Selekcjoner reprezentacji Włoch – Roberto Donadoni posiada przed zbliżającym się EURO kłopot bogactwa. W jego zespole znajdują się zawodnicy, których nazwiska są na ustach milionów fanów, a przykładami niech będą Buffon, Cannavaro, Camoranesi, Del Piero i Toni. Nic dziwnego, że obiektywne wskazanie największej gwiazdy Squadra Azzurra graniczy z cudem. Wydaje się jednak, że najjaśniejszą postacią włoskiej reprezentacji jest jej etatowy dyrygent – Andrea Pirlo, który często pozostaje w cieniu bramkostrzelnych napastników i bardziej medialnych kolegów.
Andrea Pirlo urodził się 19 maja 1979 roku w zaledwie siedmiotysięcznym Flero. W małym miasteczku w Lombardii piłka nożna znajdowała się zawsze na drugim planie i nic dziwnego, że brakowało w nim perspektyw na piłkarską przyszłość. Andrea rozpoczął swoją przygodę z futbolem w wieku 9 lat wraz ze swoim starszym bratem – Ivanem, w młodzieżowej szkółce Brescii Calcio. Obaj szansę gry zawdzięczają głównie ojcu – właścicielowi dwóch hut, który wierzył w piłkarski talent swoich synów, wspierając ich zarówno psychicznie, jak i finansowo.
Andrea bardzo szybko został okrzyknięty w Brescii mianem piłkarskiego diamentu, który wymaga jedynie oszlifowania. Jego znakomite występy w juniorskich zespołach sprawiły, że już w wieku piętnastu lat został włączony do kadry pierwszego zespołu. Umiejętności Pirlo nie umknęły uwadze selekcjonera reprezentacji Włoch U-15, w której młodzian z Flero zadebiutował w 1994 roku. Kilka miesięcy później Andrea osiągnął kolejny sukces, debiutując w Serie A. Niestety, pojedynek Brescii z Regginą był meczem o „pietruszkę”, ponieważ lombardzka drużyna nie miała już szans na utrzymanie w ekstraklasie. Patrząc z perspektywy kilkunastu lat, spadek Brescii do Serie B był dla Pirlo…korzystny. Młody pomocnik nie był „rzucony na głęboką wodę” i miał okazję prezentować swoje niebywałe umiejętności na tle gorszych rywali. W kolejnych latach kariera Pirlo szła więc prawidłową ścieżką. Uzdolniony zawodnik szybko stał się wiodącą postacią swojego zespołu, a jego bramki i znakomite asysty przyczyniły się do powrotu Brescii do Serie A.
Rok 1998 był dla Pirlo niezwykle udany. Zaledwie 19-letni zawodnik prezentował na pierwszoligowych boiskach niebywałą dojrzałość, którą nabył dzięki występom w niższej klasie rozgrywkowej. Włoski pomocnik zachwycał komentatorów swoimi niekonwencjonalnymi, wspaniałymi podaniami, które otwierały napastnikom drogę do bramki. Sam również czterokrotnie w trakcie rozgrywek ligowych wpisał się na listę strzelców. Znakomity sezon w barwach Brescii, która ponownie nie uchroniła się przed degradacją, sprawił, że Pirlo znalazł się w kręgu zainteresowania wielkich klubów w Italii, a także selekcjonera reprezentacji U-21.
Podpisanie trzyletniego kontraktu z Interem Mediolan było bardzo ryzykownym, aczkolwiek odważnym posunięciem. Wprawdzie w zespole „Nerazzurri” była ogromna konkurencja w linii pomocy, ale jednocześnie panowały tam najlepsze warunki do dalszego rozwoju kariery. Andrea Pirlo miał duże kłopoty z aklimatyzacją na San Siro. 20-latek nie prezentował formy, do której przyzwyczaił kibiców w poprzednich latach. Duży, a kto wie czy nie największy wpływ na problemy młodego Włocha miały liczne perturbacje w sztabie szkoleniowym Interu. W ciągu zaledwie kilku miesięcy w mediolańskim klubie zaszły aż cztery zmiany na ławce trenerskiej, a nowi szkoleniowcy nie byli skorzy do stawiania na zawodnika z Flero.
