kiedy zbierał dobre recenzje w Lechii Gdańsk, twierdzono, że i tak będzie grzał ławę albo oglądał mecze z trybun, jak tylko wróci na Łazienkowską. Cały czas wypominano też młodemu zawodnikowi, że nie może wywalczyć miejsca w pierwszym składzie „Wojskowych”, że jest za słaby na boiskową rywalizację w dorosłym futbolu, że nic z niego nie będzie. Obecny sezon nie pokazuje, że coś z niego będzie, z niego już coś jest i jest to coś naprawdę dobrego.

Oczywiście Kubie było łatwiej, bo miał w ojcu doskonałego nauczyciela sztuki futbolowej. Pobierał lekcje w Chicago, Montpellier czy Nantes, był też piłkarzem klubu, który założył Roman Kosecki (Kosa Konstancin), i w końcu trafił do Legii, niewykluczone, że właśnie za nazwisko. Były też jednak liczne przeszkody, jak np. ciągłe przeprowadzki czy nieustająca presja. Można więc powiedzieć, że w tym przypadku bilans wychodzi na zero. Nawet jeśli „Kosa” junior dostał coś od losu za darmo, to musiał się odwdzięczyć siłą charakteru, bo miał masę okazji, by to wszystko zmarnować.

W bieżącym sezonie młody „Kosa” wystrzelił jak z katapulty. Dostał szansę gry w podstawowym składzie już od pierwszego meczu z Metalurgsem Lipawa, zresztą strzelił w nim gola. Potem już tego miejsca nie oddawał, choć zdarzyło się, że kilka razy wchodził z ławki. Z każdym starciem prezentował się coraz lepiej, był coraz bardziej widoczny, zaskakiwał przebojowością, techniką i myśleniem na boisku. Zawsze jednak był tym drugim lub trzecim, bo media skupiały się na Ljuboi, Radoviciu, Kuciaku i innych piłkarzach, pomijając nieco zasługi Koseckiego. W końcu, w ostatnim meczu, nasz bohater wcisnął w usta dziennikarzy swoje imię i nazwisko, pokazując kapitalną formę w spotkaniu z Wisłą Kraków.

Postępy Koseckiego już wcześniej zauważył Waldemar Fornalik. Selekcjoner reprezentacji Polski miał warszawianina na oku przed meczem z Wisłą, a to spotkanie tylko utwierdziło go w decyzji, że wybór jest słuszny i gracz może dać wiele reprezentacji Polski. Oczywiście musiała się nadarzyć ku temu okazja, którą była kontuzja Jakuba Błaszczykowskiego, ale nie podejrzewamy pana Romana o ingerencję w stan zdrowia kapitana reprezentacji Polski.

Napisaliśmy wcześniej, że Kuba był pod ostrzałem wszechobecnych oczekiwań, bo w wieku 21 lat nie miał pewnego miejsca w składzie. Przyjrzyjmy się jednak karierze jego ojca. Otóż Roman Kosecki, kiedy miał 21 lat, występował w II-ligowej Gwardii Warszawa. Dopiero wiosną 1989 roku, a więc mając 23 lata, przeniósł się do Legii Warszawa. Patrząc na to z tej strony, dochodzimy do wniosku, że „Kosa” junior jest o dwa kroki przed swoim sławniejszym ojcem.

Czasem zdarza się, że jesteśmy przekonani, że za chwilę stanie się coś wielkiego. Może być tak, że pozornie mało ważny mecz Polski z RPA, w którym okazję do debiutu dostanie nie tylko Jakub Kosecki, ale też Arkadiusz Milik, przejdzie do historii meczów „Biało-czerwonych”. Wierzymy w to, bo potencjał obu piłkarzy jest ogromny. Mamy nadzieję, że za kilkanaście lat pojedynek z RPA będzie pamiętany jako ten, w którym debiutowały dwie wielkie gwiazdy reprezentacji Polski.