Latem 1999 roku władze Interu postanowiły wypożyczyć Andreę do przeciętnej Regginy Calcio. W zespole z Kalabrii włoski pomocnik rozegrał 28 spotkań i zdobył 6 bramek, co jak na środkowego pomocnika było rezultatem godnym podziwu. Pirlo szybko powrócił do Interu, lecz w Mediolanie ponownie nie wykorzystano jego ogromnych umiejętności i nie poznano się na jego talencie. Zaledwie cztery ligowe występy w pierwszej rundzie sezonu 2000/2001 dobitnie potwierdzały tezę, że Andrea Pirlo jest nieużytecznym piłkarzem w ekipie „Nerazzurri”. Zdecydowano się więc na kolejne wypożyczenie, tym razem do Brescii. Włoch w ukochanym klubie potwierdził swoją prawdziwą wartość. Po znakomitych występach nadeszła poważna oferta z…Mediolanu. Tym razem referencjami Pirlo nie był zainteresowany Inter, lecz AC Milan. Andrea nie wahał się ani chwili i w 2001 roku podpisał umowę z „Rossoneri”.
Transfer do Milanu okazał się przysłowiowym strzałem w dziesiątkę zarówno dla samego piłkarza, jak i dla władz klubu z Silvio Berlusconim na czele. Pirlo błyskawicznie wkomponował się w drużynę prowadzoną przez Carlo Ancelottiego. Jego talent wręcz eksplodował, a piłkarska kariera nabrała niewiarygodnego tempa. W ciągu zaledwie siedmiu lat Andrea Pirlo zdobył wraz z zespołem „Rossoneri”: mistrzostwo Włoch, Puchar Włoch, Superpuchar Włoch, dwukrotnie Puchar Europy, Superpuchar Europy, a także Klubowe Mistrzostwo Świata. Lista osiągnięć włoskiego pomocnika jest imponująca, lecz z pewnością na nią zasłużył. Przez wiele lat nie był doceniany przez władze Interu, co uniemożliwiało mu „wypłynięcie na szeroką wodę” i zaprezentowanie swojego talentu całej Europie. Drzwi do kariery otworzyły się dopiero po przenosinach do Milanu, który stał się dla Pirlo drugą Brescią, a więc klubem rodzinnym, sentymentalnym, ukochanym.
Andrea Pirlo to piłkarz komplety, który na przestrzeni kilku lat stał się najpewniejszym elementem układanki pt. „Squadra Azzurra”. Wspaniała technika i znakomity przegląd pola – to atuty, które stawiają go w roli prawdziwego reżysera/playmakera gry reprezentacji Włoch. Swoje obowiązki znakomicie spełnił w 2006 roku, kiedy poprowadził Azzurri do triumfu na niemieckim mundialu. Wprawdzie pomocnik Milanu często pozostaje w cieniu swoich kolegów, to wykonuje prawdopodobnie największą pracę w całym zespole. Miejmy nadzieję, że również na czerwcowych Mistrzostwach Europy włoski pomocnik będzie czarował kibiców swoimi fenomenalnymi zagraniami.
Imię i nazwisko: Andrea Pirlo
Data i miejsce urodzenia: 19 maja 1979, Flero
Wzrost: 178 cm
Waga: 78 kg
Obecny klub: AC Milan
Poprzednie kluby w karierze: Brescia Calcio, Inter Mediolan, Reggina Calcio, Brescia Calcio, Inter Mediolan
Sukcesy klubowe: mistrzostwo Włoch (2004), Puchar Włoch (2003), Superpuchar Włoch (2004), Puchar Europy (2003, 2007), Superpuchar Europy (2003, 2007), Klubowe Mistrzostw Świata (2007) – wszystko z Milanem
Sukcesy reprezentacyjne: mistrzostwo świata (2006), młodzieżowe mistrzostwo Europy (2000)
